به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، از آن‌جا که پیش‌بینی شده است نرخ شهرنشینی از ۵۶ درصد در سال ۲۰۲۱ به ۶۸ درصد در سال ۲۰۵۰ به ویژه در آفریقا و خاورمیانه افزایش یابد، در نتیجه مدیران در سراسر جهان عزم خود را جزم کرده‌اند تحولات زیادی در طراحی شهرها به وجود بیاورند تا کیفیت زندگی را برای شهرنشینان در آینده بهبود ببخشند. در این رابطه، تاکنون نوآوری‌های بسیاری مورد آزمایش قرار گرفته و تبعات مثبت زیادی در پی داشته است. از سوی دیگر، انتشار ویروس کرونا پرده از نقص‌های بی‌شمار طراحی شهری برداشته و مدیران را به اعمال اقداماتی برای بهبود آن‌ها سوق داده است. در راستای این تغییرات، پیش‌بینی می‌شود زندگی شهری در آینده متفاوت با امروز باشد و تحولات زیادی برای افزایش سازگاری میان شهرنشینی و پیشرفت‌های تکنولوژی و مفاهیم زندگی انجام شود.
تنوع شهرها در آینده
اگرچه محدودیت‌های کرونایی در بسیاری از نقاط دنیا به حداقل میزان ممکن رسیده است، مدیران در بعضی از شهرها هنوز در تلاش هستند از طریق اعمال مقرراتی سختگیرانه، انتشار این ویروس مرگبار را محدود کنند. این اقدامات، که اغلب محدودیت تردد در مرزها را شامل می‌شود، زندگی شهری را نسبت به گذشته با تغییرات زیادی مواجه کرده، ضمن این‌که نگرش انسان‌ها را نیز نسبت به شهرنشینی تغییر داده است. همه این تحولات، اقتصاد شهری را نیز تغییر داده و آن را در بسیاری از نقاط دنیا، با رکود جبران‌ناپذیری مواجه کرده است.
کرونا به ظهور نگرش شهرنشینی به عنوان فرایندی چندوجهی منجر شد و چالش‌های متعددی را که بیش از ۵۰ سال گریبانگیر شهرها بود، به تصویر کشید. این رویداد نشان داد که پایداری اقتصادی، اجتماعی و زیست‌محیطی باید در قلب طراحی شهری باشد و مناطق شهری باید به گونه‌ای طراحی شود که قابلیت اعمال تغییرات آنی را در مقابل رویدادهای مختلف داشته باشد و مهم‌تر این‌که سلامت و بهداشت باید در مرکز تمام تصمیم‌گیری‌های شهری واقع شود.
درجه شهرنشینی در آینده
مفهوم جدیدی به نام "درجه شهرنشینی" در سراسر جهان شکل گرفته است که تفسیر آن، مقایسه بین‌المللی شهری را تسهیل می‌کند. در این مفهوم، سکونتگاه‌های انسانی در سه دسته شهری، حومه‌ای و روستایی قرار می‌گیرد و در آن، درجه شهرنشینی به زنجیره‌ای متصل از زندگی روستایی و شهری از اهمیت ویژه‌ای برخوردار می‌شود. به عبارت دیگر، در مفهوم درجه شهرنشینی، رویکردی برای غلبه بر چالش‌های اساسی مربوط به گرایش‌های حاکم بر زندگی شهری و رسومی که طی سال‌ها در شهرها شکل گرفته است، به وجود می‌آید.
به طور کلی، درجه شهرنشینی مشخص می‌کند که تراکم شهری در کشورهای کم‌درآمد باید به گونه‌ای تغییر یابد یا مدیریت شود که افزایش جمعیت در آینده فشاری بر زمین‌ها، زیرساخت‌ها و خدمات کنونی به وجود نیاورد. از سوی دیگر، ظرفیت‌های طراحی برای شهرهای کوچک بهبود بیابد، ضمن این‌که پیدایش شهرهای کوچک‌تر به تقویت نقش آن‌ها در رسیدن به اهداف پایدار کمک زیادی کند. طراحی شهرهای دوستدار سالمند، نه‌تنها کیفیت زندگی را برای افراد پیر بلکه برای تمام ساکنان بهبود می‌بخشد و در نهایت، آینده پایدار را برای شهرها به ارمغان خواهد آورد.
