به گزارش خبرنگار ایمنا، «سیدعباس روحانی» از سال ۱۳۸۶ تا ۱۳۹۴ مدیریت شرکت واحد اتوبوسرانی اصفهان و حومه را بر عهده داشت، اما وجود مشکلات بسیار این شرکت او را برای ادامه این سمت دلسرد کرد، بنابراین با درخواست وی و موافقت شهردار وقت اصفهان مدت پنج سال سکان مدیریت شهرداری منطقه ۹ را بر عهده گرفت.
در نبود او و با بروز بحران پاندمی کرونا دو مرتبه مدیرعامل شرکت واحد اتوبوسرانی اصفهان تغییر کرد و کارها به صورت مقطعی و کوتاه‌مدت انجام می‌شد؛ این نبود ثبات مدیریتی می‌توانست برای برنامه‌های بلندمدت سازمان آسیب‌زا باشد، از این‌رو در دوره شورای ششم و از سال ۱۳۹۹ بار دیگر «روحانی» به اتوبوسرانی بازگشت تا با توان مدیریتی خود و شناختی که نسبت به این مجموعه و مشکلات آن داشت، بتواند ثبات و آرامش را به این سازمان بازگرداند.
در حال حاضر با گذشت بیش از یک سال از مدیریت دوباره وی در اتوبوسرانی اصفهان و اقدامات صورت گرفته برای کاهش چالش‌ها و رفع مشکلات، گفت‌وگویی را با سیدعباس روحانی، مدیرعامل شرکت واحد اتوبوسرانی اصفهان و حومه انجام داده‌ایم که مشروح آن را در ادامه می‌خوانید:
مدیریت دوباره سازمان اتوبوسرانی را در چه شرایطی بر عهده گرفتید؟
هنگام آغاز فعالیت من از ۱۲۰۰ اتوبوس فعال، تنها ۳۹۵ اتوبوس در سطح شهر فعالیت می‌کرد و مابقی در قالب اتوبوس‌های اسقاطی و خراب متوقف شده بود، به همین نسبت تعداد رانندگان از ۲۴۰۰ نفر به ۸۰۰ راننده کاهش یافته بود؛ همچنین ۳۵ میلیارد تومان بدهکاری بالفعل نسبت به کارکنان پیمانکار، قطعه‌فروشان و موضوعات مرتبط با بیمه وجود داشت، به‌علاوه اعتراض برخی از کارکنان را نسبت به حقوق معوقه داشتیم.
اعتقاد دارم هر بخش به مدیر و بازوان اجرایی نیاز دارد، از این‌رو پس از ورود دوباره به شرکت واحد اتوبوسرانی با همکاری «امیرحسن رضازاده»، معاون هماهنگ‌کننده شرکت واحد اتوبوسرانی اصفهان و حومه به‌عنوان بازوی اجرایی این سازمان، با انباشتی از کارها و عقب‌افتادگی‌ها روبه‌رو شدیم.
در دوره مدیریت شهری پنجم بر اساس درخواست مدیریت شهری وقت که بار دیگر سکان اتوبوسرانی اصفهان را در دست گرفتم، همان ابتدا تاکید کردم که با توجه به مشکلات زیاد شرکت واحد، اگر چاره‌اندیشی نشود پس از فروکش کردن پاندمی کرونا با مشکلات زیادی روبه‌رو خواهیم شد، لذا تعمیرات و بازسازی آغاز شد.
پس از انتخابات جدید شورای اسلامی شهر برای مدیریت شهری ششم، امیدوار بودیم که شورای ششم برنامه چهار سالهای برای شرایط حمل‌ونقلی شهر داشته باشد، لذا با مطرح کردن مشکلات و چالش‌ها با مدیران شهری، تصمیم گرفته شد مهمترین پروژه اعضای شورای اسلامی شهر و شهردار اصفهان در این دوره، مباحث مربوط به حوزه حمل‌ونقل باشد.
با توجه به هزینه‌های سنگینی که شیوع کرونا به‌وجود آورد و از سوی دیگر افزایش بی‌رویه قیمت‌ها، مشکلات بسیاری برای اتوبوسرانی اصفهان ایجاد شد، چنانچه در سالهای ۸۶ تا ۹۴ مبلغ هر دستگاه اتوبوس ۱۰۰ میلیون تومان بود و شرکت واحد اتوبوسرانی تنها ۱۷.۵ میلیون تومان پرداخت می‌کرد و پرداخت مابقی مبلغ توسط دولت صورت می‌گرفت.
