به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، شهر ۱۵ دقیقه‌ای مفهومی است که با هدف کاهش انتشار کربن در شهرها از طریق به حداقل رساندن امکان تردد وسایل حمل‌ونقل موتوری شکل گرفت و به تغییر طراحی در بعضی از شهرهای جهان منجر شد. مدیران در شهرهای ۱۵ دقیقه‌ای تمرکز خود را بر زمینه‌سازی برای افزایش قابلیت دسترسی شهروندان به تمام خدمات و امکانات در نزدیکی محل زندگی خود گذاشته‌اند و به ایجاد مناطقی پرداخته‌اند که نیازی به تردد وسایل نقلیه در آن‌ها برای برآورده کردن ملزومات اولیه نیست. در واقع، چنین شهرهایی مناطقی چندمنظوره را در بر می‌گیرد که در آن‌ها مراکز کاری، تجاری، تفریحی و آموزشی همگی در فاصله نزدیک به هم قرار دارد و در نتیجه، ساکنان می‌توانند بدون استفاده از وسایل نقلیه، شخصی یا عمومی، تمام نیازهای خود را تنها با استفاده از دوچرخه یا پیاده‌روی برآورده کنند.
امروزه اغلب شهرهای جهان از مراکزی دور از هم و اختصاصی برای خرید، کار، تفریح و آموزش برخوردار است و در نتیجه، ساکنان هر منطقه برای رفع نیازهای خود مجبور هستند مسافت‌هایی طولانی را از طریق وسایل حمل‌ونقل موتوری سپری کنند که این امر به افزایش انتشار کربن و تبعات منفی ناشی از آن منجر شده است. بدون شک، تغییر طراحی شهرها، در راستای ایجاد مناطق ۱۵ دقیقه‌ای می‌تواند اثرات منفی ناشی از رفت‌وآمد وسایل نقلیه و بی‌تحرکی انسان‌ها را به حداقل برساند و رفاه را هر چه بیشتر برای آنان به ارمغان بیاورد.
مفهوم شهر ۱۵ دقیقه‌ای برای اولین بار توسط کلارنس پری، یک برنامه‌ریز، جامعه‌شناس، نویسنده و مربی شهری آمریکایی در دهه ۱۹۲۰ مطرح شد با این حال، تا دهه ۱۹۸۰ اثری از پیاده شدن آن به چشم نخورد تا این‌که در آن زمان (دهه ۱۹۸۰)، شهرها با هدف افزایش قابلیت پیاده‌روی تحولات زیادی را تجربه کرد.
امروزه و به‌ویژه پس از شیوع بیماری کووید -۱۹، مفهوم شهر ۱۵ دقیقه‌ای از قوت بیشتری در میان برنامه‌ریزان شهری برخوردار شده است و اغلب آن‌ها تلاش می‌کنند طراحی شهرهای خود را به گونه‌ای تغییر دهند که در آن‌ها ساکنان با حداقل رفت‌وآمد از طریق وسایل نقلیه، نیازهای خود را برآورده کنند. چگونگی پیاده‌سازی مفهوم شهر هوشمند و تأثیر آن بر جنبه‌های مختلف زندگی شهرنشینان، در ادامه مورد بحث قرار گرفته است.
افزایش حفظ محیط زیست و پایداری مناطق
در مفهوم شهر ۱۵ دقیقه‌ای بیش از هر مورد دیگری بر ایجاد مناطقی متراکم‌تر و چندمنظوره‌تر تمرکز می‌شود و در نتیجه، امکان پیاده‌روی و دوچرخه‌سواری در آن‌ها به مراتب بیشتر از قابلیت تردد وسایل نقلیه است. بدون شک، کاهش رفت‌وآمد از طریق وسایل حمل‌ونقل عمومی می‌تواند انتشار گازهای آلاینده را به حداقل برساند که این امر به سهم خود می‌تواند در بهبود وضعیت محیط زیست و پایداری مناطق نقش مهمی ایفا کند.
بالا بردن قابلیت تعامل شهرنشینان با یکدیگر و ایجاد حس برابری
مردم هنگام تردد از طریق وسایل نقلیه موتوری کمترین فرصت تعامل با یکدیگر را دارند؛ این در حالی است که امکان برقراری ارتباط مردم با هم به هنگام پیاده‌روی و دوچرخه‌سواری افزایش می‌یابد که این امر به سهم خود می‌تواند مزایای بیشتری نظیر کاهش حس انزوای اجتماعی را در پی داشته باشد. علاوه بر این، در مناطقی با بیشترین قابلیت پیاده‌روی، اغلب فضاهای سبز نیز به میزان بیشتری وجود دارد که این امر می‌تواند در ایجاد حس ارتباط میان شهروندان نقش مهمی ایفا کند. کاهش ترافیک و افزایش زیست‌پذیری شهری از دیگر مزایای مناطق ۱۵ دقیقه‌ای به‌شمار می‌رود که می‌تواند افزایش رضایتمندی شهری را در پی داشته باشد، ضمن این‌که دسترسی راحت به تمام امکانات، اضطراب ناشی از پیمودن مسافت‌های طولانی را در میان شهروندان به حداقل می‌رساند.
امکان ظهور مسکن مقرون‌به‌صرفه در شهرهای ۱۵ دقیقه‌ای
در طراحی شهری قرن بیستم و اوایل قرن بیست‌ویکم، بیش از هر جنبه دیگری بر توسعه شهری تمرکز شده است که در نتیجه آن، ممکن است بسیاری از مردم بی‌خانمان شوند تا مناطق از نو طراحی شود. این امر، افزایش هزینه تهیه مسکن را در پی داشته است و در بی‌خانمان شدن افراد بیشتر، نقش مهمی ایفا می‌کند. ایجاد شهرهای ۱۵ دقیقه‌ای می‌تواند مشکل هزینه بالای مسکن را تا حد زیادی حل کند چراکه در نوع طراحی آن، مناطقی چندمنظوره شکل می‌گیرد که در آن، نزدیکی منازل به خدمات و امکانات شهری می‌تواند تا حد زیادی از هزینه مسکن بکاهد، ضمن این‌که کاهش هزینه‌های رفت‌وآمد از طریق وسایل حمل‌ونقل موتوری را در پی خواهد داشت.
بهبود تاب‌آوری از طریق ایجاد مناطق چندمنظوره
ایجاد مناطق تجاری برای بهبود کسب‌وکار محلی و همچنین، افزایش حس برابری می‌تواند به عنوان محرکی برای بالا بردن نرخ پایداری در مناطق مختلف عمل کند زیرا به پذیرش فرهنگ‌های متفاوت توسط مردم به عنوان مولفه‌ای برای افزایش حس اتحاد و در نتیجه تاب‌آوری کمک کند.
نظر شما