وضعیت فقر و نابرابری در شهرهای آینده
اگرچه مدیران و حتی ساکنان همواره در تلاش هستند به رونق اقتصادی در شهرها کمک کنند، با این حال نرخ فقر و نابرابری در اغلب نقاط دنیا در حال افزایش است. از زاغه‌های پرجمعیت در کشورهای در حال توسعه گرفته تا بی‌خانمانی و خانه‌به‌دوشی در کشورهای توسعه یافته، فقر و نابرابری شهری به شکل‌های مختلف در سراسر جهان وجود دارد و پیش‌بینی می‌شود که همچنان به نسل‌های بعدی نیز منتقل شود. البته نمی‌توان با اطمینان در مورد آینده شهرها از جنبه نابرابری و فقر سخن به میان آورد، با این حال وضعیت کنونی به نحوی می‌تواند بیانگر تداوم فقر و نابرابری در میان مردم ساکن در شهرهای آینده باشد. در واقع، این دو مؤلفه از مهم‌ترین چالش‌های پیش روی مردم در دهه‌های آینده خواهد بود در نتیجه باید مقابله با آن‌ها از اکنون مورد توجه مدیران و شهرنشینان باشد به این امید که مردم در نسل‌های بعد از حق برابری بیشتری برخوردار باشند.
پیش‌بینی می‌شود که در شهرهای آینده، برابری تنها از طریق مبادرت دولت‌ها برای ایجاد حس برابری میان مردم به واسطه کاهش نرخ فقر تحقق بیابد. علاوه بر این، شهرها و دولت‌ها باید یک رویکرد چندوجهی را برای ارزیابی میزان فقر حاکم بر شهرها به کار گیرند و سپس برای مبارزه با آن بکوشند و در نهایت، برنامه‌ریزان از طریق سرمایه‌گذاری در زیرساخت‌ها و خدمات شهری در مناطق محروم، نرخ نابرابری و فقر را در سراسر شهرها به حداقل برسانند.
پیش به سوی شهرهای دانش‌محور
پیشرفت در فناوری و آینده شهری به طور جدایی‌ناپذیری به یکدیگر مرتبط است. آینده شهرها مبتنی بر دانش خواهد بود که عمدتاً با نوآوری و استفاده گسترده از فناوری‌های جدید و دیجیتالی کردن تقریباً تمام جنبه‌های زندگی شهری هدایت می‌شود؛ چراکه این تکنولوژی‌ها هستند که قرن بیست‌ویکم را تعریف می‌کنند. شهرها در حال گذر از موج دیجیتالی شدن هستند که نحوه زندگی، کار و یادگیری ساکنان شهری را تغییر می‌دهد. فناوری، نویدهای زیادی برای بهبود معیشت شهری دارد، اما خطراتی نیز در این بین وجود دارد زیرا ممکن است تکنولوژی شهر هوشمند به حریم خصوصی شهروندان نفوذ کند. بنابراین، به‌کارگیری نوآوری و فناوری باید متناسب با تنوع بافت شهری باشد. در عین حال نیز شهرها باید هنگام سرمایه‌گذاری بر فناوری‌های کم‌کربن، دیجیتال و متصل، اثرات خارجی منفی محیطی را در نظر بگیرند. اقتصادهای شهری نیز باید به اندازه کافی برای اثرات پیشرفت اتوماسیون و دیجیتالی شدن آماده باشند تا دچار آسیب‌های ناشی از هوشمندسازی نشوند.
نظر شما