به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، امروزه مدیران در سراسر شهرهای جهان بسیار بیشتر از گذشته، افراد سالمند را در طراحی‌های شهری مورد توجه قرار داده و عزم خود را جزم کرده‌اند شرایطی را برای زندگی این اقشار فراهم آورند که در آن، تمام سال‌های عمر با شیرین سپری شود. گزارش‌ها حاکی است که در حال حاضر، جمعیت افراد بالای ۶۰ سال جهان حدود ۶۰۰ میلیون نفر است که طبق پیش‌بینی‌ها این رقم تا سال ۲۰۵۰ از یک میلیارد و ۲۰۰ میلیون نفر نیز تجاوز خواهد کرد. از سوی دیگر، بیش از ۵۰ درصد مردم جهان در شهرها سکونت دارند و به همین دلیل، توجه به زیرساخت‌های دوستدار سالمند برای جذابیت هر چه بیشتر شهرها از اهمیت بسزایی برخوردار شده است. در این راستا، نه تنها بهبود مراقبت‌های سلامت و وضعیت مسکن در افزایش زیست‌پذیری شهرهای سازگار با نیاز افراد سالمند نقش مهمی ایفا می‌کند، بلکه زمینه‌سازی برای افزایش انجام فعالیت سالمندان، خواه جسمی یا ذهنی و همچنین مشارکت آن‌ها در جوامع بسیار حائز اهمیت خواهند بود.
طراحی شهرهای دوستدار سالمند، یک مسئله مهم جهانی
سازمان بهداشت جهانی برنامه‌ای را تحت عنوان "طرح افزایش فعالیت سالمندان" ارائه داده است که بر اساس آن، فرصت‌های سلامت زیادی در اختیار این قشر آسیب‌پذیر قرار می‌گیرد ضمن اینکه زمینه‌سازی برای افزایش فعالیت‌های جسمی و ذهنی و همچنین بهبود وضعیت امینت برای افزایش کیفیت زندگی آنان فراهم می‌شود. سازمان بهداشت جهانی بر این باور است که اغلب شهرهای امروز ناسازگار با نیازهای قشر سالمند جامعه طراحی شده که همین امر باعث کاهش تحرک جسمی و همچنین برقراری ارتباط آنان با سایرین شده است. البته این رویداد، لطمه‌های زیادی از خود به جای می‌گذارد.
مدیران به منظور پیاده‌سازی طرح افزایش فعالیت سالمندان باید زمینه را برای استقلال، مشارکت، حفظ منزلت، افزایش مراقبت و خودکفایی افراد مسن فراهم آورند. در این راستا، سازمان بهداشت جهانی به طور ویژه‌ای شهرها را مورد تمرکز قرار می‌دهد؛ چرا که از منابعی به مراتب پیشرفته‌تر از حومه‌های شهر و روستاها برخوردار است و در نتیجه قابلیت ایجاد محیط‌هایی دوستدار سالمند را دارد.
چگونه می‌توان زمینه را برای افزایش فعالیت سالمندان در شهرها به وجود آورد؟
سازمان بهداشت جهانی در ایجاد شهرهای دوستدار سالمند، چهار اصل اساسی یعنی مشارکت، سلامت، امنیت و استقلال را مورد توجه قرار داده است.
در بحث مشارکت، مدیران شهری باید:
· اطلاعات شفاف و مفیدی را در مورد جوامع پیر ارائه دهند.
· قابلیت دسترسی به وسایل حمل‌ونقل عمومی و خصوصی را بهبود ببخشند.
· فرصت‌هایی فراگیر برای مشارکت مدنی، فرهنگی، آموزشی و داوطلبانه سالمندان به وجود آورند.
· موانع موجود برای حضور سالمندان در فضاهای داخلی و بیرونی را از میان بردارند.
برنامه‌ریزان به منظور بهبود سلامت افراد پیر شهر خود موظف هستند:
· مکان‌هایی ایجاد کنند و برنامه‌هایی ارائه دهند که به سرگرم‌سازی و برقراری تعامل اجتماعی سالمندان منجر می‌شود.
