نرجس عباسی در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا، اظهار کرد: آمیخته‌شدن هنر با زندگی روزمره شهروندان، فصل مشترک دغدغه جامعه هنرمندان و مدیریت شهری امروز است.
وی افزود: از نخستین دهه‌های قرن بیستم که هنرمندان با تمایلات متفاوت از فضاهای کلاسیک هنری همچون آتلیه خارج شدند و به آفرینش هنر شهری پرداختند، نقش زیباسازانه هنر و تلقی اثر هنری به عنوان ابزاری برای تولید زیبایی در شهر و ارتقای کیفی منظر شهری پایدار مانده است.
این کارشناس شهرسازی خاطرنشان کرد: فصل مشترک گونه‌های هنرهای شهری ذات هنر است که با هدف نهایی زیبایی‌آفرینی به میان می‌آید و با قبول این گزاره، می‌توان گفت انواع هنرها در شهر، به دنبال تولید زیبایی برای تحقق مقاصد خود هستند.
عباسی تصریح کرد: فضاهای شهری به عنوان مکانی برای حضور شهروندان و زندگی اجتماعی آنها، از ترکیب ویژگی‌های اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی، تاریخی و معیارهای زیبایی‌شناسی افراد جامعه معنا می‌یابد، آنچه که با حضور در یک فضای شهری سبب ایجاد تصویر ذهنی مطلوب و ماندگار می‌شود، تنها منظری زیبا است که تمام نیازهای انسان را در برگیرد و او را به حضور مجدد در این محیط تشویق می‌کند؛ بنابراین شهرهایی که از منظر مطلوب برخوردار هستند می‌توانند با وسعت بخشیدن به تجربه زیباشناختی شهروندان، موجبات ارتقای تصویر ذهنی جامعه شهری از خویش و تقویت غرور مدنی آنها شوند و ذهنیتی مثبت را به تصویر درآورند.
وی تاکید کرد: لازم است در ابتدا به بررسی مفاهیم اولیه زیبایی‌شناسی فضای شهری پرداخت، سپس مجموعه‌ای از معیارها و شاخص‌های زیبایی‌شناسی را استخراج و تلاش کرد با استفاده از آنها، به هدف اصلی که زیبایی فضاهای شهری و بهبود کیفیت مکان‌ها است، دست یافت.
این کارشناس شهرسازی ادامه داد: می‌توان به کمک طراحی مناسب و زیبای فضاهای شهری، کیفیت محیط و تصویر ذهنی مطلوب و ماندگار را در ذهن شهروندان ارتقا بخشید.
عباسی گفت: زیبایی منظر شهر دارای ابعاد مختلف و معیارهای متعدد است و عقاید و دیدگاه‌های متفاوتی نیز درباره آن وجود دارد، امروزه در معماری، زیبایی‌شناسی به دلیل نبود تبیین قاعده‌مند و کاربردی تنها به عوامل جزئی محدوده شده است در حالی که این مفهوم دارای تعریفی فراتر است و با ساختار، جزئیات بنا، مخاطب و محیط ارتباط تنگاتنگ دارد.
وی افزود: معماری ایرانی تبلور زیبایی‌شناسی در طول سالیان متمادی بوده است و می‌تواند منبعی غنی جهت اقتباس اصول زیبایی‌شناسی در معماری باشد، مبانی کمی و کیفی در معماری سنتی مربوط به مقوله زیباشناختی و اصول بصری حاکم بر ساختار و تناسبات هستند، آنچه در شهرسازی و معماری شهرهای امروزی مورد بی توجهی قرار گرفته است.
نظر شما