به گزارش خبرگزاری ایمنا، ۱۵ سال گذشته ایران توانست با قراردادن ماهواره «امید یک» در ارتفاع ۲۲۰ کیلومتری وارد عرصه پرتاب‌های ماهواره‌ای شود که گام بزرگی در توسعه فناوری در کشور اتفاق افتاد.
پس از این اتفاق با توجه به هدف گذاری‌هایی که انجام شد، روزبه‌روز پرتاب‌های مختلفی داشتیم و در سال‌های گذشته به ارتفاع ۴۰۰ کیلومتری رسیده‌ایم که باید گفت پرتاب‌های زیر ۷۰۰ کیلومتر برای ماهواره‌های سنجشی ارتفاع نرمالی است.
تقریباً تمام تکنولوژی‌های روزمره تا سرریز دانش فضایی حاصل شده است، زیرا کشورهای مختلف هزینه سنگینی برای توسعه دانش هوافضایی انجام می‌دهند و پس از آن سرریز دانش وارد زندگی مردم می‌شود که نمونه آن تلویزیون‌های دیجیتال، دوربین‌های دیجیتال، سیستم‌های مخابراتی و GPS است.
کشور ما هفت اولویت اصلی در توسعه دارد که انرژی هسته‌ای اولویت چهارم و هوافضا اولویت دوم کشور به شمار می‌آید، یعنی این حوزه به قدری مهم است که اولویت دوم محسوب می‌شود.
با توجه به منابع، مواد و امکان زندگی و فرایندی که در فضا وجود دارد تا ۲۰ سال آینده سفر به آنجا عادی خواهد شد به همین دلیل باید در این عرصه کار کنیم و برای تسخیر آن، دانشجویان و مهندسان نخبه‌ای را در این عرصه تربیت کنیم و آموزش دهیم.
عمران مرادی درباره اینکه چقدر مدارس و دانشگاه‌ها می‌توانند در حوزه صنایع فضایی نقش داشته باشند به خبرنگار ایمنا می‌گوید: نقش این حوزه بسیار زیاد است و بسیاری از پروژه‌های موفق و کلان در کشورهای پیشرفته همچون سفر به مریخ و ماه از مدارس و دانشگاه آغاز شده است.
وی با اشاره به اهمیت صنایع فضایی می‌افزاید: اینکه نوجوانان از دوران دانش‌آموزی و دانشجویی در حوزه فضا کار کنند و بتوانند اطلاعات این حوزه را جمع‌آوری کنند و با این طرز فکر بزرگ شوند مسئله مهمی است، زیرا هزینه و ریسک بالایی مورد توجه این حوزه است، بنابراین به انسان‌های خبره و متخصص که سال‌ها در این زمینه‌ها تحقیق کرده باشند، نیازمندیم و به همین دلیل بهترین کار این است که مطالعات از مدارس و دانشگاه‌ها آغاز شود تا نیروهای متخصص تربیت شوند.
پژوهشگر فضایی ادامه می‌دهد: به همین منظور ماهواره‌های بسیار کوچکی وجود دارند که توسط دانش‌آموزان یا دانشجویان ساخته می‌شوند، ماهواره‌هایی که وزن بسیار کمی دارند و برخی سازمان‌های فضایی این ماهوره‌ها را رایگان پرتاب می‌کنند تا بتوانند اطلاعات ملی را از فضا به زمین مخابره کنند، همچنین مسابقاتی همچون چالش گرانش ساخت ربات‌های فضایی برای علاقه‌مندان برگزار می‌شود.
مرادی می‌گوید: کارهای دیگری که در مدارس و دانشگاه‌ها می‌تواند در این زمینه انجام شود، شبیه‌سازی است، یعنی ساختن شبیه فضاپیماها در مدارس و دانشگاه‌ها موجب انباشت دانش می‌شود و زمانی که شخصی با این دانش وارد سازمان فضایی شود، منبع دانش و تجربه است
وی اضافه می‌کند: یک سری پروژه‌هایی نیز وجود دارد که به صورت بین‌المللی تعریف می‌شود به این صورت که داده‌هایی را از فضا می‌گیرند و در اختیار عموم قرار می‌دهند و عموم افراد می‌توانند در آنالیز این داده‌ها مشارکت داشته باشند
پژوهشگر فضایی ادامه می‌دهد: این گونه داده‌ها چون از فضا دریافت می‌شود و تعداد آن‌ها به ویژه در زمینه اکتشافات فضایی بسیار زیاد است، به همین دلیل برای آنالیز کردن داده‌ها از مردم کمک گرفته می‌شود.
مرادی اظهار می‌کند: در مرکز نجوم ادیب اصفهان نیز گروه‌هایی هستند که در زمینه آنالیز این داده‌ها و اکتشافات فضایی فعالیت می‌کنند.
نظر شما