به گزارش خبرنگار ایمنا، پس از پیروزی انقلاب اسلامی، گروهک‌های قدرت‌طلب با حمایت اجانب از جمله رژیم بعث عراق با هدف تجزیه مناطقی از کشور، جنگ داخلی به راه انداختند و با غارت پادگان‌ها دست به شورش و ایجاد جو ترور و ناامنی در استان‌های مرزی زدند. شهرها و روستاهای بسیاری یکی پس از دیگری به اشغال عوامل بیگانه درآمد و مردم بی‌پناه مورد آزار و اذیت قرار گرفتند.
شهر پاوه به دلیل نزدیکی به مرز عراق همچنین دشتی که در نزدیکی آن در خاک عراق وجود دارد و کوهستانی بودن آن، بهترین موقعیت برای انتخاب پایگاهی جهت فعالیت‌های گروهک‌ها بود، از این‌رو درصدد تصرف و حفظ آن بودند.
شورشگران تصرف پاوه را نقطه عطفی در استراتژی تجزیه‌طلبانه خود می‌دانستند و پیش‌بینی می‌کردند، ظرف سه روز، پاوه به تسلط آن‌ها درخواهد آمد. در کتاب «پرستوی دهلاویه» که توسط مرکز اسناد انقلاب اسلامی منتشر شده، در این‌باره آمده است: «در مقطعی که شهر پاوه در محاصره ضدانقلاب بود شهید چمران مأموریت یافت تا به همراه تعدادی از هم‌رزمان و پاسداران به سمت این شهر حرکت کند تا مبادا این خطه از میهن اسلامی به دست دشمنان انقلاب و اسلام بیفتد.
وضعیت شهر پاوه هر روز وخیم‌تر از قبل می‌شد، به‌طوری که سقوط پاوه برای همه محرز بود، اما ناگهان در صبح‌گاه بیست‌وهفتم مردادماه سال ۱۳۵۸ فرمان تاریخی امام‌خمینی (ره) همه معادلات دشمن را بر هم ریخت. آن‌هایی که شهر را ساقط شده، فرض می‌کردند و برای دیگر نقاط کردستان نقشه می‌کشیدند. در مقابل سیل توفنده مردم انقلابی و قدرت و صلابت پیام امام (ره) به زانو در آمدند. امام (ره) با قدرت تمام فرمان دادند هر چه زودتر باید غائله کردستان و به‌خصوص شهر پاوه ختم شود و اشرار دستگیر و سرکوب شوند. شهد چمران در رابطه با پیام تاریخی امام خمینی (ره) می‌گوید: «نیروی مردمی مثل سیل به کرمانشاه سرازیر شده بود، اعلامیه تاریخی امام (ره) در آن لحظه بزرگ‌ترین حرکت تاریخی انقلاب به حساب آمد، اعلامیه‌ای که سرنوشت کردستان را عوض کرد.»
در پی فرمان بسیج عمومی از سوی امام خمینی (ره) و اعزام نیروهای داوطلب در کنار نیروهای ارتش، ژاندارمری و پاسداران انقلاب، نه تنها شهر پاوه از محاصره گروهک‌های ضدانقلاب رهایی یافت، بلکه بخش اعظمی از مناطق کردنشین کردستان همچون شهرهای بانه، سردشت، مریوان و سقز از امنیت زیادی برخوردار شدند، و تا شروع جنگ تحمیلی، سران و ایادی گروهک‌ها به خود جرأت نمی‌دادند به شهرها و روستاهای کردستان نزدیک شوند و اغلب در حاشیه کوه‌ها و دره‌ها به صورت مخفی پنهان شده و به حملات به اصطلاح ایذایی علیه نیروهای انقلاب دست می‌زدند.»
نظر شما