عمران مرادی در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا، با اشاره به ایده آسانسورهای فضایی و نحوه عملکرد این سازه، اظهار کرد: سازه اصلی ایده آسانسورهای فضایی مانند تارهای کشیده شده یک ساز است.
وی افزود: زمانی که می‌خواهیم تصویری از آسانسور فضایی را در ذهن تجسم کنیم، درواقع باید تارهای سازی مانند گیتار را در نظر بگیریم که از سطح زمین تا فضای خارج از جو کشیده شده است.
این پژوهشگر علوم فضایی ادامه داد: زمانی که بتوانیم سازه‌ای مانند سیم‌های گیتار ایجاد کنیم که از سطح زمین تا فضای خارج از جو ادامه پیدا کند، گونه‌ای از آسانسور فضایی را ایجاد کرده‌ایم.
وی تصریح کرد: در سازه اصلی آسانسور فضایی، کابلی خواهیم داشت که با استفاده از آن می‌توانیم به فضا سفر کنیم. تاکنون این ایده با نام‌های مختلفی از جمله پل فضایی، بالابر، نردبان، قلاب آسمان، برج مداری و آسانسور مداری مطرح شده است.
مرادی در رابطه با لازمه دستیابی به آسانسور فضایی گفت: درواقع لازمه ساخت آسانسور فضایی گسترش و پیشرفت علم است. طبیعتاً با دانش و فناوری‌های کنونی بشر قادر به ساخت چنین سازه‌ای نخواهد بود.
وی افزود: اگر در آینده کابلی طراحی شود که بسیار مقاوم باشد و درعین‌حال وزن بسیار سبکی نیز داشته‌باشد، شاید به کمک این ابزار بتوانیم روش‌هایی برای ساخت آسانسور فضایی ابداع کنیم.
این پژوهشگر علوم فضایی اشاره کرد: درحال‌حاضر به نظر می‌رسد که دانش نانوتکنولوژی و فناوری‌هایی مانند نانولوله‌های کربنی، بتوانند در حوزه ساخت کابلی مناسب برای آسانسورهای فضایی مفید واقع شود.
وی تصریح کرد: این طیف از فناوری‌ها مقاومت بسیار زیادی دارند، با این حال از وزن کمی نیز برخوردار هستند؛ بنابراین ممکن است در آینده نانوتکنولوژی بتواند برای تهیه متریال‌های مورد نیاز در ساخت کابلی مناسب آسانسور فضایی کمک کند.
مرادی تاکید کرد: درصورتی‌که بشر بتواند در سیاره زمین آسانسور فضایی ایجاد کند امکان استفاده از آن در سیارات دیگر نیز وجود خواهد داشت؛ زمانی که بشر به مریخ دست پیدا کند، می‌تواند از این تکنولوژی بهره‌مند شود.
نظر شما