به گزارش خبرگزاری ایمنا، مدت زمان زیادی از مسابقات آسیایی و پاراآسیایی هانگژو نمی‌گذرد، همان تورنمنتی که اشک‌ها و لبخندهای بسیاری را برای تمامی ورزش دوستان‌ایرانی به همراه داشت، بااینکه عملکرد کاروان شهید حججی در مسابقات آسیایی چنگی به دل نمی‌زد و انتقادات فراوانی را هم به همراه داشت اما ورزشکاران پاراآسیایی با درخشش در این تورنمنت تلخ‌کامی به وجود آمده را از بین بردند.
بی‌شک در رقابت‌های پاراآسیایی هانگژو رخدادهای متفاوتی رقم خورد که سبب شد چهره‌های ورزشی کشورمان تا مدت‌ها سوژه رسانه‌های ورزشی باشند اما در این بین کسب مدال دو ۲۰۰ متر توسط هاجرصفرزاده در شرایطی که کمتر کسی گمان می‌کرد و ازسوی دیگر دیسکالیفه شدن همین دونده در ماده ۴۰۰ متر و در فاصله یک روز تا فینال باعث شد پارادوومیدانی کار کشورمان شاخص‌ترین چهره مسابقات هانگژو باشد، به همین دلیل در روزهای گذشته با وی گفت‌وگویی داشته‌ایم که مشروح آن‌را در ادامه می‌خوانید.
ورزش برای من ممنوع شد اما ادامه دادم
هاجر صفرزاده پیش از هرچیز از دشواری‌های مسیر قهرمانی همچون مصدومیت و دوری یکساله از تمرینات گفت و در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا اظهار کرد: بعد از تمرینات صبحگاهی و عصرگاهی در طول پنج سال، بدون داشتن هیچ استراحت، تفریح و مسافرتی درگیر آسیب‌های بدی شدم و بخشی از آنها با کسب مدال طلای دو ۲۰۰ متر جبران شد، همچنین موفق شدم رکورد بازی‌های آسیایی را از آن خودم کنم، امیدوارم بتوانم در مسابقات آینده همین روند را ادامه دهم.
وی افزود: داشتن تمرینات صبحگاهی و عصرگاهی هر روزه در پیست، پارک، تحمل سرما، گرما و آسیب دیدگی مشکل بزرگی بود، با پارگی مینیسک زانو، دیسک کمر و مخالفت دکترها برای ادامه دادن به تمرینات و با آن حجم از روحیه ضعیفی که درون من ایجاد شده بود کنار آمدم و یکسال استراحت کردم، سپس دوباره تمرینات را آغاز کردم، البته که آسیب دیدگی در دوومیدانی معضل بزرگی است، خوشبختانه موفق شدم با چنین شرایطی و بدون امکانات تمرینات خود را انجام دهم.
دویدن برای من شغل و زندگی است
پارادومیدانی‌کار اصفهانی صحبت‌های خود را با عشق و علاقه به رشته‌ای که در آن فعالیت دارد ادامه داد و با اشاره به مسیر طی شده از زمان آسیب دیدگی تا کسب سهمیه پاراالمپیک پاریس تصریح کرد: در مسابقات پارالمپیک توکیو که حدود ۴ سال گذشته برگزار شد دچار آسیب‌دیدگی از ناحیه کمر شدم و به همین دلیل دکترها ادامه‌دادن ورزش را برای من ممنوع کردند، اما چنین چیزی برای من امکان پذیر نبود چراکه شغل، زندگی و عشق من دویدن است و با این رشته زنده هستم، باتوجه به رکورد خوبی که کسب کرده‌ام اطمینان دارم در پارالمپیک پاریس برروی سکو خواهم ایستاد، امیدوارم کمتر از یکسال دیگر به هدف خود دست پیدا کنم و قول می‌دهم که مدال پارالمپیک پاریس را به خود اختصاص دهم.
صفرزاده با معرفی خود و زمان آغاز مسیر حرفه‌ای ورزش عنوان کرد: هم اکنون ۲۳ سال دارم و اهل شهرستان قهدریجان هستم، از ۱۳ سالگی ورزش را شروع کردم، دان یک کاراته را کسب کرده‌ام و بعد از آن تمرینات بوکس را آغاز کردم، سپس اسکیت و دوچرخه‌سواری را دنبال کردم و در نهایت وارد رشته دومیدانی شدم.
به طور ناگهانی وارد رشته دوومیدانی شدم
وی افزود: از سال ۱۳۹۴ دومیدانی را شروع کردم، از همان ابتدا به من گفتند در این رشته موفق خواهم شد، سال ۱۳۹۵_۱۳۹۶ وارد تیم‌ملی شدم و اولین دونده کم‌بینایی هستم که توانسته‌ام در مسابقات برون‌مرزی مدال کسب کنم، بعداز آن مدال‌های پی‌درپی و عنوان بهترین ورزشکار آسیا را به خود اختصاص دادم و اکنون نیز مدال طلای پاراآسیایی را کسب کردم، بی‌شک این مدال جزو بهترین مدال‌هایی است که در این مدت به دست آورده‌ام.
