به گزارش ایمنا، جمال احمدی، امروز _ بیست‌ودوم فروردین‌ماه_ در نشست سوم «فیلم‌خانه» اظهار کرد: فیلم «آب از آتش» در سینمای داستانی گام دوم ما در پرسش چیستی سینما است، این فیلم شخصیتی را سوژه قرار داده و در آن سعی شده نگرش شخصی به مخاطب القا نشود بلکه فیلم «آب از آتش» تجربه‌ای برای کشف سینما بوده است.
وی ادامه داد: فیلم به طور کامل مستقل از شیوه‌های اداری مرسوم بوده است و سختی که کار کردن با این شیوه‌ها وجود دارد، باعث شد ما خارج از این چهارچوب‌ها حرکت کنیم اما از طرفی سختی دیگری وجود دارد که همه باید باور داشته باشند که می‌توانیم این کار را انجام دهیم.
دلیل استفاده از بازیگران کم سابقه در فیلم
کارگردان فیلم آب از آتش تصریح کرد: حضور بازیگران در فیلم به دلایل مختلف انجام شد، حتی با بازیگران نام‌دار هم صحبت صورت گرفت، در حالی که فیلم‌های اشخاص متفاوتی را مشاهده می‌کردیم که می‌توانند به ما کمک کنند یا نه؟، به این نتیجه رسیدیم که مسیر ما تجربه کردن با بازیگران کمتر کار کرده‌ای است که برای ما وقت می‌گذارند.
وی گفت: فیلم قرار بود در سطح تلویزیون و تله‌فیلم باشد، بعد از آماده شدن فیلم نظرات این بود که بد نیست اگر در سینما هم پخش شود، در نهایت بازخوردهای قابل قبولی گرفته و با بضاعتی که داشتیم تصور نمی‌کردیم، فیلم آب از آتش یک فیلم شهری شود که از اصفهان برای این شهر ساخته شده باشد.
احمدی در خصوص شخصیت اصفهانی فیلم و نقش اصفهان، خاطرنشان کرد: شخصیت سرباز فیلم یک تحولی را طی می‌کند و در آخر جز همراهان صیاد است، تلاش ما این بود تا با استفاده از نگاه مذهبی و نگاه نظامی شهید صیاد شیرازی شناخته شود، در سینمای ما چند فیلم ساخته شده که با استفاده از این نوع نگرش‌ها به شخصیت شهدا بپردازد.
وی افزود: دیالوگ‌هایی که در این فیلم بیان می‌شود، عین سخنان شهید است، دیالوگ پایانی (من فرمانده‌ام) را نیز بعد از آن چند بار شهید تکرار کرده است.
اهمیت باورپذیری شخصیت‌ها برای مخاطب
در ادامه فرزان معظم، کارشناس سینما اظهار کرد: در فیلم با یک برشی از زندگی شهید روبه‌رو هستیم، چیزی که باعث می‌شود ارتباط تماشاگر با فیلم برقرار بماند نکاتی است که از جانب راوی بیان می‌شود، قصه را روایت می‌کند و مخاطب با فیلم بیشتر ارتباط برقرار می‌کند.
وی با اشاره به اهمیت انتخاب بازیگر تصریح کرد: بازیگر نقش صیاد را باید به عنوان بازیگر اول فیلم بپذیریم، به لحاظ نوع بازی، احساس می‌شود شخصیت‌های فرعی که تماشا می‌کنیم جلوی دوربین راحت‌تر هستند تا بازیگری که نقش صیاد را بازی می‌کند.
کارشناس سینما در خصوص لوکیشن فیلم گفت: با توجه به محدودیت فضا سعی شده همه فیلم در لوکیشن‌های محدود عرضه شود، در نهایت جز کارهای ماندگاری می‌شود که گوشه‌ای از زندگی شهید صیاد را تماشا می‌کنیم.
وی با اشاره به نقاط قوت فیلم خاطرنشان کرد: استفاده به جا و درست از تصاویر آرشیوی که به روایت فیلم کمک می‌کند و نقطه پایانی که باز هم تصاویر شهید پس از انقلاب است، نسل فعلی شهید صیاد را بیشتر در دفاع مقدس و عملیات مرصاد می‌شناسند و شاید کمتر فردی بداند که در پیروزی انقلاب هم نقش مؤثری داشته است.
معظم تصریح کرد: در سینما اصطلاحی داریم که مشکلات پشت صحنه ارتباطی به بیننده ندارد، در مدیوم تلویزیون این گونه نیست که همه افراد از فیلم یک حس را بگیرند اما در سینما تمام تماشاگران هم‌زمان یک حس را تجربه و تا آخر فیلم را دنبال می‌کنند، اصل اثر باید قدری قابلیت داشته باشد که اگر در تلویزیون پخش شد مخاطب تا پایان تمام قد فیلم را دنبال کند.
وی با اشاره به اهمیت باورپذیری نقش‌ها اظهار کرد: شخصیت کاراکتر اصلی که نقش صیاد شیرازی را بازی می‌کرد برای من مخاطب باورپذیر نبود، به لحاظ نوع میمیک صورت و دیالوگ‌گویی، در صورتی که حتی سربازی که مقابل او بازی می‌کرد کاملاً در نقش خودش بود.
کارشناس سینما ادامه داد: می‌توانیم یک پرتره را به قدری قوی بسازیم که وقتی مخاطب دید افسوس بخورد که چرا تاکنون چنین بازیگری را نمی‌شناخته است، مانند فیلم روزگار غریب که همه افسوس خوردیم چرا تاکنون چنین پزشکی را نمی‌شناختیم.
وی گفت: قهرمانان دفاع مقدس باید شناسانده شوند اگر این‌ها را اصولی شناساندیم مخاطب جذب می‌شود، فیلمی که راجع‌به این استوره‌ها ساخته می‌شود، کارگردان باید فریم به فریم پاسخگو باشد.
معظم با اشاره به اینکه از دیگر نقاط قوت فیلم نقطه شروع و پایان فیلم است، افزود: فیلم روایت خوبی دارد، شروع فیلم تا یک مرحله‌ای ما را هدایت می‌کند، بعد از آن بازگشت به عقب زده می‌شود و دوباره به نقطه ابتدایی برمی‌گردد، پایان فیلم را کارگردان دیگر ادامه نمی‌دهد و به عهده مخاطب می‌گذارد، مخاطب در ذهن خود دفاع مقدس را می‌سازد و ادامه می‌دهد.
نظر شما