به گزارش خبرگزاری ایمنا، هاجر صفرزاده ملی پوش پارادوومیدانی کشورمان متولد بیست‌وچهارم اسفند ۱۳۷۸ در فلاورجان است. وی در فینال دوی ۲۰۰ متر بانوان در کلاس T۱۲ مسابقات آسیایی هانگژو با ثبت زمان ۲۵.۸۷ ثانیه، به مقام قهرمانی رسید و ضمن کسب نشان طلا، رکورد بازی‌های پاراآسیایی را ارتقا داد. از جمله افتخارات صفرزاده می‌توان به مدال نقره مسابقات ۲۰۰ متر و ۴۰۰ متر و مدال برنز دوی ۱۰۰ متر در بازی‌های پاراآسیایی ۲۰۱۸ در جاکارتا، مدال طلا مسابقات دوی ۲۰۰ متر و ۴۰۰ متر قهرمانی جهان ۲۰۲۳ در مراکش و مدال طلا مسابقات دوی ۲۰۰ متر بازی‌های پاراآسیایی ۲۰۲۲ در هانگژو اشاره کرد.
در سال پیش رو مسابقات مهمی از جمله مسابقات جهانی و المپیک پاریس برگزار می‌شود که صفرزاده برای حضور در این رویدادها آماده می‌شود که به این بهانه گفت‌وگویی با او داشتیم:
ایمنا: وضعیت تمرینات در نوروز چگونه است؟
صفرزاده: تمرینات من از چهارشنبه یکم فروردین شروع شد. هر روز دو جلسه تمرینی در صبح و بعد از ظهر دارم، تعطیلی در تمرینات به هیچ وجه وجود ندارد حتی اگر روز اول عید و سال جدید باشد. تمرینات باید همه روزه پیگیری شود و در روز تعطیل و غیرتعطیل فرقی نمی‌کند. بستگی به نوع تمرین، در پارک‌ها و پیست انقلاب اصفهان می‌دوم و تمرینات بدنسازی را نیز در سالن انجام می‌دهم.
ایمنا: اردوهای پیش از مسابقات جهانی و المپیک چگونه است؟
صفرزاده: اردوهای ما در حال حاضر غیر متمرکز است و هر ورزشکار در استانی که زندگی می‌کند در اردو بوده و تمرین می‌کند. بعد از تعطیلات نوروز یا قبل از اعزام به مسابقات جهانی یک اردوی متمرکز خواهیم داشت. به دلیل اینکه برای مسابقات هانگژو، اردوها غیرمتمرکز بود و نتایج خوبی کسب شد تصمیم گرفته شد تا اردوها غیر متمرکز برگزار شود. برای مسابقات پارالمپیک پاریس هنوز برنامه‌ای درنظر گرفته نشده است که اردوها به چه صورت باشد، احتمالاً بعد از مسابقات جهانی تکلیف اردوهای پارالمپیک پاریس مشخص شود.
ایمنا: بزرگترین هدف هاجر صفرزاده در سال ۱۴۰۳ چیست؟
صفرزاده: بزرگترین هدف من در سال ۱۴۰۳، روی سکو رفتن در مسابقات جهانی و پاراالمپیک پاریس است. در اردیبهشت به مسابقات جهانی و در شهریور به المپیک پاریس اعزام می‌شوم. بعد از ورودم به ورزش بزرگترین هدف من این بوده است که در مسابقات جهانی و پارالمپیک حضور داشته باشم که متأسفانه در چندسال گذشته، به دلیل برخی مشکلات به مسابقات اعزام نشدم و امسال برای نخستین‌بار به مسابقات جهانی اعزام می‌شوم. اگر در مسابقات جهانی دور قبل حضور داشتم در بین نفرات اول تا سوم قرار می‌گرفتم ولی شرایط به شکلی بود که اعزام نشدم.
ایمنا: سال گذشته برای هاجر صفرزاده چگونه بود؟
صفرزاده: سالی که گذشت سال خیلی خوبی برای من بود و اتفاقات بزرگی برایم رخ داد. توانستم مدال نقره بازی‌های جاکارتا را به مدال طلا در هانگژو تبدیل کنم، همچنین رکورد ۲۰۰ متر بازی‌های پاراآسیایی را شکستم و به نام خودم ثبت کردم.
ورودی مسابقات جهانی را کسب کردم و در ماده ۴۰۰ متر قرعه ام بین نفرات اول تا سوم جهان است که اتفاق خوبی است. در سال گذشته برخی اتفاقات ناخوشایند نیز برای من رخ داد. در ماده ۴۰۰ متر با اینکه رکوردم چهار ثانیه بهتر از بقیه رقبا بود، به‌دلیل خطا مدال طلا را از دست دادم که بسیار ناراحت کننده بود.