صفرزاده در ادامه از رخدادهایی که سبب شد وی وارد این عرصه شود یاد کرد و درخصوص آغاز فعالیت در رشته دوومیدانی گفت: برای انجام کاری به آموزش‌وپرورش مراجعه کردم، همان‌جا صفاتی گفت استایل بدنی تو برای دومیدانی مناسب است و صددرصد می‌توانی در این رشته موفق باشی، وی تشویقم کرد تا در مسابقات شرکت کنم، به همین دلیل در رقابت‌های آموزش‌وپرورش شرکت کردم و متوجه شدم واقعاً توانایی حضور در این رشته را دارم.
فکر کردم شوخی می‌کنند، اما نه واقعی بود
پارادومیدانی‌کار کشورمان با خنده از پیش‌بینی‌هایی که در خصوص کسب مدال توسط وی شده بود ادامه داد: حدود ۲ سال می‌شد که فدراسیون و کمیته المپیک برای مدال طلای ۴۰۰ متر روی من حساب می‌کردند، و برای مسابقات ۲۰۰ متر مدال نقره را پیش‌بینی کرده بودند اما موفق به کسب مدال طلا در دو ۲۰۰ متر شدم در صورتی که حتی خودم هم فکر نمی‌کردم چنین اتفاقی رقم بخورد چراکه رقبای من جهانی بودند، رقیب هندی من در مسابقات جهانی پاریس که البته بنده به آن اعزام نشدم، سوم جهان شده بود اما با این حال توانستم این سه نفر را از پیش‌رو بردارم و روی سکوی اول قرار بگیرم.
لبخند صفرزاده کمتر شد چراکه قرار بود رخداد ناگهانی دو ۴۰۰ متر را تعریف کند این دونده پیرامون دیسکالیفه شدن در این تورنمنت تصریح کرد: اتفاق ناگوار برای من در دوره مقدماتی و دو ۴۰۰ متر رخ داد چراکه قرار بود در این ماده طلایی شوم، با اینکه توانستم رکورد آسیا و پاراآسیایی را جابجا کنم و با ۴ ثانیه اختلاف وارد فینال شوم، اما بعد از پایان مسابقات گفتند به دلیل یک خطا باید از دور رقابت‌ها کنار گذاشته شوم و این اتفاق غیرممکن بود.
همچنان نمی‌دانم چه اتفاقی در دهکده آسیایی افتاد
وی موبه‌مو اتفاقات پیش از فینال را مرور کرد و پس از آن افزود: دویدن را شروع کردم، با اختلاف ۴ ثانیه پیروز شدم و با شبکه‌های مختلف نیز مصاحبه کردم، حتی هادی‌زاده آمد ابراز خوشحالی کرد، هیچکس نمی‌دانست که من دچار خطا شده‌ام، خیلی راحت و بدون هیچ فشاری دویدم، باورم نمی‌شد اینقدر راحت دویدم، درحال سرد کردن بودم که بعد از آن وارد دهکده شوم تا برای فینال روز بعد آماده باشم اما آمدند و گفتند دچار خطا شده‌ای.
پارادومیدانی‌کار کشورمان گفت: فکر می‌کردم که با من شوخی می‌کنند، اما گفتند شوخی نیست و دیسکالیفه شدی، آنجا بود که دنیا روی سر من خراب شد چراکه اصلاً فکر نمی‌کردم چنین اتفاقی رقم بخورد؛ خیلی پیگیر شدیم که فیلم بازی را مشاهده کنیم، برخی می‌گویند به دلیل دستور سرداور بوده، برخی هم معتقد هستند برای اعتراض سایر ورزشکاران چنین مشکلی پیش آمد و همچنان اطلاع ندارم که چه اتفاقی افتاده است.
از رکوردهایی که جابجا کردم دفاع می‌کنم
صفرزاده درخصوص اینکه آیا پیش از دو ۲۰۰ متر چنین اتفاقی افتاده عنوان کرد: خوشبختانه مسابقه دو ۲۰۰ متر قبل از دو ۴۰۰ متر برگزار شده بود، بی‌شک اگر برخلاف این بود کسب مدال برای من غیرممکن می‌شد، از لحاظ روحی واقعاً بهم ریخته بودم، نزدیک دو روز در اتاق ماندم و بیرون نمی‌آمدم، خیلی سخت بود چراکه ۵ سال برای مسابقات ۴۰۰ متر تلاش کرده و برای ثبت رکورد آسیا و جهانی رفته بودم، البته که در مقدماتی ۴۰۰ متر هم رکورد دوم جهان را زدم و با اختلاف یک ثانیه نیز رکورد آسیا را جابجا کردم.
