الکساندر فلمینگ که بود؟+ زندگینامه

به گزارش خبرنگار ایمنا، الکساندر فلمینگ پزشکی در سال ۱۸۸۱ میلادی در لاودون یا همان ولایت ایرشایر به دنیا آمد و در مدرسه پزشکی بیمارستان سنت مری پوینگتن و دانشگاه لندن تحصیل کرد تا در سال ۱۹۰۸ میلادی موفق به دریافت درجه دکتری در طب شد.

از ابتدای فعالیت‌های علمی، فلمینگ علاقه شدید به مباحث باکتری شناسی و بخصوص درمان شیمیایی باکتری‌ها از خود نشان می‌داد به طوری که از اولین کسانی بود که با سالوارسان یا salvarsun اقدام به درمان سیفلیس کرد. تحقیقات وی در سال ۱۹۲۲ منتهی به کشف و نامگذاری نوعی پروتئین تجزیه کننده باکتری‌ها که در اشک و مخاطات موجود است به نام لیزوزیوم شد.

وی در سال ۱۹۲۸ میلادی باکتری شناسی خود را آزمایشگاه همان مدرسه‌ای که طب را آموخته بود، انجام می‌داد و به عنوان استاد در آنجا مشغول به تدریس بود. وی در آزمایشگاه بر روی محیط کشت میکروب‌ها به تحقیق می‌پرداخت. یکی از محیط‌های کشت را که محیط رشد جرم‌های استافیلوکوکی بود به مدت چند روز از یاد برده بود پس هنگامی که به سراغ محیط کشت رفت، تصمیم گرفت که آن را دور بیاندازد ولی مشاهده کرد که مجموعه‌ای از باکتری‌های مرده، گرداگرد کپک‌های به وجود آمده را احاطه کرده است و باکتری جدیدی هم رشد نکرده است.

فلمینگ کپک را جدا کرد و دریافت که جنس آن پنیسسیلیوم نوتاتوم است. فلمینگ دریافت که آنچه که موجب از بین رفتن عده‌ای از باکتری‌ها و رشد نکردن باکتری تازه شده ماده‌ای است که کپک ترشح کرده که آن را پنی سیلین نام نهاد. وقتی کپک را در مجاورت باکتری‌های دیگر قرار داد، دید بعضی از باکتری‌ها به خوبی رشد کردند و بعضی دیگر از فاصله مشخصی به آن نزدیک تر نمی‌شدند؛ پس نتیجه گرفت که پنی‌سیلین بر برخی از میکروب‌ها مؤثر و در مورد پاره‌ای دیگر تأثیری ندارد. وی آزمایشی برای تعیین تأثیر پنی سیلین بر گلبول‌های سفید خون انجام داد که مشخص شد پنی سیلین به میزانی که برای انهدام باکتری‌ها مصرف می‌شود برای گلبول‌های سفید خون آدمی مضر نیست.

الکساندر فلمینگ، پس از کشف پنی‌سیلین

الکساندر فلمینگ یکی از نخستین پزشکان در بریتانیا بود که آرسفنامین (سالورسان) را تجویز کرد. دارویی مؤثر در برابر سیفلیس که در سال ۱۹۱۰ توسط دانشمند آلمانی پل ارلیچ کشف شد. در طول جنگ جهانی نیز فلمینگ به‌عنوان باکتریولوژیست عفونت‌های زخم‌های افراد آسیب‌دیده در گروه پزشکی ارتش سلطنتی خدمت می‌کرد. در آنجا الکساندر فلمینگ نشان داد که استفاده از ضدعفونی کننده‌های قوی و رایج در آن زمان همچون اسید کربولیک، بوریک اسید و هیدروژن پراکسید روی زخم‌ها بیشتر از آن‌که مفید باشد آسیب‌رسان است چرا که این مواد نه تنها تأثیری روی باکتری‌های موجود در عمق زخم‌ها نداشتند بلکه با نابود کردن گلبول‌های سفید، ایمنی بدن افراد زخمی را در برابر عفونت و باکتری نیز پایین می‌آوردند.

فلمینگ توصیه کرد که زخم‌ها به سادگی با محلول آب‌نمک ملایم تمیز نگه داشته شوند که البته این پیشنهاد با مقاومت پزشکان نظامی مواجه شد و در نتیجه جنگ جهانی اول کشتگان بسیاری در بیمارستان‌ها بر جای گذاشت. الکساندر فلمینگ پس از پایان جنگ به سنت مری بازگشت و به درجه دستیار مدیر بخش تلقیح ارتقا یافت.

پنی‌سیلین سرانجام در طول جنگ جهانی دوم در نتیجه کار تیمی از دانشمندان به رهبری هاوارد فلوری در دانشگاه آکسفورد و با همکاری ارنست زین بیوشیمی‌دان مورد استفاده قرار گرفت و در نهایت سال ۱۹۴۵ منجر به دریافت جایزه نوبل مشترک میان این سه نفر شد؛ با این حال بحث روی اینکه چه کسی باید بیشترین اعتبار را برای پنی‌سیلین کسب کند روابط سه دانشمند را تیره کرد.

در سال ۱۹۴۶ الکساندر فلمینگ به‌عنوان مدیر بخش تلقیح سنت مری جانشین استاد خود رایت شد و نام بخش به مؤسسه رایت-فلمینگ تغییر یافت. فلمینگ در سال ۱۹۴۹ همسر خود را از دست داد و دو سال پیش از مرگ یعنی در سال ۱۹۵۳ با میکروبیولوژیست یونانی آمالیا کوتسوریس_وورکا ازدواج کرد.

الکساندر فلمینگ که در ابتدا مدرسی خجالتی و مردی فقیر بود در آخرین دهه عمر خود و به دلیل کشف پنی‌سیلین به‌عنوان سفیر جهانی در پیشرفت علوم مختلف و علم پزشکی بسیار مورد توجه قرار گرفت و به یکی از شناخته‌شده‌ترین دانشمندان جهان تبدیل شد. فلمینگ در نهایت ۱۱ مارس ۱۹۵۵ در لندن دیده از جهان فروبست.