· سالمندان را از حقایق مربوط به سلامت، جامعه و رفاه آگاه سازند و برنامه‌هایی در این راستا ارائه دهند.
· به حمایت اجتماعی و یاری آن‌ها در حوزه‌های مختلف بپردازند.
· ارائه خدمات سلامت مناسب و قابل دسترسی را افزایش دهند.
· به بهبود هر چه بیشتر کیفیت هوا و آب بپردازند.
در زمینه تأمین امنیت و استقلال سالمندان، اقدامات زیر می‌تواند مؤثر واقع شود:
· تأمین مسکن مناسب، قابل دسترسی و مقرون به صرفه
· بهبود طراحی‌های شهری برای افزایش قابلیت دسترسی
· بازطراحی معابر شهری برای به حداقل رساندن خطرات احتمالی
· افزایش علائم خیابانی برای کمک به رانندگان و عابران پیاده
· بهبود خدمات حمل و نقل عمومی برای افزایش امنیت و قابلیت دسترسی
· ارائه خدمات بیشتر برای مراقبت از سالمندان در منازل خود
· تأمین خدمات بهتر برای افرادی که از جوامع پیر مراقبت می‌کنند
· افزایش قابلیت دسترسی به مکان‌های عمومی نظیر بانک‌ها، فروشگاه‌ها و مراکز درمانی
· حفظ سالمندان از تهدیدهای احتمالی از سوی افراد سودجو و مجرمان
زمینه‌سازی برای شمول اجتماعی از طریق به حداقل رساندن موانع موجود
مهم‌ترین مولفه‌ای که منجر به شمول اجتماعی می‌شود از میان برداشتن موانع موجود بر سر راه سالمندان برای برقراری ارتباط با محیط و همچنین سایر افراد است. به عنوان مثال، برای بسیاری از افراد سالمند وجود پله‌ها در ساختمان‌های محل سکونت خود یا حتی در معابر شهری مانع بزرگی برای بیرون رفتن آن‌ها از خانه می‌شود که همین امر، انزوای اجتماعی را برای این گروه در پی دارد. بنابراین، تغییر طراحی شهری سازگار با نیازهای این گروه اجتماعی آسیب‌پذیر، می‌تواند نقش مهمی در ایجاد نشاط میان آن‌ها ایفا کند که این اتفاق تا حدود زیادی از طریق حذف موانع فیزیکی شهری محقق می‌شود. از سوی دیگر، مدیران شهری می‌توانند سطوحی شیب‌دار در سراسر فضاهای عمومی به وجود آورند تا عبور و مرور این افراد را تسهیل کنند. اگرچه وجود بالابرهای برقی نیز می‌تواند نقش مهمی در بهبود رفت و آمد سالمندان ایفا کند و در طراحی شهرهای امروزی نیز مورد توجه قرار گرفته شده است با این حال، تعداد کافی از آن‌ها در تمام نقاط شهرها موجود نیست.
بهبود حمل‌ونقل عمومی
مدیران شهری باید قابلیت دسترسی به حمل‌ونقل عمومی را در وسایل مختلف نظیر قطارها، متروها، ترامواها و اتوبوس‌ها بهبود ببخشند تا سالمندان بتوانند مطابق میل خود، وسیله تردد را انتخاب کنند. علاوه بر این، وسایل حمل‌ونقل عمومی باید از خدمات ویژه‌ای نظیر صندلی مخصوص جوامع پیر یا افراد دارای ناتوانی جسمی برخوردار باشد تا راحتی آن‌ها را در حین سفر تأمین کند.
در مورد ایستگاه‌های زیرزمینی وسایل نقلیه عمومی نیز، لازم است بالابرهای برقی به تعداد کافی تعبیه شود تا نه تنها سالمندان بلکه سایر کاربران نیز مجبور به پیمودن پلکان‌های طولانی برای دسترسی به خودروها نباشند.
نظر شما