به گزارش خبرنگار ایمنا، در این بخش از از رویداد «شب‌های سینمای آزاد»، فیلم‌های «غروب پشت دیوار»، «دیوارهای مشترک»، «نه هنوز است تمام» و «صدای کوبه در» به نمایش درآمد؛ سپس غلامرضا مهیمن درباره این فیلم گفت: راوی واقعی این آثار معماری کوچه‌ها، خانه‌ها و آدم‌هایی است که غم و شادی‌های آنان یکسان است و همه در خاطرات زنده مانده‌اند و بیشتر افراد این فیلم، اکنون مرده‌اند اما همه در فیلم و تصویر زنده‌اند.
وی ادامه داد: ما همه اسیر خاک هستیم و زمانی از میان می‌رویم، اما تمام افرادی که در فیلم حضور دارند در همان سن جاودانه شده‌اند و این معجزه تصویر و سینما است که همه‌چیز را جاودانه می‌کند. آنچه ماندگار شده است در همین فیلم‌ها است که هیچ زمان و مکانی بر روی آن اثر نمی‌گذارد.
این کارگردان تصریح کرد: فیلم «صدای کوبه در» داستان جرقه‌ای بود که من این داستان را با الهام از داستانی از «قصه نظام رکنی» که البته چاپ نشد با فضای اصفهان بومی‌کردم و به این ترتیب این داستان پوست انداخت و این‌گونه شد و با رفتار آدم‌های داخل کوچه شروع می‌شود. من در این فیلم از رفتارهای مردمی استفاده کردم و این فیلم را بسیار دوست دارم.
این فیلم‌ساز اصفهانی در پاسخ به اینکه چه تفاوتی میان تجربه‌گرایی و آماتوریسم وجود دارد، ادامه داد: در دهه ۴۰ و ۵۰ در ایران که دوره پوست‌اندازی و رفتن به‌سوی تجربه‌های ناب و به‌سوی هنر غربی و آشنا شدن با آن بود، آدم‌ها را به کارکردن و به تجربه کردن سوق می‌دادند.
وی ادامه داد: در آن زمان یک فضای ملتهب سیاسی و اجتماعی داشتیم که ما را مجبور می‌کرد کار نو انجام دهیم و دل را به دریا بزنیم؛ سینمای آزاد نیز متأثر از این احوال بود.
مهیمن تأکید کرد: در اصفهان وقتی دبیرستانی بودیم به منزل گلشیری می‌رفتیم و حرفهای هنرمندانی که آنجا بودند، روی ما اثر می‌گذاشت و این حرف‌ها را در کارهایمان بازتاب می‌دادیم. در آن زمان در سینمای آزاد همه بچه‌ها با انگیزه کار می‌کردند، بدون اینکه حساب سود و ضرر خود را کنند و با پول شخصی خود کار می‌کردند و خوشحال بودند که فیلم می‌سازند.
این فیلم‌ساز اصفهانی افزود: متأسفانه در این سینما تنها کاری که نشد کار گروهی بود؛ ما نتوانستیم چند سینماگر را دورهم جمع کنیم و یک فیلم واحد بسازیم، اگر این اتفاق می‌افتاد کار خوبی صورت می‌گرفت.
وی ادامه داد: ما دورهم جمع می‌شدیم، اما هر کسی کار خود را انجام می‌داد و حرف خودش را می‌زد. ما فیلم‌سازانِ آن زمانِ سینمای آزاد اصفهان از سینمای نو فرانسه متأثر بودیم اما کارگروهی انجام نمی‌دادیم.
سینمای آزاد فرصتی برای طرح ایده‌های نو
عطاءاله قهیری، دیگر فیلم‌ساز سینمای آزاد نیز گفت: فراموش نکنید که این فیلم‌ها ۵۰ سال پیش ساخته شده‌اند و بسیاری از تکنیک‌های ساخت فیلم عوض شده‌اند؛ اما در سینما قصه‌ها مهم هستند که از دل سینما می‌آیند و به دل آن برمی‌گردند. سینما تصورهای ما را به تصویر می‌کشد و هیچ‌چیز جز این هنر نمی‌تواند آن را ماندگار کند.
وی درباره دو فیلمی که در زمان دانشجویی در سینمای آزاد ساخته بود، گفت: یکی از فیلم‌های من به جشنواره‌ای رفت و تکه‌تکه برگشت و دیگر قابل نمایش نبود و یکی دیگر دزدیده شد و هرگز پیدا نشد.
وی خاطرنشان کرد: در فیلم‌های آقای مهیمن، عنصر زندگی را شاهد هستید و درمورد تجربه‌گرایی باید بگویم سینمای آزاد به ایده‌های نو برای مطرح‌شدن فرصت می‌داد. سینمای آزاد ایجاد شد تا هرکس بتواند هر آنچه در ذهنش است را به‌خوبی بیان کند؛ زیرا فاصله سینمای حرفهای و آماتور زیاد بود و این اتفاق سبب ورود دانشجویان و علاقه‌مندان به سینما شد.
انتخاب نام‌های خوب؛ ویژگی ادبی مهیمن
در ادامه این نشست عقیل قیومی، مجری کارشناس این برنامه گفت: بیش از ۵۰ سال است که جشنواره سینمای آزاد در تهران برگزار شد و اکنون ما شب‌های سینمایی آزاد را در اصفهان برگزار می‌کنیم و امیدوارم زاون قوکاسیان از برگزاری این برنامه در اصفهان خوشنود باشد.
وی افزود: در آثار مهیمن می‌توانیم تأثیر محمد حقوقی را ببینیم. درواقع مهیمن در فیلم‌های خود یک اندیشه را نشان می‌دهد و یک سینماگر مؤلف است که در آثار او پراکنده‌کاری را نمی‌بینید.
قیومی افزود: انتخاب نام‌های خوب از ویژگی‌های ادبی مهیمن است و در فیلم «غروب پشت دیوار» خیلی فراتر از یک فیلم اول را شاهد هستید. در این فیلم مفهوم فقدان و انتظار به‌خوبی نشان داده‌شده است.
وی تأکید کرد: «نه هنوز است تمام» درباره شعر نیما یوشیج به نام کار شب پا است و اینکه این فیلم‌ساز توانسته مفهوم ادبی یک شعر را به‌خوبی در فیلم و تصویر نشان دهد، از موفقیت‌های او است.
قیومی ادامه داد: مهیمن با فیلم «صدای کوبه در» در سینمایی هشت میلی‌متری، یک اقتباس را نشان ما داد و پیشرفت محسوسی در آثار وی محسوب می‌شود.
در پایان این برنامه غلامرضا مهیمن گفت: دیگر نمی‌توان این فیلم‌ها را تکرار کرد زیرا مراکز فرهنگی آن زمان به تلویزیون وابسته بود که بودجه و دوربین، فیلم خام و مقداری پول در اختیار فیلم‌ساز قرار می‌داد تا بتواند فیلم بسازد، اما اکنون ساختن فیلم بسیار متفاوت است و هزینه زیادی دارد.
نظر شما