به گزارش ایمنا، بر اساس تحقیقات انجام شده از سوی دانشمندان مؤسسه ملی تحقیقات دندانپزشکی، جمجمه و صورت (NIDCR) در آمریکا، عملکرد مسدودکننده پروتئین لخته کننده خون باعث می‌شود در بیمارهای پریودنتال (لثه) استخوان از بین نرود. البته این آزمایش بر روی موش‌ها با تکیه بر داده‌های حیوانی و انسانی انجام شده است.
تجمع پروتئینی به نام فیبرین (رشته‌هایی پروتئینی که هنگام انعقاد خون در بدن از فیبرینوژن ایجاد می‌شود و با ایجاد شبکه تور مانند، نقش مهمی دارد)، باعث ایجاد یک پاسخ ایمنی بیش از حد فعال می‌شود که به لثه و استخوان‌های زیرین فک، آسیب می‌زند.
بر اساس مطالعه انجام شده، سرکوب فعالیت غیر طبیعی فیبرین می‌تواند باعث پیشگیری و حتی درمان بیماری لثه‌ای، اختلال‌های التهابی و حتی آرتریت و MS شود.
بر اساس آمار بیماری پریودنتال، تقریباً نیمی از آمریکایی‌های بالای ۳۰ سال و ۷۰ درصد از افراد ۶۵ سال و بالاتر را تحت تأثیر قرار می‌دهد.
بیماری پریودنتال که زمینه عفونت باکتریایی دارد، در مراحل اولیه باعث التهاب و قرمزی لثه و در مراحل پیشرفته، تبدیل به پریودنتیت می‌شود و می‌تواند به استخوان لثه آسیب بزند و باعث از دست دادن دندان در فرد شود.
دانشمندان بر این باورند پریودنتیت یک پاسخ ایمنی بیش از حد سلول‌های ایمنی است که می‌تواند مسبب آسیب بافتی و استخوانی در حفره دهان شود.
در محل‌های آسیب یا التهاب، فیبرین معمولاً نقش محافظتی ایفا می‌کند، اما لخته خون ایجاد شده از سوی سلول‌های ایمنی برای مقابله با عفونت فعال، زمینه‌ساز مشکلاتی در لثه و بیمارهای پریودنتین می‌شود.
محققان بر این باورند که بیماری پریودنتیت با کمبود پلاسمینوژن (PLG) مرتبط است. در افراد مبتلا به بیمارهای لثه جهش در ژن PLG موجب تجمع فیبرین و بیماری در بخش‌های مختلف بدن از جمله دهان می‌شود.
بر اساس تحقیقات انجام شده روی موش‌ها، ارتباطی بین کمبود پلاسمینوژن با بیمارهای لثه‌ای دیده شده است. موش‌های بدون پلاسمینوژن، دچار مشکلات پریودنتال و در نتیجه از دست دادن دندان شده‌اند.
تجمع بیش از حد نوتروفیل‌ها موجب پریودنتیت در موش‌ها می‌شود. نوتروفیل‌ها به‌طور معمول از بدن در برابر باکتری‌ها و آسیب‌های بافتی، مثلاً در حفره دهان، جلوگیری می‌کنند.
برخی محققان معتقدند که فیبرین می‌تواند باعث تغییر ایمنی نوتروفیل از حالت محافظتی به آسیب‌زننده در شرایط خاص شود. این درگیری فیبرین و نوتروفیل، ممکن است عمل پریودنتیت باشد.
با تجزیه و تحلیل ژنتیکی (ارثی) بیش از یک هزار نمونه حیوانی، این نتیجه به‌دست آمده که تغییرات ژنی (ارثی) پلاسمینوژن، مانند کمبود یا نبود آن با افزایش خطر ناشی از پریودنتیت شدید مرتبط است.
به نظر می‌رسد که تداخل در عملکرد فیبرین می‌تواند به درمان بیمارهای لثه و خود ایمنی کمک کند. بر اساس یافته‌های آزمایشگاهی و تحقیقاتی، برقراری یک رابط تعاملی و تعادلی میان فیبرین و نوتروفیل می‌تواند راه درمانی برای بیماری‌های پریودنتیت باشد.
منبع: صدا و سیما
نظر شما