ایمنا: در خصوص گرفتن خطا و اتفاقاتی که در دوی ۴۰۰ متر افتاد برایمان بگو.
حدود دو سال فدراسیون و کمیته المپیک روی مدال طلای من در ۴۰۰ متر حساب باز کرده بودند و در ۲۰۰ متر نیز پیش بینی مدال نقره شده بود که خدا را شکر در حالی که حتی خودم تصورش را هم نداشتم به طلا رسیدم. دیسکالیفه شدنم در ۴۰۰ متر اتفاق ناگوار و سختی برای من بود. با اینکه توانستم با ۴ ثانیه اختلاف رکورد آسیا را جابجا کنم و به فینال برسم، هیچکس حتی فکرش را نمی‌کرد که خطا داشته باشم اما پس از پایان مسابقات گفته شد به دلیل یک خطا باید از دور رقابت‌ها کنار گذاشته شوم. در ابتدا فکر می‌کردم یک شوخی است، اما زمانی که متوجه واقعیت ماجرا شدم از نظر روحی واقعاً به هم ریخته و ناراحت شدم. خوشبختانه مسابقه دو ۲۰۰ متر پیش از دو ۴۰۰ متر برگزار شد، اگر برخلاف این بود کسب مدال برای من غیرممکن می‌شد.
ایمنا: در خصوص افتخار آفرینی در بازی‌های آسیایی چه سختی‌های برای کسب مدال طلا پشت سر گذاشتی؟
صفرزاده: روی سکو رفتن در هانگژو برای دریافت مدال طلا حس قابل بیانی نیست و هر ورزشکاری باید شخصاً آن را تجربه کند، هرچه بگویم نمی‌توانم به خوبی آن را توصیف کنم. برای کسب مدال طلا در پنج سال گذشته خیلی سختی کشیدم و آسیب‌های زیادی از ناحیه کمر و زانو را تجربه کردم.
آسیب‌های من به حدی شدید بود که پزشکان می‌گفتند باید ورزش حرفه‌ای را کنار بگذارم ولی هدفم برایم بالاتر و مهم‌تر از هرچیزی بود و با تمام وجود برای آن تلاش کردم. زمانی که مدال طلای هانگژو را کسب کردم به خودم گفتم این افتخار به تحمل همه سختی‌های راهش می‌ارزید. اگر مجدد به پنج سال قبل برگردم و بدانم چنین مسیر سختی را باید طی کنم باز هم با تمام وجود و عشق همین مسیر را انتخاب خواهم کرد.
ایمنا: هاجر صفرزاده چگونگی به دوومیدانی علاقه‌مند شد؟
صفرزاده: قبل از اینکه در دوومیدانی فعالیت کنم ورزش‌های بوکس، کاراته، دوچرخه سواری و اسکیت را امتحان کردم و حتی دان یک کاراته را گرفتم. پس از مدتی خیلی اتفاقی گفتند که در دوومیدانی استعداد بیشتری داری و می‌توانی موفق شوی، من نیز برای تست دو به پیست انقلاب اصفهان رفتم. تست دوومیدانی و کشف استعداد واقعی من باعث شد دوومیدانی را به شکل حرفه‌ای از سال ۹۴ شروع کنم. اولین دونده کم‌بینای ایران هستم که توانسته در مسابقات برون‌مرزی مدال کسب کند.
ایمنا: اصلی‌ترین حامیان برای کسب موفقیت صفرزاده چه افرادی بوده‌اند؟
صفرزاده: در راه ورزش از همان ابتدا خانواده و مربی‌ام حامی اصلی مادی و معنوی من بودند و همیشه مرا تشویق می‌کردند تا جا نزنم و مسیرم را پر قدرت تر ادامه دهم. از نظر مادی هیچ وقت هیچ اسپانسری نداشتم و همه هزینه‌ها بر عهده خودم و خانواده‌ام بود البته گاهی از سمت فدراسیون به مدت مشخصی حقوق دریافت می‌کردم که پس از مدتی قطع شد. اولین اسپانسر من یک برند پوشاک است که تا مسابقات پاراالمپیک از من حمایت می‌کند. امیدوارم این حمایت برای سال‌های بعدی نیز ادامه داشته باشد و اسپانسرهای دیگری برای حمایت از به رشته ما ورود پیدا کنند.
