به گزارش خبرنگار ایمنا، زمانی که به یک گالری هنری فکر می‌کنیم، معمولاً تصویری از یک راهروی نیمه‌تاریک با دیوارهای سفید به یاد می‌آوریم. راهروهایی مدرن که با گذر از پیچ‌وخم آن آثار کلاسیک و معاصر را نمایش می‌دهند؛ آثاری از سبک‌های مختلف و مربوط به اعصار مختلف تاریخی.
با این حال می‌توان از جنبه دیگری هم به گالری‌های هنری نگریست. گالری‌هایی که به هنر معاصر می‌پردازد، زمینه مناسبی را برای پژوهش‌های اجتماعی فراهم می‌کنند. آثار هنری فارغ از اهمیت و ارزش هنری خود، خبر از سر درون جامعه نیز می‌دهند. دیدگاهی که اگر با عینک جامعه‌شناسانه به آن بنگریم، به‌عنوان عنصری مهم در جامعه نقش‌آفرینی می‌کند. بررسی گالری‌ها موضوع مهمی است که نیازمند رسیدگی به شرایط فعلی آن در جامعه هستیم و به همین خاطر خبرنگار ایمنا با حسین تحویلیان، نقاش اصفهانی و مدیر گالری آرین هنر به گفت‌وگو پرداخته است که مشروح آن را در ادامه می‌خوانید.
ایمنا: چند سال است که در این حوزه مشغول به فعالیت هستید؟
تحویلیان: بیش از ۴۰ سال است که مشغول به فعالیت در این حوزه هستم و حدود ۶۰ نمایشگاه انفرادی و گروهی برگزار کرده‌ام. در بیشتر گالری‌های اصفهان نمایشگاه داشته‌ام، در نمایشگاه‌های تهران و کشورهای روسیه، کره و بحرین نیز آثار من به نمایش گذاشته شده است.
ایمنا: طی این سال‌ها نمایشگاه‌های نقاشی که در گالری‌ها برگزار می‌شود، چقدر از لحاظ محتوا و فن رشد داشته است؟
تحویلیان: به دو صورت می‌توان با این پرسش برخورد کرد؛ یکی رشد کیفی و دیگری رشد کمی. در این سال‌ها رشد کمی داشته‌ایم و تعداد نمایشگاه‌ها نسبت به گذشته افزایش داشته است، اما با بسته شدن موزه معاصر بعد از شیوع کرونا، ما دیگر نمایشگاه‌های باکیفیتی را شاهد نیستیم. زمانی که موزه برپا بود، سالانه برنامه برگزار می‌شد و تقریباً همه هنرمندان از آن بازدید می‌کردند، اما در حال حاضر به خاطر اینکه نمایشگاه‌های خصوصی برپا می‌شود و ممکن است بعضی از آن‌ها را ندیده باشیم، نمی‌توان قضاوت درستی را نسبت به وضعیت معاصر اصفهان داشته باشیم.
ایمنا: آیا در نمایشگاه‌های فعلی، سبک نقاشی اصفهان در حال گسترش است؟ یا سبک‌های رئال برگرفته از کشورهای خارجی؟
تحویلیان: در ارتباط با این موضوع باید به حوزه هنر به‌ویژه نقاشی پرداخت. حوزه‌ای که باید پیشرو و خلاقیت‌بخش باشد. در این زمنیه شاهد هستیم که افراد به‌خصوص در نسل جوان سعی می‌کنند که اثر جدیدتری را منتشر کنند، یعنی در نمایشگاه‌های امروزی، آثار از نظر کیفیت نو و جدید است. با این‌حال نمی‌توان گفت که غالب آثار اصفهان کلاسیک یا رئال است، هردو سبک وجود دارد.
ایمنا: جای چه سبکی در نمایشگاه‌های اصفهان خالی است؟
تحویلیان: مشکل ما در این زمینه تعداد کم گالری‌ها است که طبیعتاً نمی‌توانند هم‌زمان همه سبک‌ها را ارائه دهند، اما گالری‌های موجود به همه حوزه‌ها پرداخته‌اند، برخی کار آبرنگ می‌کنند، برخی کلاسیک و برخی به نوگرایی روی آورده‌اند؛ تقریباً همه حوزه‌ها پوشش داده می‌شود.
ایمنا: چرا گالری‌ها هنوز نتوانسته است عموم مردم را به سمت خودش جذب کند؟ آیا این گالری‌ها متعلق به قشر خاصی است؟
تحویلیان: در ارتباط با این مسئله صداوسیما و مطبوعات دخیل هستند. اگر رسانه‌ها به‌طور دائم در گالری‌ها حاضر شوند و بازدیدهای رایگان گالری‌ها تبلیغ شود، مردم هم استقبال می‌کنند، برای مثال گاهی که تبلیغ نمایشگاه را منتشر می‌کنیم، تقاضای هزینه می‌کنند، در حالی که این یک فعالیت فرهنگی است و صداوسیما باید آن را پوشش خبری دهد. این موضوع باعث شده است که خبررسانی گالری‌های معمولاً در سطح محدود نخبگان اجتماعی و افراد فرهیخته صورت گیرد، در نتیجه عموم مردم از آن آگاه نمی‌شوند.
