به گزارش خبرگزاری ایمنا، امام مجتبی (ع) معلمی دلسوز و چراغی بی‌مانند در مسیر دشوار عبور مردم هم عصر خویش و امت پس از خود بودند که آراسته به فضائل بسیاری همچون ادب، حِلم، فصاحت، صداقت، سخاوت، شجاعت، تقوا، عبادت، زهد، تواضع و سایر خصایص ستوده بودند؛ همچنین دوره امامت کریم اهل بیت (ع) دوره‌ای حساس و حیاتی در تاریخ اسلام بوده است که با تدبر حضرت، مسلمانان و دین اسلام توانستند به سلامت از تنگنای ناپیدا تظاهر بنی‌امیه و آمیخته شدن حق و باطل عبور کنند.
رهبر انقلاب پیرامون زندگانی با برکت امام مجتبی (ع) اینگونه می‌گویند: «دوران امام مجتبی (ع) و حادثه صلح آن بزرگوار با معاویه یا آن چیزی که به نام صلح نامیده شد، حادثه سرنوشت‌ساز و بی‌نظیری در کل روند انقلاب اسلامیِ صدر اول بود. دیگر ما نظیر این حادثه را نداشتیم. در باب صلح امام حسن (ع)، این مسئله را بارها گفته‌ایم و در کتاب‌ها نوشته‌اند که هر کس - حتّی خود امیرالمؤمنین (ع) - هم اگر به جای امام حسن مجتبی (ع) بود و در آن شرایط قرار می‌گرفت، ممکن نبود کاری بکند، غیر از آن کاری که امام حسن کرد. هیچ‌کس نمی‌تواند بگوید که امام حسن، فلان گوشه‌ی کارش سؤال‌برانگیز است. نه، کار آن بزرگوار، صددرصد بر استدلال منطقیِ غیر قابل تخلف منطبق بود.»
ایشان خاطرنشان می‌کنند: «در بین آل رسول خدا (ص)، پُرشورتر از همه کیست؟ شهادت‌آمیزترین زندگی را چه کسی داشته است؟ غیرتمندترین آن‌ها برای حفظ دین در مقابل دشمن، برای حفظ دین چه کسی بوده است؟ حسین‌بن علی (ع) بوده است. آن حضرت در این صلح، با امام حسن (ع) شریک بودند. صلح را تنها امام حسن نکرد؛ امام حسن و امام حسین این کار را کردند؛ منتها امام حسن (ع) جلو بود و امام حسین (ع) پشت سر او بود؛ امام حسین (ع) اول مدافع ایده صلح امام حسن (ع) بود.»
زینب سادات جزایری از کارشناسان و فعالان عقیدتی-فرهنگی در گفت‌وگو با ایمنا اظهار کرد: صفات حمیده‌ای که در سیره امام حسن مجتبی (ع) ذکر شده است، شمار زیادی دارد، چرا که ائمه ما مصداق اتم و اکمل انسان کامل هستند و تمام صفات نیکی که یک انسان می‌تواند به آن‌ها دست پیدا کند در بالاترین سطح در آن‌ها تجلی یافته است، اما یکی از صفاتی که در امام مجتبی (ع) بسیار به چشم می‌آید حلم و صبر بسیار ایشان است، چراکه اتفاقاتی که در زمان آن حضرت رخ می‌دهد بیانگر غریب بودن ایشان میان دشمنان و حتی آشنایان و مورد فشار و رنجش قرار گرفتنشان از تمامی جهات است، به‌طوری که یکی از مسلمانان به نام آن زمان به نام سلیمان بن صُرَد پس از پذیرش صلح به ایشان می‌گوید: «یا مُذِّلَ المؤمنین».
