میرشهرام صفری در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا، درخصوص سن و ژنتیک در پیری و کهنسالی، اظهار کرد: براساس مطالعات اخیر، سن به خودی‌خود نقش بیشتری نسبت به ژنتیک در بیان ژن‌ها و قرارگرفتن در معرض بیماری‌های خاص هنگام کهنسالی دارد.
وی ادامه داد: در یک مطالعه که به بررسی اثر نسبی ژنتیک، کهنسالی و محیط زندگی روی چگونگی بیان ۲۰ هزار ژن انسان پرداخته شده بود، محققان دریافتند که کهنسالی و محیط از تفاوت‌های ژنتیکی در بیان ژن‌ها با ورود به کهنسالی، مهم‌تر می‌شود.
این نوروفیزیولوژیست تصریح کرد: سطح بیان ژن‌ها که ممکن است افزایش یا کاهش یابد، همه چیز را درباره انسان از سطح هورمون‌ها و متابولیسم تا فعالیت آنزیم‌هایی که بدن را ترمیم می‌کنند، تعیین می‌کند، تحقیقات بسیاری در حوزه تنوع ژنتیکی انسان برای فهم اینکه چگونه ژن‌ها فعال و غیرفعال می‌شود، انجام شده است، از این رو این پرسش مطرح می‌شود که ویژگی‌های ژنتیکی چگونه توسط سن تحت تاثیر قرار می‌گیرد، در این راستا یافته‌ای که به آن دست یافته شده است این بود که هرچه پیرتر می‌شویم اثر ژنتیک کمتر می‌شود.
وی اضافه کرد: به عنوان مثال دوقلوهای همسان همان مجموعه از ژن‌ها را دارند، اما همین که پیرتر می‌شوند بیان ژن‌های آن‌ها از هم دورتر و متفاوت‌تر می‌شود، به این معنی که دوقلوها نیز می‌توانند متفاوت از همدیگر پیر شوند.
صفری خاطرنشان کرد: بیشتر بیماری‌ها مانند آلزایمر، سرطان، بیماری قلبی و دیابت، بیماری‌های شایع دوره پیری هستند، تمام این بیماری‌ها و همه‌گیری آن‌ها با افزایش سن بیشتر شده و منابع اقتصادی و اجتماعی زیادی صرف می‌شود تا تنوع ژنتیکی که ما را در معرض این بیماری‌ها قرار می‌دهد، بیابیم.
وی با بیان اینکه نتیجه این تحقیق نشان می‌دهد که هرچه پیرتر می‌شویم تاثیر ژنتیک برای بیان ژن‌ها کمتر می‌شود، گفت: این نتایج با فرضیه ماداور (Madawars hypothesis) منطبق است که عنوان می‌کند، ژن‌هایی که در دوره جوانی فعال می‌شود، تحت تاثیر محدودیت‌های بیشتری از نظر تکاملی است، چرا که برای اطمینان از بقا و تولیدمثل اثر حیاتی دارد، در حالی که ژن‌هایی که پس از میانسالی بیان می‌شود، اهمیت کمتری از نظر بقا دارد.
نظر شما