به گزارش خبرنگار ایمنا، کتاب ۱۷۷ صفحه‌ای «چهل جلوه از ولایت در عاشورا» مشتمل بر چهل خوشه (جلوه) از خرمن بی‌پایان عاشورا و کربلای حسینی است و خواندن آن ذهن را دیگرگونه درگیر و زمین‌گیر اشعار و نوشتارهای عرفانی شاعران و بزرگانی چون مولانا و جامی و محتشم کاشانی می‌کند.
نویسنده کتاب «اسماعیل منصوری لاریجانی» است و بر این باور است که یکی از ویژگی‌های ادبیات عرفانی رمزی بودن آن بوده و مدد گرفتن از رمز از سوی عارف برای اینکه بتواند گوشه‌ای از دریافت‌های خود را بیان و عیان کند، ضروری است.
«فنای فی الله» عنوانی است که در نخستین دوره ادبیات عرفانی برای نام مقدس امام حسین (ع) مطرح‌شده و به شعر عارف و شاعر قرن پنجم حکیم «سنایی غزنوی» هم راه پیداکرده است.
«سیف فرغانی» از شاعران عارف، گریه بر حسین (ع) را چون ابر رحمتی می‌داند که گناهان را می‌زداید.
«محتشم کاشانی» شاعر سده دهم اما در این دوره مرثیه‌سرایی برای حضرت اباعبدالله (ع) را به اوج خود می‌رساند.
«برخوان غم، چو عالمیان را صَلا زدند / اول صلا به سلسله انبیا زدند / نوبت به اولیا چو رسید، آسمان طپید / زآن ضربتی که بر سرشیر خدا زدند… / بس آتشی ز اخگر الماس‌ریزه‌ها / افروختند و در جگر مُجتبی زدند / وانگه سُرادِقی که ملک محرمش نبود / کندند از مدینه و در کربلا زدند…»
اولین جلوه ولایت در عاشورا با عنوان «ولایت، مظهر عشق الهی» در کتاب آورده شده و حسین (ع) را ولی اعظم خدا و مظهر تجلی «حُبّ الهی» به استناد بخش‌هایی از دعای پرفیض عرفه، عنوان کرده است.
جلوه هفتم کتاب درباره هجرت و ولایت است. هجرت ظاهری دارد و باطنی، اما امام حسین (ع) هر دو هجرت رادارند. خستگی، شکستگی و راه طولانی سفر در ظاهر و درد فراق و سوز و مصائب هجران در باطن.
حافظ شیرازی معتقد است، چنین هجرتی خصم را به دام می‌کشد و معشوقه را به کام این‌چنین می‌سراید که: «یارب این قافله را لطف ازل بدرقه باد / که از او خَصم به دام آمد و معشوقه به کام / ماجرای من و معشوق مرا پایان نیست / هر چه آغاز ندارد نپذیرد انجام»
در فصل ولایت و توبه «حُر» نماد این جلوه ولایت است. او رمز توبه را در ولایت امام حسین (ع) می‌یابد و مرغ جانش از قفس خاکی تن به حریم افلاکی ولایت، به پرواز درمی‌آید.
ولایت اما در کنار قرآن کریم برمدار حق است و اگر جامعه حول این محور بچرخد به رشد و سعادت می‌رسد ولی جامعه‌ای که برمدار ولایت هدایت نشود، جامعه‌ای وارونه است. زشتی‌ها ارزش و خوبی‌ها ضد ارزش می‌شوند.
حماسه، بخش جدایی‌ناپذیر عاشورا است و بزرگ‌ترین درسش، این است که بزرگ‌ترین بیماری جوامع بشری یعنی ترس از مرگ را درمان کرده است. بلوغ علم و کمال معرفت بشر همین است که از مرگ نهراسد اما جوامع امروز که چون کبوتری بی‌بال و پر، در آغوش مرگ محبوس پژمرده می‌شوند، چقدر باعظمت عاشورا فاصله‌دارند!
