به گزارش خبرنگار ایمنا، طی چند سال گذشته پویش مردمی تحت عنوان «نه به آتش‌زدن پوشال برنج» در شهرستان لنجان کلید خورد. براساس گزارش‌های ارائه‌شده، کارشناسان محیط زیست، جهاد کشاورزی و صنف کشاورزان شهرستان لنجان برای مقابله با این پدیده، وارد میدان شدند تا کشاورزان را از پیامدهای منفی آتش‌زدن بقایای کاه و کلش اراضی کشاورزی آگاه کنند، اما همچنان برخی از کشاورزان حاضر هستند به بهای آماده شدن سریع‌تر اراضی خود برای کشت پاییزه، به زمین حاصلخیز آسیب وارد کنند و حقوق اجتماعی دیگران را نادیده بگیرند، درحالی‌که سوزاندن پوشال برنج همانند سایر آلاینده‌های هوا برای افراد دارای نقص سیستم ایمنی، کودکان، مادران باردار و سالمندان مضر است و بیماری‌های تنفسی را تشدید می‌کند.
امروز در ذهن بسیاری از ساکنان شهرها و روستاهای شهرستان لنجان این پرسش مطرح است که با توجه به مطالبات مردمی و فرهنگ‌سازی‌های انجام شده در خصوص مشکلات سوزاندن کاه و کلش برنج برای اراضی کشاورزی و محیط زیست، آیا مسئولان و دستگاه‌های نظارتی برنامه‌ای عملیاتی به منظور جلوگیری از بروز این معضل چندین ساله و برخورد قاطع با متخلفان در دستور کار دارند؟
سوزاندن بقایای کاه و کلش، رهنمودی نادرست است
میلاد موذنی، از فعالان اجتماعی در این زمینه اظهار می‌کند: راه حل سوزاندن بقایای کاه و کلش برنج برای رهایی از کرم ساقه‌خوار به کشاورزان منطقه ارائه شده و این رهنمود نادرست آن چنان در ذهن آنان ریشه دوانده است که هرچقدر مروجان و کارشناسان جهاد کشاورزی و شالی‌کاران طی چند سال اخیر این عمل را منع می‌کنند باز هم راه به جایی نمی‌برند. تذکرات متعدد محیط زیست نیز به دلیل آگاه نبودن کشاورزان بی‌اثر باقی مانده است.
وی می‌افزاید: آتش‌زدن بقایای ساقه‌های برنج باقیمانده در اراضی کشاورزی، علاوه بر اینکه چهره نازیبایی را رقم می‌زند، موجب بروز مشکلات زیست‌محیطی زیادی برای شهروندان و اکوسیستم منطقه می‌شود و حاصلخیزی خاک را به شدت کاهش می‌دهد.
این فعال اجتماعی خاطرنشان می‌کند: حقوق شهروندی و اخلاق اجتماعی ارتباط تنگاتنگی با یکدیگر دارد، از این رو طی سال‌های گذشته تلاش شد با اجرای برنامه‌های مختلف از آتش‌زدن بقایای برنج در شالیزارهای شهرستان لنجان با اقدامات فرهنگی جلوگیری شود، اما باید بپذیریم تحقق مباحث فرهنگی نیازمند تداوم است.
سیدحسین موسوی، یکی از شهروندان لنجانی تصریح می‌کند: مسئولان بارها تاکید کرده‌اند که با اقداماتی که تهدید علیه بهداشت عمومی و آلودگی محیط زیست شناخته شود برخورد می‌شود، اما سال‌ها است که پس از پایان فصل برداشت برنج و نزدیک شدن به کشت پاییزه، کشاورزان اقدام به آتش زدن پوشال‌های باقی مانده در اراضی کشاورزی می‌کنند.
وی تاکید می‌کند: اگرچه کشاورزان نسبت به خطرات و چالش‌های آتش زدن مزارع کشاورزی آگاه هستند، اما باز هم بی‌توجهی می‌کنند درحالی‌که با توجه به توسعه ماشین‌آلات، کشاورزان به راحتی و بدون آتش زدن مزارع می‌توانند اقدام به کشت محصول بعدی کنند.
