به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، قرار داشتن در پس‌زمینه یک جرم نورانی در فضا به‌معنای خطر از دست رفتن جایگاه یا قابلیت مطالعه است؛ چراکه نور بسیار زیاد یک جرم پیش‌زمینه باعث می‌شود اجرام جالب و کم‌نور قرار گرفته در دوردست‌ها دیده نشود. جرم پیش‌زمینه در فضا تعریف سختی ندارد و عبارت است از اجرامی که در جلوی جسم قابل مطالعه دیگر قرار دارد و بر مشاهده متخصصان از آن جسم تأثیر می‌گذارد. به‌عبارت دیگر ستاره پیش‌زمینه، ستاره‌ای است که هنگام مشاهده اجرام دیگر به چشم می‌آید، درحالی‌که بخشی از آن نیست و حتی بسیار جلوتر از جرم یا جسم مورد مطالعه قرار گرفته است.
کهکشان NGC7250 که به نام‌های LEDA 68535، Mrk 907، و UGC 11980 نیز شناخته می‌شود یک کهکشان نامنظم با قدر ظاهری ۱۳ است که در هشتم نوامبر ۱۷۹۰ توسط اخترشناس انگلیسی، ویلیام هرشل کشف شد. این کهکشان با ۲۵ هزار سال نوری وسعت و دو هسته که احتمالاً دلیل آن تعامل دو کهکشان در گذشته باشد در صورت‌فلکی «لاکرتا» (Lacerta) یا چلپاسه به‌معنی سوسمار یا مارمولک قرار گرفته است و تقریباً ۳۱ میلیون سال نوری از زمین فاصله دارد. «لاکرتا» از صورت‌های فلکی نیم‌کره شمالی آسمان به‌شمار می‌رود و از گروهی از ستارگان کم‌رنگ تشکیل‌شده که یافتن آن‌ها در کیهان بسیار دشوار است.
NGC7250 یک کهکشان ستارگانی به‌شمار می‌رود؛ به این معنی که در وهله کنونی در حال گذراندن دوره‌ای با نرخ فوق‌العاده بالایی از تشکیل ستاره و دارای فوران‌های درخشان تشکیل ستاره‌ها و انفجارهای ابرنواختری است؛ با این‌وجود قرار گرفتن در پس‌زمینه یک ستاره منفرد بسیار درخشان و کمتر مورد مطالعه قرار گرفته به‌نام TYC 3203-450-1 باعث شده است که NGC7250 چندان به چشم نیاید.
اخترشناسانی که در حال مطالعه اجرام دوردست هستند ستارگانی هم‌چون TYC 3203-450-1 را «ستاره‌های پیش‌زمینه» می‌نامند و از وجود آن‌ها به هیچ‌وجه رضایت ندارند، چراکه نور بسیار درخشان این ستاره‌ها باعث می‌شود نور ضعیف اجرام جالبی که در دوردست‌ها واقع شده است به چشم نیاید و این امر در اغلب موارد باعث نادیده گرفتن شدن آن اجرام بی‌نظیر می‌شود.
TYC 3203-450-1 همواره بخشی از تصاویری محسوب می‌شود که از کهکشان دوردستی NGC7250 گرفته می‌شود، حال آن‌که بیش‌از یک‌میلیون بار نسبت به این کهکشان به زمین نزدیک‌تر است.
نظر شما