مورد بعدی سنتی است که در کل دنیا وجود دارد. معمولاً افراد علاقه‌مند به گالری‌ها، افراد خاصی هستند که جزو عموم مردم محسوب نمی‌شوند، با این‌حال طی چند سال گذشته تعداد افراد بازدیدکننده از گالری‌ها بیشتر شده است.
ایمنا: بعضی از هنرمندان معتقدند که گالری‌های اصفهان به‌خصوص پس از شیوع کرونا با کیفیت پایینی برگزار می‌شود. علت این اتفاق چیست؟
تحویلیان: علت آن خرید نکردن مشتری از آثار هنرمندان است که صاحب گالری مجبور به روی آوردن به این سبک از فعالیت می‌شود. خود من هم چند وقتی است که اداره یک گالری را به عهده دارم و تلاش کرده‌ام که به سمت این سبک از فعالیت نروم، اما زمانی که هنرمند ممتازی، اثر خوبی را با قیمت بالا ارائه می‌کند، اثر خریدار ندارد. اینجا یا صاحب گالری باید هزینه بپردازد یا صاحب اثر؛ چراکه به‌هرحال هزینه‌ای صرف شده است، اما وقتی آثار دانشجویان ارائه می‌شود، این هزینه بین افراد تقسیم و مشکل برطرف می‌شود.
مشکل دیگری که در اصفهان گسترش پیدا کرده، پدیده دیوارفروشی است. اینکه هر کاری با هر کیفیتی فقط برای مبلغی که از صاحب اثر اخذ می‌شود، روی دیوار می‌رود و دیگر کیفیت کار مدنظر نیست، اشتباه است. من نسبت به این موضوع انتقاد دارم و یکی از دلایل گرایش من به سمت گالری‌ها، همین قضیه بود.
ایمنا: برخی معتقدند که مدیران گالری تخصص هنری لازم را ندارند و بیشتر به‌عنوان یک بنگاه اقتصادی به آن نگاه می‌کنند. نظر شما درباره این موضوع چیست؟
تحویلیان: در اصفهان تعداد گالری‌ها محدود است و در شهری با جمعیت ۲ میلیون نفر، تعداد گالری‌های فعال از تعداد انگشتان دست هم بالاتر نمی‌رود. با این‌حال صاحبان گالری‌های فعال افراد باتجربه و صاحب‌سبکی هستند. به‌طور طبیعی یک صاحب گالری با هزینه‌های مکان مواجه است و باید درآمدی از آنجا داشته باشد و زمانی که این درآمد از طریق خریدوفروش محقق نمی‌شود، به دنبال رویکردهای دیگری می‌رود که گاهی رویکردهای نادرستی است.
ایمنا: آیا یکی از دلایل استقبال نکردن اصفهانی‌ها از گالری‌های هنرهای معاصر سنتی بودن شهر نیست؟
تحویلیان: توصیفی که می‌کنید که راجع به مردم اصفهان نیست. در اصفهان حتی سنتی‌ترین هنرهای دستی آن نیز با فناوری‌های مدرن همراه است، اگرچه که به‌عنوان یک اصفهانی باید سنت‌های بومی و فرهنگی خودمان را حفظ کنیم، اما اصفهان به نظر من یک شهر مدرن است.
ایمنا: پس چرا هنرهای معاصر در اصفهان همچون شهرهای دیگر رشد نکرده است؟
تحویلیان: در مورد تهران موضوع فرق می‌کند. از نظر حمایت دولتی مشهد بعد از تهران قرار می‌گیرد، اما از نظر اقتصاد هنر، اصفهان رتبه دوم را دارد.
ایمنا: در هنر معاصر وضعیت چطور است؟
تحویلیان: در مقایسه با اقتصاد هنر تهران، اقتصاد کل کشور جایگاه پایین‌تری دارد و اصفهان هم از این قاعده مستثنی نیست. با این حال درست است که در حوزه هنر معاصر توان اقتصادی در اصفهان ایجاد نشده است و ارتباط مردم کمتر با حوزه هنر معاصر شکل می‌گیرد، اما نمی‌توان گفت که این خوب است یا بد، به هر حال اتفاقی است که رخ داده است و علت آن را هم نمی‌توانیم به تعداد زیاد هنرهای سنتی نسبت دهیم؛ چراکه هنرهای معاصر اتفاقاً در تهران بیشتر هم وجود دارد، اما در اصفهان سیاست‌گذاری‌ها به سمت هنر سنتی است. یعنی چه در سیاست‌گذاری‌های بخش اصفهان و چه در سیاست‌های کل کشور، جهت‌گیری به سمت هنرهای سنتی است.
نظر شما