به گزارش سرویس ترجمه خبرگزاری ایمنا، دهمین روز از نخستین ماه قمری (عاشورا در محرم) شاهد بزرگ‌ترین مصیبت عالم است؛ در این روز سومین امام شیعیان، امام حسین (ع)، با لشکری با اندک نفرات به مقابله با ظلم و جور زمانه برخاست. وی از بیعت با یزید، حاکم غاصب وقت و تأیید حکومت نامشروعش سرباز زد و قیام کرد.
ایشان به همراه یاران و خاندانش سومین روز از محرم به کربلا رسید و با ممانعت سپاه ظلم از پیش‌روی مواجه شد. روز هفتم راه آب و غذا بر آن‌ها بسته شد و در پایان سومین روز از این تحریم، ندای العطش کل حرم وی را برداشت. در نهمین روز از محرم اردوگاه کوچکشان مورد یورش دشمن قرار گرفت که با تقاضا برای به تعویق افتادن زمان آغاز جنگ تا روز بعد، شب عاشورا را به نماز و استغفار گذارند.
امام حسین (ع) با سپاهی متشکل از ۳۲ سواره و ۴۰ تن پیاده که از یاران وفادار و مردان خاندانش تشکیل شده بود، صبح روز عاشورا پس از اقامه به صف‌آرایی سپاه پرداخت و علم سپاه را به برادر فداکارش ابوالفضل العباس (ع) سپرد. وی پیش از جنگ بار دیگر زبان پند گشود و تلاش کرد از شکل‌گیری جنگ میان مسلمانان پیشگیری کند، اما لشکریانی که مهر جهل به گوش و دلشان خورده بود، کلام نوه رسول اکرم را نشنیدند و جز عده‌ای اندک از جمله حر بن ریاحی و اندک تعدادی دیگر، از خواب غفلت بیدار نشده و مغرور با تعداد بالای لشکریان کفر خواهان نبرد بودند.
ترس از پیوستن این افراد هرچند اندک به لشکر امام شیعیان بر اندام فرمانده سپاهیان کوفی لرزه انداخت و پیش از بیدار شدن دیگر غافلان سپاه از خواب، دستور حمله صادر کرد.
سپاه کوچک امام حسین (ع) متشکل از نوجوانان جوانان و کهن‌سالانی ورزیده، آگاه و شجاع تا ظهر، معادلات نظامی سپاه دشمن را در هم شکست و هر یک به‌تنهایی با تکیه بر قدرت ایمان، اراده و اعتقاد حسینی با ده‌ها تن جنگید و پیروز میدان شد. به این ترتیب جنگی که گمان می‌رفت اندکی پس از آغاز پایان گیرد به ظهر و نبرد تن به تن کشید.
یاران یکی پس از دیگری با کسب اجازه نبرد وارد میدان شدند و تا پای جای ایستادگی کردند تا در نهایت به شهادت برسند. ظهر هنگام امام سوم شیعیان دستور توقف جنگ برای اقامه نماز را صادر کرد، اما کوردلان دشمن خواهان ادامه جنگ بودند و امان حسین (ع) با اندک یاران باقی‌مانده زیر بارانی از تیرها و نیزه‌های بی‌وقفه در حالی به نماز ایستاد که عده‌ای به حفاظت از نمازگزاران ایستادند و در این راه با تیرهای بسیار در بدن به زمین دوخته شدند.
ایستادگی یاران تشنه‌لب و هر چند اندک حسین (ع) دشمن را مستأصل کرد، اما تعداد بر ایمان و ایثار غالب شد و یاران یکی پس از دیگری بر زمین افتادند. عباس (ع) آخرین مرد میدان پیش از امام بود که به دل دشمن زد تا برای طفلان تشنه آب آورد. به فرات رسید و مشک را پر آب و عزم بازگشت کرد. در این مسیر شجاعانه جنگید؛ دست‌های مبارک به زمین افتاده‌اش و تیرهای به بدن نشسته هیچیک در اراده او برای رساندن آب به حرم خللی ایجاد نکرد، تا اینکه تیری دل مشک را شکافت و شیر لشکر حسین (ع) را به زانو درآورد.