این شهروند لنجانی اضافه می‌کند: کشاورزان با جمع‌آوری کاه‌کلش باقی مانده برنج در اراضی و فروش آن در کنار برداشت برنج، سودی مضاعف می‌برند، اما باید از خود سوال کنیم که آیا می‌توانیم بپذیریم که سود کشت برنج در جیب کشاورزان باشد و دود آن به چشم شهروندان برود؟
هیچ ارگانی معضل آتش زدن کاه و کلش را جدی نگرفته است
سمیرا زمانی، یکی دیگر از ساکنان لنجان با بیان اینکه ممنوعیت آتش زدن بقایای مزارع برنج در شهرستان لنجان سال‌ها در حد شعار باقی مانده است، می‌گوید: سوزاندن باقیمانده ساقه‌های برنج در فصل برداشت یک معضل زیست‌محیطی است که هر ساله از اواخر شهریور تا اواخر مهرماه با آن روبه‌رو هستیم.
وی اظهار می‌کند: به دلیل موقعیت شهرستان لنجان دور تا دور مناطق مسکونی شهرهای شهرستان به دلیل نزدیک بودن آنها به یکدیگر پوشیده از مزارع برنج است، به همین دلیل آتش زدن کاه و کلش برنج همه‌ساله معضلات زیادی را برای شهروندان این شهرها ایجاد می‌کند و هیچ ارگانی در شهرستان آنگونه که باید مسئله آتش زدن کاه و کلش اراضی کشاورزی را جدی نگرفته است.
این شهروند لنجانی اضافه می‌کند: ماده ۲۰ قانون هوای پاک مصوب ۱۳۹۶ به صراحت عنوان می‌کند که سوزاندن بقایای گیاهی در اراضی کشاورزی ممنوع است. صاحبان اراضی کشاورزی کاملاً مشخص هستند و ادارات جهاد کشاورزی، حفاظت محیط زیست و شبکه بهداشت و درمان شهرستان لنجان باید با شناسایی افراد متخلف با آنان برخورد قانونی داشته باشند.
آتش زدن کاه و کلش جرم محرز است
زمانی با بیان اینکه انتظار شهروندان این است که ادارات ذی‌ربط در صورت مشاهده آتش زدن کاه و کلش از سوی هر کشاورزی نسبت به معرفی آنان به محاکم قضائی اقدام کنند، ادامه می‌دهد: با توجه به قوانین موجود، آتش زدن کاه و کلش جرم محرز است و چنانچه دستگاه‌های مربوطه طی سالیان گذشته در راستای ایفای وظیفه قانونی خود با کشاورزانی که به دلایل مختلف حقوق دیگر شهروندان را زیر پا می‌گذارند، برخوردی قاطع انجام داده بود، امروز شاهد آلودگی هوای ناشی از دود غلیظ سوزندان کاه و کلش‌ها با وجود شیوع ویروس کرونا، آنفولانزا و دیگر بیماری‌های تنفسی نبودیم.
حسنا صادق‌زاده از دیگر فعالان اجتماعی و ساکن شهرستان لنجان می‌گوید: این روزها می‌شنویم که کشاورزان استان اصفهان خواستار رهاسازی آب سد زاینده‌رود برای انجام کشت پاییزه هستند و انتظار آنان این است که شهروندان با صرفه‌جویی در مصرف آب به تحقق این خواسته کمک کنند.
وی تاکید می‌کند: قطعاً زراعت محصولات کشاورزی موجب سرسبزی اراضی، احیا و حفظ محیط زیست و طبیعت و تأمین مواد غذایی مورد نیاز می‌شود، اما چگونه می‌توانیم قبول کنیم کشاورزانی که در زمان کشت محصولات کشاورزی بر مباحث زیست‌محیطی و رهاسازی آب تاکید دارند، پس از برداشت محصول، مزارع کشت برنج و گندم را به زمین‌های سوخته تبدیل می‌کنند.
نظر شما