با توجه به حضور افراد با تجربه در مجلس شورای اسلامی، کمک‌های یارانه‌ای برای خرید اتوبوس مطرح و قرار شد اتوبوس یارانه‌ای به شهرداری‌ها ارائه شود. با این حال ما به این وعده اکتفا نکردیم زیرا روند تحویل اتوبوس‌ها طولانی است، از این‌رو اقدام به خرید ۴۵ دستگاه اتوبوس کردیم که به تازگی وارد ناوگان حمل‌ونقل عمومی شده است، هرکدام از این اتوبوس‌ها حدود چهار میلیارد و ۷۰۰ میلیون تومان هزینه داشت. همچنین برای کمک به ناوگان، اتوبوس‌های کوچک (میدل‌باس) نیز به طور آزاد خریداری شد.
۹۰ دستگاه اتوبوس از سهمیه دولتی به اصفهان اختصاص یافته بود که با رایزنی‌های انجام شده تعداد آن را به ۱۸۵ دستگاه افزایش دادیم؛ سهم شهرداری نیز به‌طور کامل واریز شده و اتوبوس‌ها در حال تولید است، تاکنون ۱۲ دستگاه از مجموع ۱۸۵ دستگاه اتوبوس تحویل داده شده است.
لازم است صبور باشیم تا اتوبوس‌های تولید داخل به چرخه اضافه شود اما با این اقدام شاهد ورود قطره‌چکانی اتوبوس‌ها هستیم، چراکه وقتی ۱۰۰ دستگاه تولید می‌شود تعداد کمی از آنها به اصفهان می‌رسد، از این‌رو فشار زیادی بر سیستم تحمیل می‌شود و باید اتوبوس به صورت آزاد خریداری شود و بازسازی‌ها ادامه پیدا کند.
هزینه بازسازی اتوبوس، در دوره قبلی مدیریت من ۲۸۰ تا ۳۰۰ میلیون تومان بود اما متوجه شدیم مبلغ مورد نیاز برای بازسازی هر اتوبوس ۴۰۰ میلیون تومان است، لذا اعلام کردیم تا رقم آن اصلاح شود. در حال حاضر هزینه‌های ۴۰۰ میلیون تومانی به یک میلیارد تومان افزایش یافته است و ما باید با این ارقام بازسازی را ادامه دهیم.
در بخش کارکنان چه اقداماتی انجام شده است؟
در حال حاضر با اقدامات انجام شده، آرامش در اتوبوسرانی اصفهان حکمفرما شده است و کارکنان دغدغه حقوق معوقه یا مطالبه بر زمین مانده ندارند؛ البته شرکتی با چنین وسعتی هیچ‌گاه بدون بدهی نخواهد ماند اما مهم این است که چرخه تراکنش مالی پویا باشد، چراکه اگر ورودی متوقف شود بدهی‌ها روی هم انباشته می‌شود.
درآمد شرکت اتوبوسرانی از سه طریق صورت می‌گیرد؛ نخستین روزنه فروش بلیت است، هرچند ناچیز است، به طوری که تنها ۲۵ درصد هزینه‌ها را پوشش می‌دهد؛ شهروندان باید بدانند اگر حدود ۱,۲۵۰ تومان کرایه پرداخت می‌کند، شرکت واحد پنج هزار تومان برای جابه‌جایی آنها هزینه کرده است، البته در بعضی از خطوط حومه نیز تا شش برابر تفاوت نرخ بلیت داریم.
دیگر منبع درآمدی شرکت واحد اتوبوسرانی، اختصاص یارانه بلیت از سوی دولت است که در بودجه‌های سال گذشته نزدیک به ۶۰ میلیارد تومان بود، اما دولت تنها چهار میلیارد و ۸۰۰ میلیون تومان آن را پرداخت کرد؛ همچنین پرداخت یارانه از سمت شهرداری منبع سوم درآمدی ما محسوب می‌شود و چنانچه شهرداری ورود نکند، امکان حمل‌ونقل در شهر وجود ندارد، لذا بیشترین قسمت توسط شهرداری تأمین می‌شود.
