زینب حسینی در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا، اظهار کرد: یکی از گونه‌های نمایش از ابتدای آغاز این هنر، اجرا در فضاهای بیرونی از جمله میدان‌ها، راه‌های عبور و مرور و مراکز تجمع مردم از جمله بازارها، کشتزارها، مقابل معابد و فضاهایی از این دست بوده است.
وی افزود: در روزگار معاصر شاهد اجرای نمایش‌هایی هستیم که به جای استفاده از فضاهای داخلی و رسمی، محیط بیرونی، خیابان‌ها، کافه‌ها و دیگر مکان‌های نمایش غیررسمی را برای خود برمی‌گزینند.
این کارشناس شهرسازی خاطرنشان کرد: هرچند تشابهاتی میان اجراهای دسته اخیر با اجراهای عهد باستان قابل مشاهده است، اما در واقع نمایش‌های اجرا شده در فضای بیرونی یا مکان‌های نمایش غیررسمی که به نام نمایش‌های خیابانی نامیده می‌شود از فضای آئینی فاصله گرفته و تمرکز خود را بر مسائل سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و حتی نظامی معطوف کرده است؛ مسائلی که بیشتر در قالب اعتراض به شرایط موجود مطرح می‌شود.
حسینی ادامه داد: یکی از نقاط مشترک این اجراها در دوران کهن و روزگار معاصر، استفاده از فضای شهری به عنوان صحنه نمایش است، در واقع این نمایش‌ها با استفاده از فضاهای شهری نوعی هویت جدید را به شهر منتقل کرد که هم بر فضاهای شهری تأثیر می‌گذارد و هم از آن تأثیر می‌پذیرد.
وی تصریح کرد: امروزه فضای شهری تنها به عنوان فضایی برای داد و ستد، ارتباط یا گذران زندگی فیزیکی و مادی تلقی نمی‌شود، بلکه به استناد هنرهایی که فضای شهر را درنوردیده است اتمسفری معنوی پدید می‌آورد که می‌تواند نقش بیشتر و والاتری در زندگی بشر ایفا کند.
این کارشناس شهرسازی گفت: تاکنون تاکید بیشتر بر اصول اجرایی نمایش خیابانی بوده و کمتر کسی به این موضوع از منظر اهمیت فضای شهری یا شهر به مثابه صحنه نمایش نگاه کرده است.
حسینی افزود: بیشتر کتاب‌هایی که در این زمینه در کشور تألیف شده، تکرار یافته‌های محققان غربی است و کمتر نشانه‌ای از ابداع و هویت بومی نمایش خیابانی در شهرهای ایران مشاهده می‌شود.
نظر شما