با کودکان دارای لکنت چگونه برخورد کنیم؟

احمد پدرام در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا با اشاره به رواج داشتن لکنت زبان بین کودکان اظهار کرد: لکنت زبان یکی از مواردی است که والدین کودکان درباره آن احساس نگرانی می‌کنند؛ فشار هیجانی موقع صحبت و مِن مِن کردن کودک باعث می‌شود که والدین دچار هراس شوند و مکث‌های طبیعی یا توقف‌ها و اشتباهات جزئی را نیز اختلال در تکلم تلقی کنند.

وی با بیان اینکه تحقیقات نشان می‌دهد که اختلال لکنت زبان در کودکان پسر بیشتر بروز می‌کند و سن شیوع آن بین دو تا پنج سالگی است، افزود: لکنت زبان به صورت اختلال، در آهنگ کلمات یا تأخیر و مکث در بیان کلمات، تکرار و کشیدن صداها یا تغییر صداها به صداهای جانشین و ادای بریده کلمات مشخص می‌شود.

این روان‌شناس تصریح کرد: کودکان درگیر با این اختلال در حضور جمع به‌ویژه در مدرسه یا هنگام مواجه شدن با افراد غریبه، دچار وضعیت دشوارتری می‌شوند، اما هنگام تنهایی یا داشتن آرامش، هنگام آواز خواندن یا عصبی بودن ممکن است مشکلی در تکلم آن‌ها دیده نشود.

پدرام با بیان اینکه بسیاری از این کودکان مشکلات هیجانی عاطفی یا اضطراب دارند و ممکن است در بررسی منظومه خانواده، مشکل روابط وجود داشته باشد، ادامه داد: گاهی لکنت زبان ناشی از مشکل مغزی است، اما علت آن هر چه که باشد، روابط خانواده و تعارضات موجود در رابطه با کودک می‌تواند مشکل را پیچیده کند.

وی گفت: برای درمان لکنت زبانی که به علت اضطراب ناراحتی‌های کودک به وجود می‌آید، لازم است به کودک و نوع ارتباط با او توجه شود، در واقع درک کشمکش درونی و بیرونی کودک و اصلاح رابطه خانواده با او اولین گام برای کمک به کودک است.

این روان‌شناس با بیان اینکه وقتی کودکان سعی کنند که لکنت نداشته باشند، لکنتشان بیشتر می‌شود و هرگاه لکنت خود را بپذیرند، لکنت آن‌ها کاهش می‌یابد، اضافه کرد: این اختلال در کودکان به‌سرعت حل نخواهد شد و لکنت زبان یک‌باره قطع نمی‌شود.

پدرام تاکید کرد: اطرافیان کودکان دارای لکنت زبان نباید در چهره خود ناراحتی نشان دهند و در برابر او بی‌توجه باشند، با این کودکان باید به‌آرامی صحبت کرد، اما نباید از آن‌ها بخواهیم که به‌آرامی صحبت کنند، همچنین والدین این کودکان باید توجه داشته باشند که با این کودکان همچون دیگر کودکان صحبت کنند و او را به نوعی از چرخه ارتباط حذف نکنند.

وی خاطرنشان کرد: دادن مسئولیت اجتماعی به این کودکان و برخورد عادی با آن‌ها، پرهیز از صحبت کردن به جای او یا تکمیل کردن کلمات، بررسی و کاهش تعارضات خانواده، پذیرفتن لکنت آن‌ها و مراجعه به روان‌شناس نیز از مواردی است که در مواجهه با این کودکان باید مد نظر قرار گیرد.

تنظیم خبر از: لیلا فدایی