به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، بر اساس آخرین گزارش‌های ارائه شده، لندن به علت افزایش قابل توجه مسیرهای دوچرخه‌سواری و گرایش هر چه بیشتر مردم به رعایت فاصله اجتماعی از سایرین طی پاندمی کرونا، عنوان پرترافیک‌ترین شهر جهان در سال ۲۰۲۱ را از آن خود کرد. البته شواهد حاکی است که میزان ترافیک خودرویی در لندن طی سه سال گذشته یعنی از ۲۰۱۹ به بعد و پیش از شیوع کرونا نیز بسیار بالا بوده است که محققان علت این امر را به مدت زمانی که هر فرد ساکن پایتخت بریتانیا به تردد خود اختصاص می‌دهد، نسبت داده‌اند. در واقع، شهروندان بریتانیایی از ۲۴ ساعت شبانه‌روز تنها حدود یک ساعت به حرکت و رفت و آمد می‌پردازند و این در حالی است که اغلب آن‌ها انجام امور بی‌شماری را در لیست روزانه خود دارند.
بدیهی است که ترافیک خودرویی بر اثر تراکم جمعیت انسانی و تراکم خودرو در معابر شهری اتفاق می‌افتد، زیرا خیابان‌های کافی در شهرها برای عبور و مرور راحت مردم و وسایل نقلیه موتوری تعبیه نشده است. چنانچه حجم ترافیک خودرویی به هر دلیلی در یک شهر افزایش یابد، ساکنان ممکن است برای رهایی از سختی‌های ناشی از تردد، شیوه‌های دیگری را جایگزین استفاده از خودرو برای رفت و آمد خود کنند. حتی ممکن است این افراد، ساعت عبور و مرور خود در طول روز، مسیر تردد و مقصد سفر را تغییر دهند و در بدترین شرایط به طور کلی بیرون رفتن از منزل را فراموش کنند و به انجام خریدهای اینترنتی بپردازند تا خود را از سختی‌های ترافیکی نجات دهند که همه این گرایش‌ها می‌تواند در تغییر الگوی ترافیک شهری سهیم باشد.
چرا ساخت مسیرهای دوچرخه‌سواری افزایش ترافیک شهری را در پی دارد؟
اگرچه به طور کلی، ترویج دوچرخه‌سواری در یک شهر منجر به کاهش چشمگیر ترافیک خودرویی در آن می‌شود با این حال، تبدیل خیابان‌ها به مسیرهای دوچرخه‌سواری در ابتدا می‌تواند به افزایش قابل توجه ترافیک در آن‌ها منجر شود. در واقع، زمانی که رانندگان از عبور و مرور در یک مسیر منع می‌شوند، اغلب تصمیم می‌گیرند خیابان‌های دیگری را برای رفت و آمد خود بیابند که همین امر منجر به افزایش هرج و مرج در شهرها و ترافیک خودرویی در آن‌ها می‌شود. البته این اتفاق در اغلب موارد تنها در زمان‌های اولیه تحولات (ایجاد مسیرهای جدید دوچرخه‌سواری) پایدار است و به مرور زمان می‌تواند نتیجه معکوس را در پی داشته باشد. به عنوان مثال، مدیران پایتخت انگلستان طی دو دهه اخیر تلاش کرده‌اند با افزایش جمعیت، حمل‌ونقل عمومی را بهبود بخشند که در نتیجه آن، از سال ۲۰۰۰ تا ۲۰۱۹، استفاده از خودروهای شخصی در شهر از ۴۸ درصد به ۳۷ درصد کاهش یافت و این در حالی بود که استفاده از وسایل حمل‌ونقل عمومی از ۲۷ درصد به ۳۶ درصد در همان بازه زمانی با افزایش مواجه بود. اگرچه در طول این مدت، میزان پیاده‌روی تغییری را تجربه نکرد و در سطح ۲۵ درصد قبلی باقی ماند با این حال، گرایش مردم از دوچرخه‌سواری نسبت به ۱.۲ درصد سال ۲۰۰۰ به ۲.۴ درصد افزایش یافت.
اگرچه امروزه و در پی شیوع بیماری کووید -۱۹ تغییراتی که در راستای تبدیل خیابان‌ها به مسیرهای دوچرخه‌سواری انجام می‌شود به افزایش ترافیک خودرویی در سراسر شهر منجر شده است با این حال، صادق‌خان شهردار لندن در نظر دارد از طریق ادامه همین تحولات، نرخ استفاده از وسایل نقلیه شخصی را تا سال ۲۰۴۱ به میزان ۲۰ درصد کاهش و در عوض، مردم را به بهره‌گیری از مسیرهای دوچرخه‌سواری سوق دهد.
محدودیت‌های مسیرهای دوچرخه‌سواری
بدون شک، ایجاد مسیرهای دوچرخه‌سواری فضای لازم برای تردد سایر وسایل نقلیه را کاهش می‌دهد و این در حالی اتفاق خواهد افتاد که مردم استفاده از خودروهای خود را دست کم برای رفت و آمدهای فوری کنار نخواهند گذاشت. به عنوان مثال، کپنهاگ پایتخت دانمارک را به عنوان یکی از معروف‌ترین شهرهای دوستدار دوچرخه‌سواری جهان در نظر بگیرید؛ گزارش‌ها حاکی است که بیش از ۲۸ درصد سفرهای روزانه مردم این شهر از طریق دوچرخه صورت می‌گیرد و این در حالی است که ترافیک خودرویی در آن تفاوت چندانی با لندن ندارد و تنها به میزان بسیار ناچیزی کمتر از آن است. البته نرخ استفاده از وسایل نقلیه عمومی در پایتخت دانمارک نسبت به لندن بسیار پایین‌تر است که این به سهم خود می‌تواند در بالا بودن ترافیک شهری نقش مهمی ایفا کند.
در واقع، مردم کپنهاگ به دو شیوه اصلی یعنی دوچرخه‌سواری و استفاده از خودروهای شخصی به رفت و آمد می‌پردازند چرا که در حالت عادی، استفاده از دوچرخه نسبت به وسایل نقلیه عمومی، بسیار راحت‌تر، مقرون‌به صرفه‌تر و از نظر زیست‌محیطی نیز سالم‌تر بوده و این در حالی است که سهم بزرگی از خیابان‌های سراسر شهر به تردد اتوبوس‌های گازوئیلی اختصاص داده شده و همین مسیرهای بیشمار دوچرخه‌سواری و مخصوص وسایل نقلیه عمومی باعث افزایش قابل توجه ترافیک خودرویی در پایتخت دانمارک شده است.
اگرچه امروزه دوچرخه‌سواری در بسیاری از شهرهای جهان به ویژه اروپا به طور گسترده در میان مردم ترویج یافته است با این حال، تقریباً در هیچ نقطه‌ای از دنیا، بهره‌گیری همزمان مردم از دوچرخه و وسایل حمل‌ونقل عمومی وجود ندارد و این در شرایطی است که زیرساخت‌های شهری امروزی به سرعت سازگار با اتوبوس‌ها و دوچرخه‌سوارها طراحی می‌شود که در صورت ترویج نیافتن فرهنگ استفاده از این دو میان مردم، فضا برای رفت و آمد وسایل نقلیه شخصی کاهش می‌یابد و این امر به سهم خود می‌تواند ترافیک‌های سنگین شهری را در پی داشته باشد.
نظر شما