وی ادامه داد: مظلومی و هادی‌زاده خیلی به من روحیه دادند و گفتند از رکوردی که دوره مقدماتی زده شد برای مسابقات جهانی و پارالمپیک دفاع خواهیم کرد، مربی خودم اعزام نشده بود اما مدام با وی صحبت می‌کردم، خیلی ناراحت بود و به من دلداری می‌داد، همین صحبت‌ها بود که مرا کمی به خودم آورد و کنار آمدم.
حمایت‌هایی که وجود داشت خیلی باارزش بود
پارادومیدانی‌کار کشورمان از اتفاقات ناگوار هانگژو فاصله گرفت و پیرامون وضعیت فعلی خود گفت: هدف مربی من این بود که در سطح بازیکنان سالم رقابت کنم و در جمع پاراآسیایی‌ها نباشم، به همین دلیل قبل از اعزام به هانگژو مسابقات قهرمانی کشوری بچه‌های سالم را شرکت کردم و موفق به کسب مقام سوم شدم؛ اولین هدف من پارالمپیک است و بعد از آن تلاش می‌کنم بین نفرات اول تا سوم بچه‌های سالم قرار بگیرم و درنهایت جزو نفرات اول ایران باشم، بی‌شک این مهم دور از انتظار نیست، هرچند که شرایط مسابقه با شرایط تمرینی خیلی متفاوت است.
صفرزاده از دغدغه‌های ورزشکاران غافل نماند و خاطرنشان کرد: بیشترین دغدغه یک ورزشکار در آرامش تمرین کردن است، خوشبختانه اداره‌کل تربیت‌بدنی محل تمرین را برای من فراهم کرد تا بتوانم بدون دغدغه و هیچ مشکلی تمرین کنم و این برای من بسیار با ارزش بود.
بهترین اتفاق کسب مدال خوشرنگ ماده ۲۰۰ متر بود
وی تاکید کرد: از نظر مالی تاحد توان به من کمک شد ولی انتظار دارم که بیشتر حمایت شویم؛ شخصاً از هیچ ارگانی بجز اداره تربیت‌بدنی حمایت نشده‌ام، پیش از این در مصاحبه‌ای گفتم که شغل ورزشکار دویدن است، شغل من هم همین است و از این راه درآمد کسب می‌کنم، به دلیل زیاد بودن هزینه‌های ورزش‌های قهرمانی، نباید استرس این موضوع را داشته باشیم؛ تقاضا می‌کنم به پیست تارتان و ورزشکاران رسیدگی شود تا بتوانند به طور پی‌درپی مدال کسب کنند.
پارادومیدانی‌کار اصفهانی از خاطرات خوش هانگژو نیز یاد کرد و افزود: کسب مدال طلای مسابقات دو ۲۰۰ متر بهترین خاطره هانگژو برای من بود، تمرکز من برروی دویدن به حدی بود که دونده هندی را کنار خود نمی‌دیدم چراکه حس می‌کردم خط پایان خیلی به من نزدیک است، بعداز رد کردن خط همچنان نمی‌دانستم که نفراول یا دوم شده‌ام تا اینکه دوربین‌های هانگژو روی من بود و باعث شد متوجه شوم که به عنوان نفر اول از خط رد شده‌ام، این مدال طلا خیلی با ارزش بود و وقتی هم که متوجه شدم رکورد مسابقات را جابجا کرده‌ام این حس خوب بیشتر شد.
حمایت شویم، مدال هم می‌گیریم
صفرزاده گوشه چشمی هم به گله‌مندی از مسئولان ورزشی داشت و تصریح کرد: همانطور که مسئولان از ما انتظار کسب مدال دارند، ما نیز از آنها انتظار حمایت داریم چراکه این دو موضوع متقابل و مکمل یکدیگر هستند؛ از مهدی موسوی که با علم و دانش خود به من کمک کرد تشکر می‌کنم چراکه این موضوع باعث شد مدال نقره جاکارتا را به مدال طلای هانگژو تبدیل کنم.
وی خاطرنشان کرد: از خانواده‌ام که در کنار من ماندند و تمام اخلاق‌های خوب و بد من را تحمل کردند تشکر می‌کنم، دومیدانی رشته‌ای است که بازیکن در آن خیلی اسیدلاکتیکی می‌شود و تمرینات سختی دارد، گاهی پیش می‌آمد که بعد تمرین به خانه می‌رفتم اما کسی نمی‌توانست با من حرف بزند چراکه عصبی و بداخلاق بودم.
نظر شما