به گزارش سرویس ترجمه خبرگزاری ایمنا، کل جمعیت غزه در حال دست‌وپنجه نرم کردن با شرایطی بسیار سخت از قحطی گرفته تا بی‌خانمانی هستند که رژیم اسرائیل برای آنها به وجود آورده است اما در این بین ۴۴۱ هزار معلول – ۲۱ درصد از جمعیت – با چالش‌های حادتری مواجه هستند.
قبل از طوفان‌الاقصی در سال ۲۰۲۳، ۲۱ درصد از خانوارهای غزه گزارش دادند که حداقل یک عضو معلول داشته‌اند و ۵۸ هزار نفر معلول در پایگاه رسمی اداره مرکزی آمار فلسطین شناسایی شده بود. پس از حملات رژیم اسرائیل، تاکنون بیش از هزاران کودک دست و پای خود را از دست داده‌اند که این ارقام پس از هر حمله وحشیانه نیز افزایش پیدا می‌کند.
کمیته حقوق افراد دارای معلولیت سازمان ملل متحد از تأثیرات نامتناسب جنگ در غزه بر افراد دارای معلولیت به دلیل تخریب بیمارستان‌ها، قطع خدمات ضروری، محدودیت‌ها یا نبود دسترسی به کمک‌های بشردوستانه ابراز نگرانی کرده است.
افراد دارای معلولیت به مراقبت‌های پزشکی و داروهای مورد نیاز برای درمان بیماری‌های مزمن، حمایت‌های روانی‌اجتماعی دسترسی درستی ندارند و افزایش خطرات مرگ و میر آنها هنگام حمله به بیمارستان‌ها نیز بسیار نگران‌کننده است. قرار گرفتن در معرض فسفر سفید نیز باعث ایجاد خطرات جدی و اختلالات بیشتر در این افراد می‌شود.
محاصره و حملات باعث ایجاد یک بحران غذایی شدید شده است به‌طوری‌که وضعیت برای افراد دارای معلولیت که برای رسیدن به نقاط توزیع با موانع فیزیکی مواجه هستند یا به وسایل کمکی یا پشتیبانی دسترسی ندارند، بسیار بحرانی است.
چگونه افراد دارای معلولیت تحت تأثیر خشونت و آوارگی قرار می‌گیرند؟
بسیاری از معلولان از خانواده‌ها، دوستان و مراقبان خود جدا شده‌اند. برخی نمی‌توانند به صورت فیزیکی خانه‌های خود را تخلیه کنند، در حالی که بعضی دیگر نمی‌توانند دستورات تخلیه را درست متوجه شوند؛ به عنوان مثال، افراد ناشنوا قادر نیستند صدای آلارم موشک‌های دریافتی را بشنوند و همین امر آنها را در معرض خطر قرار می‌دهد. بسیاری دیگر از افراد وسایل کمکی و داروهای اساسی خود را از دست داده‌اند که منجر به افزایش آسیب‌پذیری آنها شده است.
معلولان چگونه در میان چالش‌ها به کمک‌های غزه دسترسی پیدا می‌کنند؟
افراد دارای معلولیت، مانند تمام جمعیت ساکن در غزه، در دسترسی به کمک‌های محدود موجود با مشکل مواجه هستند. کمبود اقلام و امکانات بهداشتی مناسب و خدمات پرستاری باعث بروز عفونت‌های بسیاری شده است که برای معلولان بسیار طاقت‌فرساتر است. پیمایش در جاده‌های جنگ‌زده با ویلچر، پیاده‌روی بدون استراحت و پناه گرفتن در شرایط نامناسب همگی خطرات قابل‌توجهی را به همراه دارند. استفاده از سلاح‌های انفجاری سنگین در غزه، با شدت بی‌سابقه‌ای، وضعیت آنها را تشدید می‌کند.
در شرایط کنونی وسایل کمکی مانند ویلچر، عصا و تجهیزات پزشکی به ندرت پیدا می‌شود. سمعک، عینک، صندلی توالت و پدهای بی اختیاری نیز کاملاً کمیاب هستند. پیش از حملات متجاوزان اسرائیلی افراد دارای معلولیت کمک‌های بشردوستانه محدودی مانند بسته‌های غذایی دریافت می‌کردند، اما دسترسی به آنها مستلزم دسترسی به وسایل حمل‌ونقل و کنار زدن جمعیت انبوه نیاز به کمک بود؛ برای درک بهتر شرایط هرج و مرج دوهزار نفر را تصور کنید که برای به دست آوردن یک بسته غذایی یکسان در حال تقلا هستند. معلولان کسانی هستند که خودشان نمی‌توانند برای دریافت کمک اقدام کنند و مجبورند برای جمع‌آوری سهم خود به دیگران تکیه کنند.
در این میان نیز بی‌رحمی اسرائیلی‌ها نسبت به معلولان نیز سر خط خبرها شده است به طوری‌که در هفته گذشته سربازان اسرائیلی با یورش وحشیانه به منزل محمد بهار، یک جوان ۲۴ ساله مبتلا به سندرم داون و اوتیسم، اجازه دادند سگی به این جوان بی‌دفاع حمله کند و سپس او را رها کردند تا جان دهد! همین اتفاق نشان می‌دهد که رویارویی افراد دچار ناتوانی با سربازان اسرائیلی ممکن است حتی در ساده‌ترین حالت به کشته شدن آنها با فجیع‌ترین وضع شود.
تقلای معلولان برای زنده ماندن
در چادرهای اردوگاه‌ها فضای کمی برای حرکت آنها وجود دارد و در بدترین حالت نیز اصلاً وجود ندارد. سرویس‌های بهداشتی غیرقابل دسترس هستند و صدها نفر برای استفاده مشترک از آنها همیشه در صف هستند. بسیاری از خانواده‌ها هنگام حملات در گوشه‌های مختلف خانه‌ها پراکنده می‌شوند تا در صورت اصابت بمب، امیدوار باشند کسی زنده بماند. خانواده‌های دیگر خود را پراکنده نمی‌کنند و در عوض زندگی مشترک و مردن را انتخاب می‌کنند. خانواده‌های معلولان اغلب مورد دوم را انتخاب می‌کنند زیرا نمی‌توانند عضو ناتوان خانواده را تنها بگذارند.
اکثر وسایل کمکی برای افراد دارای ناتوانی در حداقل کمک‌های بشردوستانه وارد شده به غزه گنجانده نشده است. اسرائیلی‌ها بعضی از قطعات یدکی و باتری‌های دستگاه‌های مخصوص معلولان را خطرناک اعلام کرده‌اند. بدون ویلچر، عصا، واکر، آتل و پروتز، افراد دارای معلولیت برای زنده ماندن، در انزوا، بدون استقلال یا احساس خودمختاری در تقلا هستند. هیچ غذای مایع یا تجهیزات تغذیه مانند لوله‌های تغذیه یا ظروف تطبیقی وجود ندارد و همین امر شکنجه روانی تحقیرکننده و غیر قابل وصفی را برای آنها رقم زده است.
نظر شما