۲۴ مرداد ۱۴۰۲ - ۰۹:۱۱

کاکو سرت سلامت، یک ایران قدردان توست

انتشار فیلمی از شجاعت یک جوان غیور شیرازی که با شنیدن صدای شلیک گلوله در حرم حضرت شاهچراغ (ع) و به محض دیدن فرد تروریست به سمت او حمله‎‌ور شد و وی را خلع سلاح کرد، موجی از واکنش‌ها را در فضای مجازی به همراه داشته است.

به گزارش خبرنگار ایمنا، در میان تصاویر و فیلم‌های منتشر شده از حادثه تروریستی یکشنبه شب حرم حضرت شاهچراغ (ع)، فریمی از شجاعت و غیرت یک جوانمرد ایرانی نیز به چشم می‌خورد، فریمی که بار دیگر ثابت کرد شیر بچه‌های حیدر در روضه اباعبدالله (ع) درس شجاعت می‌گیرند و دلیرمردان این سرزمین از نسل سلیمانی‌ها هستند که نامشان کابوس دشمن است و کلامشان جاودانه آنجا که گفته‌اند: «آری ما ملت شهادتیم، ما ملت امام حسینیم! بپرس؛ ما حوادث سختی را پشت سر گذاشته‌ایم. بیا! ما منتظریم. مرد این میدان ما هستیم برای شما. شما می‌دانید این جنگ یعنی نابودی همه امکانات شما. این جنگ را شما شروع می‌کنید اما پایانش را ما ترسیم می‌کنیم.

انتشار این فیلم که شجاعت یک جوان غیور شیرازی را که با شنیدن صدای شلیک گلوله در حرم حضرت شاهچراغ (ع) و به محض دیدن فرد تروریست به سمت او حمله‎‌ور شد و وی را خلع سلاح کرد، به نمایش گذاشته، موجی از واکنش‌ها را در فضای مجازی به همراه داشته است.

کاربری در صفحه شخصی خود در اینستاگرام درباره این جوان شجاع که نوشت: «این کاکویی که نامش را نمی‌دانم و نشانش هم… در یک قاب تار و مخدوش، در ظلمت شب، با یقه آبی و جامه زحمتکشی، با دست‌هایی به مثال جیب تهی به سمت یک ابلیس مسلح می‌رود، انتحاری و بی‌پروا، به حکم آن استاد که جهل از قواعد و اصولش می‌بارد به سمت نفله شدن حرکت کرده، یحتمل گفته صدی نود ونه گلوله‌اش به شقیقه‌ام می‌مالد ولی اگر یک درصد نمالد، می‌مالمش به زمین… مالید، مثل بهترین کشتی تختی، پهلوان کوبیدش زمین… جسم‌هایی در صف انتظار زمین‌گیر شدن عمودی ماندند، جان‌هایی پاک بر تنهایشان سکوت یافتند… همین کاکویی که نامش را نمی‌دانم و نشانش هم....

کاکو خواستم بگویم کوله پشتی واژه‌هایم، انبار حرف‌هایم، ذهن بی‌قرارم، هیچ‌کدام چیزی ندارد که به تو بگوید، تو بزرگ‌تر از کلمات منی...

فقط می‌خواهم مقابل هیچ دوربینی ظاهر نشوی، جواب هیچ خبرنگاری را ندهی، هیچ وقت سیمایت آشکارتر از آن چند فریم لرزان و تاریک نشود، در پس پرده غیب بودنت را دوست دارم…

وقتی از تمام انسان‌ها خسته می‌شویم، وقتی امید به بند آخرش بند می‌شود و ناامیدی تنها پاسخمان، می‌خواهم سیمای ناآشنایت را پشت کالبدهایی که نمی‌شناسم حدس بزنم...

با خودم بگویم که هنوز چه مردانی پشت نقاب سادگی، بی میز و منصب، برادر مانده‌اند، داداش بزرگ‌تر مانند… کاکوی ما!

من ایران را دوست دارم، به شکل غیر منطقی و جدیداً غیراستاندارش… هنوز وقتی یکی مدال می‌گیرد و پرچم بالا می‌رود مثل دوران کودکی دور اتاق می‌دوم. وقتی تصاویر جنگ را می‌بینم از تأخیر به دنیا آمدنم شرمنده می‌شوم و دلم می‌خواهد که کوچه‌ای از خرمشهر به خون من آزاد می‌شد، هر سال به سالگرد سقوط هواپیمای عباس بابایی که می‌رسیم، جانم تیر می‌کشد که آشناترین هم‌زمین من به آسمان‌ها در آسمان ابدی شد، هربار جایی از شهر نونوار می‌شود مثل یک توریست مقابلش خشکم می‌زند و باذوق نگاهش می‌کنم، وطن مثل سیمای مادر است که لای چین و چروکش اصیل‌ترین زیبایی‌ها جا خوش کرده است...

وقت‌هایی که هیچ امیدی نیست و توان پذیرش ناامیدی هم، به آدم‌هایی که نمی‌شناسمشان فکر می‌کنم، دانشمندانی که بیم ترور نگذاشته هیچ وقت نامشان جایی ثبت شود، آدم‌های که با گردنی باریک‌تر از مو مقابل گردن کلفت‌ها ایستادند و جوری حذف شدند که گویی هرگز نبوده‌اند، همه آنها خواستند و نتوانستند اما از خواستن پشیمان نشدند، کاکویمان مرزش تا نتوانستن میلی‌متری بود و اگر نمی‌توانست اسمش لای فهرست روزانه قربانیان خاموش می‌شد، هیچ وقت نمی‌فهمیدیم چه پهلوانی بوده، ایران من به شانه‌های استوار کاکوهایی تکیه داده که بعید است هیچ وقت بشناسمشان!