سعی کردیم این دیدگاه را در شرکت واحد اتوبوسرانی ایجاد کنیم که همه از مزایای شهرداری بهره‌مند شوند تا رضایتمندی کارکنان و رانندگان را به‌همراه داشته باشد؛ معتقدیم اگر رانندگان رضایتمند باشند، این رضایتمندی باعث جلب رضایت شهروندان می‌شود، زیرا راننده با خیالی آسوده‌تر و دقت بیشتر فعالیت می‌کند و این آرامش در کیفیت کار او اثرگذار است به همین خاطر به محض آغاز دوباره فعالیت در اتوبوسرانی، به شکایت شرکت‌های خصوصی رسیدگی کردیم و پس از آن با افرادی که انگیزه فعالیت نداشتند، تسویه حساب کردیم.
برنامه شما برای آینده چیست؟
تلاش می‌کنیم اتوبوس مورد نیاز شهر را تأمین کنیم؛ در این راستا زمزمه‌هایی برای وارد کردن ۱۸۵ اتوبوس شنیده می‌شود، اما ما همچنان سیکل خرید را ادامه می‌دهیم و تاکید داریم فرایند نوسازی و بازسازی اتوبوس‌ها نیز نباید به‌هیچ عنوان قطع شود. البته دولت نیز باید با سرعت بیشتری وارد میدان شود، بنابراین باید دو سال در کنار تولیدات داخلی، واردات اتوبوس نیز انجام شود تا بتوانیم عقب‌افتادگی‌ها را جبران کنیم.
شهرداری‌ها را باید مکلف به خرید اتوبوس کرد؛ البته استانداردی برای تعداد اتوبوس شهرها وجود ندارد، اما بستگی دارد مدیران شهری چه شاخص‌هایی را برای شهر در نظر گرفته باشند، لذا باید به‌گونه‌ای برنامه‌ریزی شود که شأن شهروندان حفظ شود.
حداقل اتوبوس فعال در شهر اصفهان باید هزار دستگاه باشد؛ اصفهان در وضعیت فعلی، فارغ از موضوع توسعه خطوط به ۱۲۰۰ دستگاه اتوبوس نیاز دارد و چنانچه با توجه به توسعه شهر، قصد توسعه خطوط اتوبوس در محلات مختلف را داشته باشیم باید تعداد ناوگان نیز از این تعداد به ۱۴۰۰ دستگاه اتوبوس افزایش یابد.
آیا با توجه به شرایط موجود، تبلیغ برای استفاده از اتوبوس منطقی به نظر می‌رسد؟
از ابتدای سال جاری تا مهرماه آمار مسافران روزانه اتوبوسرانی اصفهان ۲۵۰ هزار مسافر بود که از مهرماه تاکنون این آمار به روزانه ۴۰۰ هزار مسافر رسیده است، بنابراین شهروندان منتظر تبلیغ ما نمی‌شوند و چنانچه سرویس‌دهی خوبی داشته باشیم، به‌طور اتوماتیک مسافر جذب ناوگان خواهد شد.
با توجه به برآوردهای صورت گرفته، آمار مسافران خط یک BRT با آمار روزانه مسافران خط یک متروی شهر برابری می‌کند، همچنین در فصل زمستان با توجه به برودت هوا بیشتر راکبان موتورسیکلت با اتوبوس سفرهای درون‌شهری خود را انجام می‌دهند.
در حال حاضر ظرفیت اتوبوس‌های شهر تکمیل شده است و هنگامی که تعداد اتوبوس‌ها به هزار دستگاه افزایش یابد، می‌توان برای تبلیغات اقدام کرد؛ باید آمار مسافر ناوگان اتوبوس درون‌شهری به روزانه حداقل ۶۰۰ هزار نفر برسد، اما به دلیل در اختیار نداشتن اتوبوس‌های کافی به این آمار نرسیده‌ایم.
آیا تا یک‌سال آینده وضعیت اتوبوس‌های شهر بهبود می‌یابد؟
ما به عنوان مجری، برنامه‌هایی را در نظر داریم که پشتیبانی‌های مدیریت شهری و دولت نیز در اجرای این برنامه‌ها بسیار تأثیرگذار است، اگر این سه بازو در کنار هم عمل کنند، در کمتر از یک‌سال می‌توانیم شرایط را متحول کنیم.
بر اساس آمار در حال حاضر ۸۵۰ اتوبوس آماده به کار داریم که ۱۴۰ اتوبوس به دلیل نبود راننده متوقف مانده است، البته فرایند جذب راننده پایه یک نیز در حال انجام است.
نظر شما