کودکان و نوجوانان بار دیگر به سینما آمده‌اند

به گزارش ایمنا، دوران کودکی، پیوندی ناگسستنی با دنیای خیال دارد. کودکان فارغ از هر مرز و محدودیتی، سرزمین خیالی خود را در گفته‌ها و نوشته‌ها و نقاشی‌ها به والدین و معلمان و اطرافیانش معرفی کرده و طوری از آن دفاع می‌کنند که گویی سرزمین واقعی جایی است که آنها می‌گویند. بدون تعارف، ما به این نگاه ایمان داشتیم و داریم و به پشتوانه همین تصور دلنشین، شعار «سینما، سرزمین خیال» را برای سی‌وچهارمین جشنواره بین‌المللی فیلم‌های کودکان و نوجوانان انتخاب کردیم.

بعد از مصائب کرونا و تأثیر هولناک آن بر شیوه زیست تمام انسان‌ها بویژه کودکان و نوجوانان در دو سال اخیر، باور داشتیم که این قدرت سینماست که می‌تواند بار دیگر هم نشینی را برای قشر مهم جامعه یعنی کودکان زنده کند. سینما به مثابه هنری رؤیا محور، مکانی امن برای پذیرایی از ذهن‌های کاوشگر کودکان و نوجوانانی است که خیال را در واقعیت جست‌وجو می‌کنند. برنامه ریزان جشنواره سی‌وچهارم در طول ماه‌های گذشته و در بخش‌های مختلف سعی کردند با محوریت قرار دادن شعار امسال، از انتخاب فیلم‌ها گرفته تا عناوین و مضامین کارگاه‌های آموزشی و شیوه تبلیغات و اطلاع‌رسانی، سهمی در واقعیت بخشی به سرزمین‌های خیالی کودکان ایفا کنند؛ سرزمین‌هایی خیالی که در دوران کرونایی و محدودیت‌هایش خلق شده و بکر و دست نخورده به‌نظر می‌آید.

در طول جشنواره کاش شریک لحظه‌هایی بودید که ما شاهدش بودیم. ماسک‌ها بر صورت‌ها جا خوش کرده، چشم‌های کودکان و پدران و مادرانشان به جای لب‌ها می‌خندد، انتظار پشت درب‌های سالن‌های سینما برای ورود و… این گزارش اولین لحظه بود از آنچه که چشم‌های ما دید و امیدوار شد. کودکان شهرهای میهن‌مان با لباس‌ها و ماسک‌های مزین به نقش‌های محلی و بومی و قومی، از اصفهان و بیست و دو شهر دیگر در کنار هم و با رعایت تمام پروتکل‌های بهداشتی، خانه‌های جشنواره را خانه خود حساب کرده و با لبخند و چشم بوسی از همدیگر استقبال می‌کردند. داوران کودک و نوجوان، نگاه‌هایشان را به پرده‌های نقره‌ای دوختند که حدود دو سال منتظر چشمان مهربان آنها بود.

ضیافت رنگ و نور، آغاز جشنی است برای کودکان و نوجوانان سرزمینی که چشم‌هایشان اندکی غبار گرفته است. غباری حاصل از غم از دست دادن بزرگترها، غبار رفتن قهرمان‌هایی همچون علی لندی، غبار اخباری بد و ناگوار از سراسر جهان…

کودکان و نوجوانان بار دیگر به سینما آمدند تا چشمانشان را با تصاویر بشویند. تصاویری از صلح، انسانیت، مهربانی، تکریم، اخلاق و احترام. کودکان و نوجوانان بار دیگر به سینما آمده‌اند تا قهرمان‌هایشان را پیدا کنند، داستان‌هایشان را بشنوند و سرنوشت‌ها را رصد کنند.

من ۱۶ مهر نخستین روز جشنواره را آغاز یک پایان می‌دانم. پایانی بر بسته بودن سالن‌های سینما، پایانی بر عدم حضور کودکان و خانواده‌هایشان در سینما و پایانی بر یک قهر ناخواسته. جشنواره سی‌وچهارم در خیال آشتی دادن دوباره کودکان و نوجوانان این مرز و بوم با سرزمین سینماست. خیالی از جنس واقعیت!