شاعری که به اصفهان عشقی آتشین داشت

به گزارش خبرنگار ایمنا، خیابان کمال اسماعیل در اصفهان که شاید بارها و بارها از آن گذر کرده‌ایم تنها بخشی از ارادت مردم هنردوست و هنرپرور اصفهان به کمال اسماعیل است، شاعری که تا زمان وفات خود نسبت به اتفاقات روزگار بی‌تفاوت نبود و با زبان شیوا و گویای خود اشعار بی‌نظیری را سرود که شاعران بعد از او نیز از اشعارش تأثیرات بسیاری گرفته‌اند، بنابراین کمال اسماعیل به یک دوره و زمان خاص تعلق ندارد.

ابراهیم سلیمی کوچی، دانشیار گروه ادبیات تطبیقی دانشگاه اصفهان در این باره به خبرنگار ایمنا گفت: کمال اسماعیل یکی از شاعران خلاق ایرانی است و محبوبیت او در اصفهان از همین موضوع سرچشمه می‌گیرد چرا که یکی از سرمایه‌های هنری و از میراث ادبی اصفهان و ایران بشمار می‌رود، تا جایی که در قسمت مرکزی اصفهان دو بار نام ایشان برای خیابان‌های مهم حک شده که این موضوعی منحصر به فرد و بسیار بااهمیت است.

وی با بیان اینکه کمال اسماعیل پسر یک شاعر است و کمتر پیش آمده که پدر و پسری در زمان خود محبوب باشند، ادامه داد: در آن روزگار با توجه به حمله مغول، شرایط خاصی بر کشور حاکم بود که در نگاه خلاق شاعران نیز تأثیر داشته است. کمال اسماعیل نیز در شعرهای خود از درون‌مایه‌های اصلی فرهنگ ایران صحبت کرده و از عشق و نفرت سخن گفته و در مورد اصفهان عشقی آتشین دارد و دلگیری عمیقی را مطرح کرده است که البته این دوگانگی در فرهنگ و تمدن ما وجود دارد.

سلیمی کوچی افزود: کمال اسماعیل در زمان حمله مغول حضور داشته است بنابراین در اشعار او نگاه نقادانه که گاهی سرشار از امید و گاهی نفرت برانگیز است در توصیف وی از آن روزگار به چشم می‌خورد و نامگذاری خیابان‌ها به نام او ادای دین مردم با فرهنگ و دوستدار ادبیات است.

این نویسنده و پژوهشگر مطالعات فرهنگی اظهار کرد: کمال اسماعیل مایه مباهات فرهنگی اصفهان بشمار می‌رود و هنرمندان در فرهنگ عامه و یا روشنفکران، حساسیت خاصی نسبت به او دارند. این شاعر از قله‌های قرن ششم هجری قمری است و در اصفهان آرام گرفته و نامش همچنان زنده و بر سر زبان‌ها است.

وی درباره تأثیر پذیرفتن حافظ از کمال اسماعیل گفت: اثبات اینکه حافظ در اشعار خود از کمال اسماعیل الهام گرفته است ساده نیست و موضوعی را تغییر نمی‌دهد، کمال اسماعیل به عنوان خلاق‌المعانی شناخته می‌شود که موهبت بزرگی است. در شعر حافظ نشانه‌هایی وجود دارد که از میراث شاعران قبل از خود بی‌اطلاع نبوده است؛ مضامین مشترکی مانند گله‌مندی از روزگار، عشق و نفرت، ریا ستیزی و مدح بزرگان در شعر هردوی این دو شاعر _کمال اسماعیل و حافظ_ دیده می‌شود که افرادی که در حوزه ادبیات آثاری را تدوین کردند از اشعار این شاعر بهره برده‌اند.