به گزارش سرویس ترجمه خبرگزاری ایمنا، اولین گزارش سهام جهانی (Global Stocktake) سازمان ملل اعلام کرده است که برای رساندن سطح گرمای زمین به سطحی که دانشمندان آن را «ایمن» می‌دانند، باید تا سال ۲۰۳۰ انتشار گازهای گلخانه‌ای جهانی ۴۳ درصد کاهش یابد اما برنامه‌های اقلیمی کنونی کشورها، انتشار این گازها را تنها تا ۸ درصد کاهش خواهد داد. به همین دلیل نیاز است در انتخابات سال ۲۰۲۴ که در کشورهای پرجمعیت مانند ایالات متحده، مکزیک، بریتانیا، هند و اندونزی برگزار می‌شود رهبرانی انتخاب شوند که در میانه یک بحران آب‌وهوایی با انتخاب‌های جسورانه برنامه‌های مفیدی برای مردم، طبیعت و آب‌وهوا ارائه دهند.
تأثیر انتخابات بر مسائل پایداری
برگزاری انتخابات نقش تعیین‌کننده‌ای بر سرنوشت زمین دارد. برای مثال، از زمان انتخاب مجدد رئیس جمهور برزیل در سال ۲۰۲۲، جنگل‌زدایی در آمازون برزیل ۲۲ درصد کاهش یافته است و در ایالات متحده، دولت جدید بزرگترین بسته قوانین آب‌وهوایی در تاریخ را ارائه کرده است. بزرگترین تغییرات و تصمیمات حیاتی امسال، بیانگر قدرت انتخابات برای هدایت اقدامات مؤثر در مورد موضوعات کلیدی آب‌وهوا، غذا، انرژی و شهرها است که بر آینده مردم، طبیعت و آب‌وهوا تأثیر می‌گذارد.
نقش رهبران منتخب بر موضوع آب‌وهوا
در دسامبر ۲۰۲۳ در اجلاس COP۲۸، رهبران جهان برای اولین بار در مورد مسیری برای پایان دادن به سوخت‌های فسیلی توافق کردند. اما مذاکره بر سر توافقات جهانی قدم اول است، تحقق وعده‌های آنها مستلزم سیاست‌های قوی است که تعهدات آب‌وهوایی را به اقدام ملی تبدیل کند.
برای مقامات ملی متقاعد کردن شهروندان در مورد اینکه کاهش و به صفر رساندن کربن برای همه بهتر خواهد بود، کار آسانی نیست. به عنوان مثال، در چند سال گذشته صدها کشاورز در هلند با تراکتور به خیابان‌های اطراف پارلمان در لاهه رفتند تا نگرانی‌های خود را به گوش مسئولین برسانند. کشورهای توسعه‌یافته مانند آلمان و انگلیس باید تغییراتی مانند شیوه‌های کشاورزی جدید و پایدارتر و تغییر مناسب انرژی را طوری هدایت کنند تا اطمینان حاصل شود که در این رویکرد همه اقشار حتی کارگران مزارع حمایت می‌شوند و بودجه‌های خانوار آنها کم نمی‌شود.
مقامات انتخابی باید اقدامات آب و هوایی را در رأس برنامه‌های خود قرار دهند و جهانی امن تر برای رای‌دهندگان خلق کنند. سیاست‌های بلندپروازانه و اقدامات عمل‌گرایانه در راستای محدود کردن گرمایش به ۱.۵ درجه سانتیگراد، باید منجر به استفاده همه مردم به ویژه گروه آسیب‌پذیر از مزایای اقتصاد کم کربن شود.
نتیجه اقدامات ملی مؤثر در زمینه پایداری بر تغذیه
اگرچه جهان امروز غذای کافی برای تغذیه همگان را تولید می‌کند، صدها میلیون نفر هنوز گرسنه هستند، زیرا یک‌سوم کل مواد غذایی تولید شده هدر می‌رود و الگوهای مصرف نیز عمیقاً نابرابر است به طوری که مردم کشورهای ثروتمند نسبت به سایر نقاط جهان گوشت و لبنیات بسیار بیشتری مصرف می‌کنند، غذاهایی که بیشترین سهم در استفاده از منابع و تولید گازهای گلخانه‌ای را دارند. به طور کلی سیستم‌های غذایی مسئول ۳۴ درصد از انتشار گازهای گلخانه‌ای جهانی هستند، مقدار زیادی زمین و آب مصرف می‌کنند و حدود سه‌چهارم جنگل‌زدایی مناطق استوایی را هدایت می‌کنند. از سوی دیگر، کشاورزی به طور فزاینده‌ای توسط خشکسالی، گرمای شدید و سایر اثرات ناشی از آب‌وهوا تهدید می‌شود.
تغذیه جمعیت رو به رشد جهان در شرایط آب‌وهوایی در حال تغییر، مستلزم بازنگری کلی سیستم‌های غذایی از مزرعه تا سفره است. همزمان با حفاظت از طبیعت و تنوع زیستی، باید تولید غذا به روشی کارآمدتر انجام شود و کاهش ضایعات مواد غذایی در همه کشورها زمین‌های تخریب شده را به بهره‌وری بازگرداند. همه این موارد باید در برنامه‌های کلان هر کشور مورد توجه و رسیدگی قرار گیرد و سیاست‌ها و مشوق‌های مؤثری برای کمک به انجام تعهدات ارائه شود.
اقدامات سیاسی در راستای شبکه گسترده انرژی
بحث‌های تغییر آب‌وهوا مدت‌هاست که بر انتقال انرژی متمرکز شده‌اند و در حال حاضر تقریباً در همه جا، انرژی بادی و خورشیدی ارزان‌تر از سوخت‌های فسیلی هستند. نوسازی شبکه انرژی در هر کشور یک چالش سیاسی است که سرمایه‌گذاری‌های بزرگ، فناوری پیشرفته و سیاست‌های قوی را در بر می‌گیرد. جهان باید راهی بیابد تا به تعهد خود مبنی بر سه برابر کردن انرژی‌های تجدیدپذیر تنها در شش سال عمل کند. برنامه‌های جدید مسئولان درباره اصلاح شبکه‌های برق فقط برای دستیابی به اهداف جهانی انرژی پاک اساسی نیست، بلکه برای افزایش امنیت انرژی، بهبود کیفیت هوا و حصول اطمینان از دسترسی همه به برق پاک و قابل اعتماد متمرکز است که می‌تواند مردم را از فقر بیرون بیاورد و توسعه پایدار را تقویت کند.
تأثیر نتایج انتخابات بر گرمایش شدید هوا
تحقیقات نشان می‌دهد که سالانه بیش از نیم میلیون مرگ ناشی از گرما در سراسر جهان رخ می‌دهد و در این مورد نیز جوامع فقیر و حاشیه‌نشین، به دلیل دسترسی نداشتن به سیستم‌های سرمایش یا زندگی در متراکم‌ترین و گرم‌ترین نقاط شهرهای جهان بیشترین آسیب را از گرمای شدید می‌بینند. کشورهای فقیر، کمترین منابع را برای تطبیق زیرساخت‌ها و سیستم‌های غذایی برای مقاومت در برابر گرمای شدید دارند. در سال ۲۰۲۴ دولت‌های محلی چه با کاشت هزاران درخت و افزایش فضای سبز، یا طراحی مجدد برنامه‌ریزی شهری مانند سنگاپور، باید راه‌حل‌های عمل‌گرایانه‌ای طراحی کنند که می‌تواند شهرها را خنک کند و از زندگی بیش از نیمی از مردم جهان محافظت کند.
نظر شما