ایمنا: حمایت‌های مسئولان را چگونه ارزیابی می‌کنید؟
صفرزاده: متأسفانه حمایت مسئولان استانی در شأن ورزشکاری که سهمیه جهانی و پارالمپیک را گرفته نیست. انتظارم از مسئولان بیش از این است. من تنها دونده‌ای در کشور هستم که به مسابقات جهانی اعزام می‌شود در نتیجه حمایت مسئولان اصفهان باید خیلی بیشتر از این باشد. تا سال گذشته از هیچ کجا حمایت مالی نمی‌شدم تا اینکه یک برند پوشاک پیشنهاد اسپانسری به من داد، این نخستین حمایت از سمت یک برند برای من است.
مسئولان استانی در بعضی مواقع خوب بودند، اما در مواقع دیگر خیر. نمی‌شود گفت که عملکرد مسئولان عالی یا خیلی ضعیف و بد بوده است. در بخش تمرینی مسئولان کمک‌های زیادی به من کردند، در بخش مالی نیز همکاری و حمایت‌هایی صورت گرفت. انتظاری که ما ورزشکاران از اداره کل ورزش و جوانان استان و هیئت دوومیدانی داریم بیش از اینها بوده است زیرا اصفهان، استانی غنی از سرمایه است. در بخش تمرینی مساعدت‌های زیادی صورت گرفته و تا حد امکان شرایط تمرینی را برایم فراهم کردند. مشکل اصلی ما نداشتن پیست است که باعث ایجاد آسیب‌های فراوان به ورزشکار می‌شود.
ایمنا: وضعیت زیرساخت‌های دومیدانی اصفهان چگونه است؟
صفرزاده: با وجود اینکه در استان اصفهان چند دونده ملی پوش خوب حضور دارند، حتی یک پیست دومیدانی مناسب وجود ندارد. پیست اصفهان پر از پستی و بلندی بوده و به حدی سفت است که با کف خیابان هیچ فرقی ندارد. نسبت به اینکه اصفهان یک استان بزرگ است باید حداقل یک پیست خوب در این استان وجود داشته باشد.
در خیلی از استان‌های دیگر که حتی ملی‌پوشی ندارند، چندین پیست دوومیدانی خوب و حتی سالن سرپوشیده وجود دارد که ورزشکاران در زمستان و باران و برف بتوانند تمرین کنند. متأسفانه دونده‌های اصفهان در آلودگی‌هوا، سرما و گرما، برف و باران باید در پیستی نامناسب تمرین کنند. ای‌کاش مسئولان اصفهان نیم‌نگاهی به این پیست داشته باشند و به آن رسیدگی کنند. هر مسئول و مدیرکلی که در اداره کل ورزش و جوانان و هیئت دوومیدانی سکاندار می‌شود، قول ترمیم و سامان دهی پیست را به ما می‌دهد، اما در چند سال اخیر هیچ اتفاقی نیافتاده است.
ایمنا: وضعیت ورزش دوومیدانی در کشور را چگونه ارزیابی می‌کنید؟
صفرزاده: ورزش دوومیدانی هنوز به شکل گسترده فراگیر نشده و مورد توجه قرار نگرفته است. زمانی که ورزش دو میدانی را به شکل حرفه‌ای شروع کردم افراد زیادی به من می‌گفتند که ورزش دوومیدانی را رها کن، اما زمانی که افتخارات بین‌المللی توسط من و دیگر ورزشکاران کسب شد، وضعیت تغییر کرد و شرایط خیلی بهتر شد.
پس از گرفتن مدال افراد زیاد از من راهنمایی خواستند و می‌گفتند دوست داریم تا در ورزش دومیدانی فعالیت داشته باشیم، این اتفاق خوبی است. از لحاظ حمایتی رشته دو میدانی به شکلی که از بقیه ورزش‌ها حمایت می‌شود، مورد توجه و حمایت نیست.
ایمنا: یکی از بهترین خاطرات ورزشی صفرزاده طی این سال‌ها را بازگو کنید.
صفرزاده: به‌جز لحظات دریافت مدال و روی سکو رفتن، یکی از زیباترین لحظات برای من در هانگژو اتفاق افتاد. دو روز پس از مسابقات ۲۰۰ متر با چند نفر در شهر هانگژو قدم می‌زدیم که یک خانم و آقای چینی جلوی من را گرفتند و گفتند تو همان دونده‌ای هستی که در استادیوم مسابقه می‌دادی؟ ما در ورزشگاه بودیم و مسابقه تو را دیدیم. حتی از مسابقه من فیلم گرفته بودند که به من نشان دادند و با من عکس گرفتند. این اتفاق خیلی حس قشنگی برایم داشت و جالب بود که مرا شناختند.
گفت‌وگو از فاطمه شهسواری، خبرنگار ایمنا
نظر شما