وی افزود: یا پیش از آن سردار سپاه ایشان و کسی که فرمانده سپاه ایشان بوده است به سپاه معاویه ملحق می‌شود و آن حضرت را تنها می‌گذارد، از سوی دیگر در منزل خود که می‌بایست امن‌ترین مکان برایشان باشد همسری همچون جعده بنت الاشعث داشتند؛ علاوه‌بر این در سمت دیگرشان دشمنان اهل بیت، منافقین، امویان و دست اندرکارانشان قرار داشتند که به‌طور دائمی در حال ستیز با آن حضرت و کوشش در کمرنگ کردن دین مبین اسلام در قلب‌های مسلمانان بودند و در مقابل دیدگان و در حضور ایشان پدر بزرگوارشان حضرت علی (ع) را مورد ذم و شماتت قرار می‌دادند.
این کارشناس و فعال حوزه عقیدتی_فرهنگی عنوان کرد: امام مجتبی (ع) برای حفظ وحدت و برای باقی ماندن اساس اسلام و دین در مقابل دشمنان متظاهر و فریبکارشان صبر پیشه می‌کردند، اما نه صبر منفعل، بلکه صبر فعال و به همین دلیل است که صفت حلم و بردباری امام حسن (ع) برای ما الگو است و ما باید تلاش کنیم تا به تبع از ایشان آن را در خود نهادینه کنیم و جایی که پای مصالح جمعی و اقامه دین خدای تعالی در میان است از منافع فردی خود چشم بپوشیم.
جزایری یادآور شد: از دیگر صفات حسنه حضرت ابا محمد (ع) بینش سیاسی عمیق و نگرش اجتماعی صحیح ایشان است، امام مجتبی (ع) می‌توانستند همان قیامی که امام حسین (ع) در صحرای کربلا انجام دادند را رقم بزنند، همانطور که ما می‌گوئیم تمامی ائمه معصومین علیهم السلام نور واحدی هستند و اگر به جای یکدیگر قرار داشتند همان اقدام را می‌کردند، اما ایشان با بینش درست سیاسی که داشتند تشخیص دادند که در آن زمان دشمن تظاهر به ایمان می‌کند و هنوز پرده ریا را از سیمای زشت کرداری و باطل بودن خود نینداخته است
وی ادامه داد: یکی از معروف‌ترین کنش‌های امام مجتبی (ع) صلح ایشان است که رهبر فرزانه انقلاب، آیت‌الله خامنه‌ای نیز از آن به‌عنوان پرشکوه‌ترین نمایش قهرمانانه تاریخ یاد شده است، در زمانی که حضرت با شجاعت تمام در مقابل دیدگاه‌های نادرست و کوته‌اندیشی دوستان و خدعه‌پراکنی‌های دشمنانشان ایستادند و صلح را پذیرفتند، عواملی وجود داشت که هیچ تخلف و گریزی از آن وجود نداشت و امکان قیام و برافراشتن آشکار پرچم شهادت طلبی نیز ممکن نبود، همانطور که بعدها شیخ راضی آل یاسین در کتاب صلح الحسن خود نیز همین مطلب را نگاشت و گفت که شهادت در آن زمان جایز نبوده و نمی‌شده است که مرگی آنچنان را شهادت نامید.
این فعال حوزه دین و فرهنگ تاکید کرد: اگرچه صلح سیاسی و اجتماعی به‌عنوان یک کنش به امام حسن (ع) تحمیل شد، اما با این وجود، آن حضرت با درایت مثال‌زدنی و بصیرت توانستند شرایط بحرانی جامعه و اوضاع دین مردم را به خوبی مدیریت کنند و از نهال اسلام را که به دستان مبارک خاتم الانبیا، پیامبر اکرم (ص) با خون دل بسیار کاشته شده بود، در مقابل طوفان بی‌امان تزویر و ریا محافظت کنند و امانت گران‌بهای وحی را به دست سید آزادگان عالم، امام حسین (ع) بسپارند؛ بی‌شک صبر و بردباری و کیاست و بینش عمیق امام مجتبی (ع) در شرایط خفقان ایجابی بنی‌امیه در جامعه توانست از دین به خوبی نگهداری کند و آن را به‌طور راستین به دست آیندگان برساند.
نظر شما