به گزارش خبرگزاری ایمنا از چهارمحال‌وبختیاری، سمیه حبیبیان یکی از مدیران پر انرژی و صبور منطقه ناحیه یک شهرکرد است که در همان دوران تحصیل خود در مقطع ابتدایی شیفته آموزش دادن شد و با برگزاری کلاس‌های تقویتی برای هم‌کلاسی‌های خود طعم شیرین معلمی را چشید.
حبیبیان می گوید: پس از به پایان رسیدن دوران دبیرستان در رشته علوم تربیتی فارغ‌التحصیل شدم و همچنان عشق آموزش و شغل معلمی در روح و جان من پرورش پیدا می‌کرد و با توجه به علاقه فراوانم به کودکان و پس از گذشت سال‌ها مدیر کودکستان شدم.
وی ادامه می‌دهد:با شور و اشتیاق فراوان حتی در دوران شیوع کرونا از آموزش دادن و پذیرش کودکان با توان مالی ضعیف به صورت رایگان با رعایت پروتکل‌های بهداشتی، دست بر نداشتم، زیرا معتقدم اگر کار برای خدا باشد ماندگار می شود.
او با بیان اینکه همیشه تلاش می‌کنم تا کودکان سرزمینم را آن‌چنان که سزاوار آموزشی شایسته هستند پرورش دهم، می‌گوید:به همین خاطر از تمام ساحت‌های تعلیم و تربیت بهره می‌گیرم، زیرا اثر تربیتی سال‌ها در روح و روان و زندگی فردی و اجتماعی نوآموز می‌ماند.
حبیبیان با بیان این که هیچ نوآموزی نباید به علت مشکل مالی از آموزش محروم بماند می‌افزاید: هنگامی که فارغ‌التحصیل رشته علوم تربیتی شدم، تصمیم گرفتم نسلی انقلابی و حسینی را تربیت کنم و این رسالت را سرلوحه کار خود قرار دهم.
وی با اشاره به یک خاطره تصریح می کند:چند روزی بود که یک پسر بچه هر روز با حسرت پشت در کودکستانم به کودکان مشغول بازی نگاه می‌کرد و با لبخندی غم‌انگیز آنجا را ترک می‌کرد، پس از جست‌وجوی بسیار توانستم با خانواده این کودک ارتباط برقرار کنم و متوجه شدم که خانواده او توان مالی خوبی ندارد به همین خاطر این کودک را به صورت رایگان در کودکستان ثبت‌نام کردم.
حبیبیان اعتقاد دارد رابطه بین معلم و نوآموز اگر صادقانه باشد می‌تواند همچون محبتی شعله‌ور شود که در تمام طول زندگی اشاعه پیدا می‌کند و آن زمان است که انسان رشد پیدا می‌کند.
نظر شما