به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، قانون تجارت آلاینده‌های اتحادیه اروپا کشورهای عضو را ملزم می‌کند انتشار گازهای گلخانه‌ای خود را تا میزان مشخصی پایین آورند و در صورت عبور از این سهمیه مشخص، از کشورهای منضبطی که به تعهد خود پایدار مانده‌اند اعتبار آلایندگی خریداری کنند. این قانون هرچند دربردارنده مزایایی است، عیب بزرگی دارد و آن این است که راه فراری در اختیار کشورهای ثروتمند می‌گذارد تا به‌سادگی اهمال خود در کاهش انتشار کربن را با پول جبران کنند، با این حال بودجه‌ای کمکی در اختیار کشورهای متعهد قرار می‌دهد تا هزینه بیشتری را برای تحقق و پیشرفت اهداف زیست‌محیطی خود صرف کنند.
آلمان به‌عنوان بزرگ‌ترین تولیدکننده گازهای گلخانه‌ای اروپا شناخته می‌شود و به‌تازگی مشخص شده است که به‌رغم تلاش‌های بسیار برای کاهش انتشار کربن، در بازه زمانی ۲۰۱۳ تا ۲۰۲۰ به میزان ۱۱ میلیون تن از سهمیه‌های آلایندگی کربن خود به‌ویژه در بخش ساخت‌وساز و حمل‌ونقل فراتر رفته است.
بخش ساخت‌وساز آلمان تنها در سال ۲۰۲۱ حدود ۱۱۵ تن کربن تولید کرده است و این واقعیت که تا سال ۲۰۳۰ این میزان باید به ۷۲ میلیون تن کاهش یابد، نشان می‌دهد شیوه‌های ساخت‌وساز این کشور نیاز به تغییر دارد. آلمان شیوه‌های پایدار مانند استفاده از چوب و انرژی زمین‌گرمایی را کلید کربن‌زدایی صنعت می‌داند، با این حال با کمبود نیروی کار ماهر در این زمینه مواجه است و در عین حال تلاش می‌کند برای مهار بحران مسکن تعداد خانه‌های خود را افزایش دهد. این عوامل نقش بسزایی در شکست این کشور برای دستیابی به هدف کاهش انتشار کربن خود ایفا کرده است.
فراتر رفتن از سهمیه آلایندگی، آلمان را ملزم می‌کند از کشورهایی که به اهداف سبز خود دست یافته و انتشار گازهای گلخانه‌ای بسیار کمتری داشته‌اند، اعتبار آلایندگی بخرد. این کشورها باید از این پول برای گسترش بیشتر سیاست‌های سبز و پایدار خود استفاده کنند.
بلغارستان، جمهوری چک و مجارستان سه کشوری هستند که از شکست آلمان درآمدهای بزرگی به‌دست آورده‌اند که مجارستان از این پول برای خرید اتوبوس‌های برقی اضافی برای حمل‌ونقل عمومی استفاده خواهد کرد، جمهوری چک از آن برای تأمین هزینه بازسازی خانه‌های خصوصی با بهره‌وری انرژی بهره خواهد برد و بلغارستان آن را در راه ارتقای مدارس و سایر ساختمان‌های عمومی خود هزینه خواهد کرد.
نظر شما