آخرین جلوه ولایت در عبرت گرفتن از تاریخ است و مهم‌ترین عبرت قیام حسینی، درک عاشورایی است. دردی که دین‌فروشان ریاکار و ظاهربین نفهمیدند.
کتاب «قرآن و امام حسین (ع) و امام حسین (ع) و قرآن»
این مجموعه اثر حجت‌الاسلام محمدعلی رضایی اصفهانی است که به همت انتشارات دارالمبلغین قم منتشرشده و به بررسی آیه‌های قرآنی مرتبط با اهل‌بیت به‌ویژه حضرت سیدالشهدا (ع) پرداخته است.
در فصل اول به موضوع رویکرد قرآنی امام حسین (ع) و نقش قرآن در زندگی ایشان اشاره‌شده و برای نمونه شب عاشورا که آن حضرت برای تلاوت قرآن، دعا و برپایی نماز مهلت خواستند را آورده است.
در فصل اول به موضوع رویکرد قرآنی امام حسین (ع) و نقش قرآن در زندگی ایشان اشاره‌شده و برای نمونه شب عاشورا که آن حضرت برای تلاوت قرآن، دعا و برپایی نماز مهلت خواستند را آورده است.
در فصل دوم کتاب با عنوان «آیات‌الحسین»، ۱۰۰ آیه قرآن در این رابطه بررسی‌شده است.
آیه‌های ۳۱ تا ۳۳ سوره بقره، در موضوع تعلیم نام‌های الهی امامان به پیامبران و حتی حضرت آدم (ع) نوشته‌شده و آیه ۸۴ همین سوره نیز شباهت‌های پیمان‌شکنی و فتنه‌های یهودیان در دوران سایر پیامبران تا حضرت محمد (ص) را برشمرده است.
یک نمونه این شباهت‌ها: همان‌طور که یهودیان پیامبران خدا (ص) همچون حضرت زکریا و یحیی را کشتند مسلمانان نیز در کربلا امام خود را شهید کردند.
آیه ۷۵ سوره انفال نیز درباره خویشان راستین پیامبر نازل‌شده که امام حسین (ع) در مورد آن می‌فرمایند: درباره این آیه از حضرت رسول سوال کردم که ایشان فرمودند: به خدا سوگند غیر از شما (اهل‌بیت) قصد و منظور این آیه نیست.
کتاب مقتل امام حسین (ع)
«مقتل امام حسین (ع)» کتابی کاربردی و مختصر درباره واقعی بودن سند مقاتل و روضه‌های عاشورایی و حسینی به نویسندگی «محسن برزگر» است.
این مجموعه دو فصل دارد. فصل اول با عنوان گریزی به روضه و فصلی بعد مقاتل متعدد و مختلف حسینی را بازخوانی کرده است.
در بخشی از مقتل روضه‌الشهدای واعظ کاشفی آمده است: چون امام حسین (ع) بر زمین کربلا افتاد زمین به لرزه درآمد و غریو از آسمان برآمده، ۱۰ نفر از آن لشگر پیاده شده و تیغ‌ها برکشیده بیامدند و هر یک مدعای آن بود که سر امام را پیش‌تر ببرد و صله و خلعت بستاند. هرکدام که پیش می‌آمدند امام چشم‌باز می‌کرد و در وی می‌نگریست. آن‌کس شرم داشته بازمی‌گشت. دو کس ماندند: «سنان ابن انس» و «شمر ذی‌الجوشن»
در بخش منثور روضه بلند حاج «شیخ جعفر شوشتری» از فقیهان زاهد و واعظان دوره قاجار در کتاب نقل‌شده و در قسمت منظوم نیز مقتل شعری از «گنجینه‌الاسرار» عمان سامانی آورده شده که از آن به مثنوی عارفانه و منظومه‌ای عاشورایی تعبیر شده است.
«گریه هستی بر امام» عنوان آخرین بخش کتاب است. سرخی خورشید و آسمان تا ۴۰ شبانه‌روز ازجمله آثار وقوع حوادث خونین و غم‌بار عاشورای حسینی است که در تاریخ همانندی ندارد.
نظر شما