به گزارش خبرنگار ایمنا، برای مردمانی که جنگ هشت ساله تحمیلی را با گوشت و پوست خود احساس کرده بودند، بیست‌ونهم مردادماه سال ۱۳۶۷ یک روز تاریخی است؛ روزی که پس از درخواست خاویر پرز دکوئیار، دبیر کل وقت سازمان ملل متحد و پذیرش قطعنامه ۵۹۸ به وسیله ایران، آتش‌بس از ساعت ۶:۳۰ بامداد در تمام مرزهای ایران و عراق به اجرا درآمد و هشت سال جنگ تحمیلی پایان یافت.
سی‌ویکم شهریورماه سال ۱۳۵۹، عراق که حمایت همه‌جانبه کشورهای استعمارگر را همراه خود می‌دید، به مرزهای سرزمینی ایران در غرب و جنوب کشور یورش برد و بر این گمان بود که با توجه به نوپا بودن انقلاب اسلامی، کار سختی در پیش ندارد و با سرعت به تهران می‌رسد، اما بر خلاف انتظار رژیم بعث، جوانان این سرزمین با دست خالی در مقابل آنها ایستادند.
در طول جنگ هشت ساله به خصوص پس از فتح خرمشهر که نقطه عطفی برای رزمندگان ایرانی به‌شمار می‌رفت، قطعنامه‌های مختلفی از سوی شورای امنیت سازمان ملل متحد برای پایان دادن به درگیری صادر شد، اما از آن جایی که در هیچ‌کدام شرایط مورد نظر ایران به خصوص متجاوز شناخته شدن رژیم بعث مطرح نشده بود، از سوی مسئولان کشور مورد پذیرش قرار نگرفت.
در تیرماه سال ۱۳۶۶، قطعنامه‌ای موسوم به قطعنامه ۵۹۸ از سوی شورای امنیت برای پایان دادن به جنگ ایران و عراق صادر شد.
این قطعنامه از نظر کمی و تعداد واژه‌های به‌کار گرفته شده مفصل‌ترین، از نظر محتوا اساسی‌ترین و از نظر ضمانت اجرایی قوی‌ترین قطعنامه شورای امنیت در مورد این جنگ بود. قطعنامه ۵۹۸ بلافاصله از سوی عراق پذیرفته شد، اما بعد از گذشت یک‌سال و هفت روز از تاریخ صدور آن (و به فاصله ۱۵ روز بعد از سقوط هواپیمای مسافری پرواز IR۶۵۵ به‌دست آمریکا در بیست‌وهفتم تیرماه ۱۳۶۷) از سوی ایران پذیرفته شد. پذیرش این قطعنامه هرچند به معنای پذیرش آتش‌بس از سوی ایران بود، اما عراق به حملات خود ادامه داد و مجدداً داخل خاک ایران شد تا نقاط مهمی از جمله خرمشهر را به‌دست بیاورد تا با وضع بهتری در مذاکرات حضور داشته باشد، اما موفقیتی به‌دست نیاورد.
سرانجام در بیست‌ونهم مردادماه سال ۱۳۶۹ با حضور نیروهای سازمان ملل آتش‌بس در مرزهای ایران و عراق برقرار شد تا طولانی‌ترین جنگ قرن بیستم پایان یابد.
نظر شما