به گزارش ایمنا، صفحات مجازی دکتر اسلامی نُدوشن که زیر نظر خانواده این چهره فقید فرهنگی و شیرین بیانی، همسرش اداره می‌شوند در اطلاعیه‌ای با عنوان «بازگشت به ایران» نوشت:
««به ایران بیندیشیم» و «ایران را از یاد نبریم»
پیکر دکتر اسلامی نُدوشن به خاکِ پاکِ ایران بازخواهد گشت.
پیکر به امانت سپرده‌شده فرزند اصیل ایران دکتر اسلامی ندوشن که پس از جاودانگی روح بلندش، در کانادا به امانت بود بنا به وصیت وی به‌زودی در آغوش خاک پاک ایران آرام خواهد گرفت.
دکتر اسلامی ندوشن در پنجم اردیبهشت ۱۴۰۱ در تورنتو (کانادا) درگذشت و به صورت امانی در آن‌جا در آرامگاهی موقت سپرده شد.
بنا به وصیت او و پیگیری علاقه‌مندان، پیکر او در اواخر آبان‌ماه، جهت خاکسپاری در آرامگاه ابدی به ایران بازخواهد گشت.
جزئیات این مراسم به‌زودی اطلاع‌رسانی می‌شود.
شیرین بیانی، همسر محمدعلی اسلامی ندوشن در مراسمی که تیرماه سال ۱۴۰۲ برای این نویسنده، شاعر و پژوهشگر برگزار شد، اعلام کرد: «محمدعلی اسلامی ندوشن در نیمه راه زندگی خانه ابدی خود را نیشابور در نزدیکی خیام و در کنار عطار برگزیده است؛ در حالی که چندان فاصله‌ای با توس و فردوسی ندارد و این گزینش بسیار پرمعناست. این سه مرد بزرگ تاریخ، اندیشه و فرهنگ ایران تعلق به خراسان دارند؛ سرزمین شگفتی‌آفرین در جهان شرق.»
بر این اساس، پیکر او احتمالاً در نیشابور و در جوار آرامگاه خیام و عطار به خاک سپرده شود.
به گزارش ایمنا، محمدعلی اسلامی ندوشن در سوم شهریور ۱۳۰۳ در شهر ندوشن استان یزد به دنیا آمد و تحصیلات ابتدایی خود را در مدرسه ناصرخسرو ندوشن و سپس مدرسه خان یزد گذراند و پس از آن به دبستان دینیاری رفت و دبیرستان را تا سوم متوسطه در دبیرستان ایرانشهر یزد گذراند.
وی برای ادامه تحصیل در سال ۱۳۲۳ به تهران عزیمت کرد و بقیه دوره متوسطه را در دبیرستان البرز به پایان رساند، سپس برای ادامه تحصیل وارد دانشکده حقوق دانشگاه تهران شد پس از دریافت لیسانس به منظور تکمیل تحصیلات به اروپا عزیمت کرد و مدت ۵ سال در فرانسه و انگلستان به اندوخته‌های علمی خود افزود و با گذراندن پایان نامه دکترای خود با عنوان «کشور هند و کامنولث» به دریافت دکترای حقوق بین‌الملل از دانشکده حقوق دانشگاه پاریس نائل آمد.
محمدعلی اسلامی ندوشن در سال ۱۳۳۴ پس از بازگشت به ایران، چند سال در شغل قاضی دادگستری خدمت کرد و پس از ترک خدمت در دادگستری، به تدریس حقوق و ادبیات در برخی دانشگاه‌ها و آموزشگاه‌های عالی، از جمله دانشگاه ملی، مدرسه عالی ادبیات، مدرسه عالی بازرگانی و مؤسسه علوم بانکی پرداخت.
در سال ۱۳۴۸ به دعوت پروفسور فضل الله رضا (رئیس وقت دانشگاه تهران) به همکاری با دانشگاه تهران دعوت شد و براساس تألیفاتی که در زمینه ادبیات انتشار داده بود، هیئت علمی دانشکده ادبیات دانشگاه تهران شد و تدریس نقد ادبی و سخن سنجی، ادبیات تطبیقی، فردوسی و شاهنامه، شاهکارهای ادبیات جهان در دانشکده ادبیات و تدریس تاریخ تمدن و فرهنگ ایران را در دانشکده حقوق برعهده گرفت و تا سال ۱۳۵۹ که به انتخاب خود از دانشگاه تهران بازنشسته شد، در این دانشگاه تدریس می‌کرد.
اسلامی ندوشن در آثارش با نثری ساده و روان، ایران و ایرانی را در جهان پر آوازه کند و تلاش‌هایش برای پیوند نسل جوان با بنیادهای فرهنگی به آثار وی امتیاز ویژه ای داده است و از ۵۰ اثرش بیش از ۱۰ اثر با نام ایران است و آثارش در اغلب کتابخانه های کشور موجود است.
کتاب «روزها» ماندگارترین اثر ادبی دکتر اسلامی ندوشن است و «نامه به فرزند» آخرین اثر چاپ شده این استاد زبان و ادبیات فارسی است.
برخی از کتاب‌های محمدعلی اسلامی ندوشن عبارت‌اند از: ماجرای پایان‌ناپذیر حافظ، چهار سخنگوی وجدان ایران، تأمّل در حافظ، زندگی و مرگ پهلوانان در شاهنامه، داستان داستان‌ها، سرو سایه‌فکن، ایران و جهان از نگاه شاهنامه، نامه نامور، ایران را از یاد نبریم، به دنبال سایه همای، ذکر مناقب حقوق بشر در جهان سوم، سخن‌ها را بشنویم، ایران و تنهائیش، ایران چه حرفی برای گفتن دارد؟، مرزهای ناپیدا، شور زندگی (وان گوگ)، روزها (سرگذشت - در چهار جلد)، باغ سبز عشق، ابر زمانه و ابر زلف، افسانه افسون، دیدن دگر آموز، شنیدن دگر آموز، جام جهان‌بین و آواها و ایماها.
نظر شما