به گزارش خبرگزاری ایمنا، پا به ماه با موضوع «فرزندآوری» روایتهای شیرین و شنیدنی خانوادههای مختلف از روزهای انتظار برای هدیه ارزشمند الهی است؛ این مستند، قصه روزهایی از زندگی انسانهاست که پر از انتظار، نگرانی، عشق، شور و شوق، ترس و صبر است.
دیدن این برنامه برای خانوادههایی که خداوند به آنها عنایتی کرده و فرزند دلبندی نصیب آنها شده است، خالی از لطف نیست؛ لحظهای که پدر را صدا میزنند و از او میخواهند بالای سر نوزادش حاضر شود از بهترین لحظات زندگی است که در جریان است؛ معبود متعال، مخلوقی را معجزهگونه هدیه میکند و نوزاد با چشمانی باز نگاهش را به روشنایی میدوزد.
قسمت اخیر این برنامه مربوط به یک زوج اصفهانی با دو فرزند دختر و پسر بود؛ مادری پرستار بیمارستان امام حسین (ع) اصفهان که گویا دوقلو باردار است و پدری که خیاطی میکند و برای دوقلوهایش لباسهای بچهگانه دوخته و تدارک دیده است؛ ساختار پا به ماه در این قسمت به سبک روایی، از تاکسی گرفتن پرستار که از نجفآباد به اصفهان آمد تا زمان به دنیا آمدن بچهها و اندکی پس از آن ادامه یافت.
از سختیها و دشواریهای ماههای آخری که ابتدا با کاغذبازیهای مرسوم با مرخصی استعلاجی او مخالفت میشد تا زمان تلخ مرده به دنیا آمدن یکی از دوقلوها و در نهایت شیرینیهای خدمت یک پرستار در بیمارستان اختصاصی کودکان، روایت زنانی است که تکلیف سخت مادری، همسری، تربیت فرزند و رسیدگی به هم نوع را با هم در کنار خانهداری، میدارند و زیر بار این همه کار و تلاش، باز هم خم به ابرو نمیآورند.
هر چند نقش پدر در این میان کمتر از نقش مادری نیست، اما بدون شک نقش مادر پررنگتر، دشوارتر و البته شیرینتر و دلنشینتر است.
پا به ماه راوی قصهای شیرین از مقاومت بانویی مسئولیتپذیر در عرصههای اجتماعی و مادری مهربان در خانواده است که لحظات بیتابی و نگرانی را تجربه میکند و در نهایت هدیه ارزشمند الهی نصیب او و مرد زندگیاش میشود.
مقاومتی که زندگیساز و مسئولیتی که زندگیبخش است؛ آن هم در گوشهگوشه بیمارستانی که کودکان معصوم بیمار چشمبهراهند تا زودتر همچون سایر همسالان خود به خانه بروند و بازی کنند.
مجموعه مستند پا به ماه، به همت گروه خانواده شبکه دو سیما و در خانه هنری رسانهای دیما تولید شده، محصول سازمان هنری رسانهای اوج است. مهدیهسادات محور، تهیهکننده و امیرحسین اسیوند مجری طرح و کارگردان پا به ماه هستند که هر هفته جمعهها روی آنتن این شبکه میرود.
یادداشت از: محمود افشاری
نظر شما