سومین امام شیعیان یکه و تنها به میدان نبرد رفت و مدت‌زمانی طولانی جنگید و از حرم خویش دفاع کرد. در راه میدان نبرد، طفل شیرخواره حسین (ع)، نیز سربازی شد که پدر برای سیراب کردنش او را نزد سپاه جور برد، اما تیر گلویش را شکافت.
نهایت ظهر عاشورا، زمان مصیبت عظیم، به سر رسید و امام سوم شیعیان پس از نبرد دلاورانه و به خاک افکندن سپاه ظلم، به دست سیه‌دلان در حالی به شهادت رسید که دشمن حتی از نزدیک شدن به پیکر بر خاک افتاده ایشان نیز هراس داشت.
لشکریان ظلم سرها از تن امام و یاران باوفایش جدا کردند، تن‌های بی‌جان را زیر سم اسبان به زمین دوختند و به خیمه‌گاه یتیمان یورش بردند. آن‌ها هر چه در حرم بود را به یغما بردند، خیمه‌ها را به آتش کشیدند و سیراب‌نشده از جور و جفای به کار برده، زنان و طفلان تشنه، خسته و گرسنه را به بند کشیدند.
شخصیت زینب (س)، خواهر امام حسین (ع) نقشی محوری در یادآوری ماجرای کربلا داشته است. وی امروز به‌عنوان الگوی زن قوی مقاومت دیده می‌شود. مقاومت زینب (س) در برابر ظلم به تأکید بر نقش زنان در جامعه اسلامی کمک کرد.
واقعه نمادین کربلا از مقاومت در برابر ظلم و بی‌عدالتی که در آن خون بی‌گناهان بر شمشیر گناهکاران پیروز شد، از مهم‌ترین نقاط عطف تاریخ اسلام است که یاد آن با مقاومت، ایستادگی و فداکاری در راه ارزش‌ها پیوند خورده است. شیعیان جهان به رسم ادب دهه اول محرم را به سوگواری و ماتم برای شهیدان بزرگ‌ترین فاجعه‌ای می‌گذرانند که بر خاندان شکوهمند و باصلابت رسول خدا و یارانش آمده است.
عاشورا بزرگ‌ترین درس تاریخ با بیشترین تأثیرات اجتماعی است که در طول قرن‌ها به فرهنگی منحصربه‌فرد از شور و عشق تبدیل و باعث شد که عشق به حسین (ع) حد و مرزی نداشته باشد.
جامعه شیعه شهادت امام حسین (ع) را نمادی از مبارزه بشریت با بی‌عدالتی، ظلم و ستم می‌داند و یاد آن را با عزاداری عمومی، سینه‌زنی و زنجیرزنی به یاد مصائبی که پیش از شهادت بر سومین امام شیعیان رفت گرامی می‌دارد.
عزاداران سیدالشهدا و یارانش در سراسر جهان هر سال روز عاشورا را با شور حسینی برگزار می‌کنند. از نیویورک و لندن گرفته تا حیدرآباد و ملبورن، هزاران نفر در راهپیمایی‌های عاشورا شرکت می‌کنند تا عشق به ایشان را جهانیان نشان دهند.
در بمبئی هند مسلمانان گرد هم می‌آیند تا با زنجیرزنی و راه‌رفتن روی زغال‌های سوخته، مراسمی پیش از عاشورا برگزار کنند که نماد تنها بخشی از مصائب حسین (ع) است و هزاران شیعه از سراسر جهان در محرم به عراق سفر می‌کنند تا در روز عاشورا به حرم امام حسین (ع) و برادرش عباس (ع) پناه ببرند. تأثیر امروزی این زیارت اسلامی نشان می‌دهد آنچه که روزی یادبود شهادت بود، امروز الهام‌بخش عدالت اجتماعی در سراسر جهان شده است.
امروز ماجرای کربلا به ابزاری قدرتمند برای مبارزه برای عدالت اجتماعی در جوامع مسلمان تبدیل شده و یاد حسین (ع) یک جنبش اجتماعی با شعبه‌هایی در هزاران شهر از سراسر جهان و فعالیت‌های خیریه هم‌چون اهدای خون یا آبرسانی به مناطق محروم همراه شده است.
آئین عاشورا
نظر شما