به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، در نوامبر سال ۲۰۲۱ بیش از ۲۷ درصد کل مهاجرانی را که از طریق دریای مدیترانه وارد اروپا شدند، زنان و کودکان تشکیل داد و این در حالی بود که بسیاری از زنان مدعی شده که در مسیر طولانی سفر خود بارها مورد خشونت از سوی سایر اقشار قرار گرفته بودند. در بیست و پنجم همین ماه (نوامبر) نیز در مجموع ۲۷ نفر از مهاجران در کانال مانش، قسمتی از اقیانوس اطلس جان خود را از دست دادند که هفت نفر از آنان را زنان و کودکان تشکیل می‌داد.
اگرچه همیشه نشانه‌های زیادی از مورد خشونت قرار گرفتن زنان مهاجر در مسیر سفر و حتی مقصد خود وجود دارد با این حال بسیاری از اعضا این جامعه از گزارش اعمال خشونت روی خود به دلایل مختلف نظیر ترس از انتقام یا بدنامی خودداری به عمل می‌آورند. بدیهی است که در این صورت زنان نه تنها از حمایت اجتماعی محروم می‌مانند بلکه پنهان‌کاری آن‌ها می‌تواند به اعمال خشونت بر تعداد زنان بیشتر و همچنین نامشخص بودن داده‌های دقیق در این زمینه منجر شود.
در این راستا، گروهی از محققان سراسر دنیا گردهم آمدند و به محاسبه با ۱۵۰ زن مهاجر در زمینه خشونت پرداختند و مراحل مختلف اعمال خشونت بر آن‌ها را مورد بررسی قرار دادند.
خشونت در خانه
محققان به بررسی علت گرایش دختران جوان اهل اتیوپی به مهاجرت و دوری از خانه پرداختند و به این نتیجه رسیدند که اغلب این افراد به علت تحمیل تبعیض‌های نژادی از سوی والدین و اعمال خشونت بر خود مایل به ترک منزل هستند. برخی نیز تحمیل ازدواج‌های اجباری از سوی خانواده‌ها را عامل اصلی مهاجرت خود دانستند که طبق گزارش‌ها، بیش از ۴۰ درصد دختران این کشور قبل از ۱۸ سالگی به زور خانواده ازدواج می‌کنند. در بدترین وضعیت نیز برخی از دختران مورد مصاحبه مدعی شده که به اجبار والدین مجبور به ترک تحصیل برای ازدواج بودند و به همین دلیل، مهاجرت را به عنوان راهی برای فرار از این شرایط انتخاب کرده بودند.
شواهد حاکی است که بسیاری از خانواده‌های اهل اتیوپی از ترس به بیراهه کشیده شدن دخترهای خود در مدارس، آن‌ها را مجبور به ازدواج‌های سنتی می‌کنند که در بدترین حالت ممکن برخی از دخترهای ۱۳ و ۱۴ ساله حتی با مردانی هم سن پدران خود ازدواج می‌کنند.
اعمال خشونت در مسیر سفر
گزارش‌ها حاکی است که اغلب زنان مهاجر که از مسیرهای مختلف دریای مدیترانه نظیر ترکیه، بالکان و لیبی به سمت کشورهای اروپایی سفر می‌کنند در مسیر طولانی خود بارها از سوی سایرین مورد آزار و خشونت قرار می‌گیرند. بسیاری از زنان ادعا می‌کنند که افراد آدم‌ربا، قاچاقچی‌ها و حتی پاسبان‌ها نیز این گروه آسیب‌پذیر را مورد سو استفاده قرار می‌دهند که در بعضی از موارد نیز گزارش‌ها حاکی از غرق شدن زنان و یا از گرسنگی مردن آنان بوده است.
برخی از زنان مهاجر مدعی می‌شوند که از سوی آژانس پناهندگی سازمان ملل متحد به سکونت در ایالات متحده آمریکا دعوت شده‌اند که البته فرآیند استقرار آن‌ها به مدت چهار تا پنج سال ادامه داشته و در طی این مدت، بارها پیام‌هایی تهدیدآمیز از سوی همسران سابق خود مبنی بر آزار و اذیت خانواده‌هایشان در زادگاه دریافت کرده‌اند و به همین دلیل، مسیر سفر خود را به طور مکرر تغییر می‌دهند تا افراد سودجو اثری از آن‌ها نیابند.
تحمیل خشونت بر زنان در مقصد
مشکلات زنان مهاجر پس از رسیدن به مقصد نه تنها پایان نمی‌یابد بلکه چه بسا بر شدت آن‌ها نیز افزوده شود. طی چند سال اخیر، مهاجرت ازدواجی یعنی مهاجرت به قصد آغاز زندگی جدید در کشور مقصد به طور قابل توجهی به ویژه در میان زنان آسیایی افزایش یافته و چالش‌های بسیاری را پیش روی آنان قرار داده است. به عنوان مثال، بسیاری از زنان فقیر اهل ویتنام به سمت تایوان سفر می‌کنند به امید اینکه یک شریک زندگی ثروتمند در آنجا بیابند و باقی عمر خود را در رفاه بیشتر به سر ببرند.
گزارش‌ها حاکی است که از سال ۱۹۹۷، بیش از ۵۲۰ هزار دختر و زن جوان به تایوان مهاجرت کرده‌اند تا در آنجا زندگی جدید تشکیل دهند. اگرچه بسیاری از این افراد موفق شده‌اند با مردان ثروتمند اهل تایوان ازدواج کنند با این حال، شرایط زندگی آن‌ها بسیار وخیم‌تر از زندگی در ویتنام است چرا که اغلب آن‌ها مورد آزار جسمی و روانی از سوی همسران خود قرار می‌گیرند. بدترین شرایط برای زنانی اتفاق می‌افتد که نه تنها از سوی همسر خود بلکه از طرف سایر مردان فامیل نیز مورد آزار قرار می‌گیرند و تمام روزهای زندگی خود را با اثرات کبودی روی بدن می‌گذرانند.
نظر شما