به گزارش خبرنگار ایمنا، معضلات صنعت تئاتر به قدری تکرار شده است که دیگر بسیاری از هنرمندان از سخن گفتن در باره آنها دست کشیده‌اند، چرا که در نهایت نه تنها تغییر و تحولی به سوی اصلاح رخ می‌دهد، بلکه به نظر می‌رسد درخواست آنها نیز شنیده نمی‌شود. گویی صدایشان مانند فریاد زیر آب است، هرچه بیشتر بگویند فقط بیشتر خسته می‌شوند. به گفته هنرمندان این حوزه، تئاتر امروز کشور به خانه‌ای کهنه تبدیل شده که یک روز سقفش می‌ریزد، یک روز دیوارش ترک بر می‌دارد و یک روز پنجره‌هایش می‌شکند. این خانه به ویرانگی نزدیک می‌شود اما کسی به دنبال مرمت آن نیست.
اسماعیل موحدی، کارگردان تئاتر در این باره به خبرنگار ایمنا می‌گوید: در طول تاریخ همیشه درباره مشکلات و مسائل تئاتر صحبت شده است و حالا معضلات یک سال و نیم اخیر هم به تمامی این مشکلات اضافه شده است. کیفیت سالن‌های نمایش، حمایت از بخش خصوصی و تولید آثار هنری که نیاز به کمک‌های دولتی دارد، مشکلاتی است که بارها و بارها مطرح شده است. این روزها نیز مهمترین مشکل تامین معیشت اهالی تئاتر است که می‌توان گفت زندگی‌های آنها رو به فروپاشی است. تمامی مسئولان مربوطه از وزارت ارشاد گرفته تا شهرداری و حوزه هنری باید جلساتی تشکیل دهند تا در جهت بهبود این وضعیت همفکری کنند و این قشر را نجات دهند.
فرهنگ و هنر اولویت آخر کشور است
وی می‌افزاید: فکر می‌کنم علت اصلی این بی توجهی این است که فرهنگ و هنر در کشور ما اولویت آخر است و به همان نسبت بودجه‌ای که برای آن در نظر گرفته می‌شود ناچیز است و اهمیت کمتری هم به آن داده می‌شود هرچند اگر دولتمردان بدانند که از طریق همین رسانه‌های فرهنگی و هنری می‌توانند بسیاری از مسائل و اهداف جامعه را پیش ببرند، هیچ وقت آن را نادیده نمی‌گرفتند. این مکافات همیشه همراه با اهالی فرهنگ و هنر بوده و هست.
این کارگردان تئاتر در این باره توضیح می‌دهد: برای داشتن روان سالم و به دنبال آن جامعه‌ای سالم، باید به فرهنگ و هنر که در واقع غذای روح است پناه برد. اگر فرهنگ و هنر در جایگاه لایق خود باشد، جامعه آرام‌تری خواهیم داشت چرا که بسیاری از درگیری‌ها و جرایم این روزها از کمبود حضور فرهنگ و هنر در اجتماع نشأت می‌گیرد. در این مدت همان یک قطره هنری هم که پیش تر وجود داشته از بین رفته است.
موحدی لازمه رفع چنین مشکلی را گفت و شنود بین مسئولان و صاحبان اندیشه می‌داند و معتقد است: دیگر گفت و شنودی رخ نمی‌دهد و هر کس منتظر است حرف دیگری تمام شود و بدون توجه و گوش سپردن به آن، حرف خود را بزند.
وی ادامه می‌دهد: اولین کار و بهترین کاری که مسئولان جدید می‌توانند انجام دهند این است که گفت و شنودی با اهالی فرهنگ و هنر داشته باشند. شاید بهتر باشد فعالان رسانه با خود مسئولان سخن بگویند و از آنها بپرسند که چه برنامه‌ای دارند؟ اصلاً قصد این را دارند که با اهالی فرهنگ و هنر جلسه‌ای بگذارند و دردشان را جویا شوند یا خیر؟
در ایران حامی ثابت تئاتر معنا ندارد
محسن عربزاده، کارگردان تئاتر درباره اینکه «بزرگترین مطالبه صنعت تئاتر از وزیر جدید فرهنگ و ارشاد اسلامی چیست؟» به خبرنگار ایمنا می‌گوید: مشکلات تئاتر یکی دوتا نیست. مثلاً یکی از اساسی‌ترین موارد، بحث سالن‌های تئاتر است. لازم است سالن‌های مناسب در نقاط مختلف شهر قرار بگیرد اما آنچه که این روزها بسیار دامن گیر این قشر شده، مسائل معیشتی هنرمندان است. برای متولیان تئاتر هم زندگی این هنرمندان هیچ اهمیتی ندارد! حتی بودجه‌ای که برای تئاتر در نظر گرفته شده، سالیان سال است که ثابت مانده و هیچ تغییری نکرده است.
وی با بیان اینکه «تئاتر، ادبیات و به صورت کلی تمامی شاخه‌های فرهنگی و هنری لازمه دوام هر جامعه‌ای است و اهمیت آن برای همه اثبات شده است» تاکید می‌کند: برای متولی‌ای که از این اهمیت آگاه نیست باید تأسف خورد! همچنین این نکته قابل ذکر است که تئاتر هنری است که اساساً مخاطب عام ندارد و به همین دلیل آسیب پذیرتر است.
این کارگردان تئاتر اضافه می‌کند: در هر جای جهان تئاتر حمایت کننده‌ای ثابت دارد، اما در ایران چنین چیزی اصلاً معنا ندارد. در تئاتر نه با فرد، بلکه با گروه طرف هستیم از همین رو وقتی این صنعت دچار مشکل شود، یک جامعه آسیب می‌بیند.
تئاتر برای مسئولان اهمیت دارد؟
رادنوش مقدم، بازیگر و مدرس تئاتر در گفت و گو با خبرنگار ایمنا، درباره بزرگترین مطالبه تئاتر اظهار می‌کند: البته اگر تئاتری وجود داشته باشد. در حال حاضر تئاتری نداریم که راجع به آن صحبت کنیم. این هنر علناً حذف شده است و برای ادامه حیات تقلا می‌کند. اول باید وجود تئاتر میسر شود و بعد به دنبال رفع نیازهای آن بیفتیم. بزرگترین مطالبه تئاتر حفظ حیات آن است.
وی با اشاره به لازمه احیای تئاتر می‌گوید: سیاست گذاری درست، تأمین مالی هنرمند، تأمین بودجه تئاتر، امکانات مناسب و متناسب با معضل این روزها و تبلیغات مناسب و در نهایت، جلوگیری از سفارشی کار کردن که تئاتر را مسموم می‌کند، از نیازهای این هنر است علاوه بر این سیاست‌هایی که هنرمند را در انتخاب مضامین آزاد نمی‌گذارد باید حذف شود.
مقدم ادامه می‌دهد: سیاست گذاری درست شامل این است که به هنرمند اجازه فعالیت داده شود تا نمایش‌ها به مرحله اجرا برسد، سالن‌های نمایش امکانات به روز و تهویه هوای مناسب داشته باشد و یا سالن‌های روباز احداث شود. چراکه مشخص نیست تا چه زمانی درگیر بلای کرونا خواهیم بود.
این مدرس تئاتر می‌افزاید: تئاتر نیازمند به بودجه است. هنرمند باید از نظر مالی تأمین باشد تا بتواند کار درست تحویل دهد. چرا که همان قدر که غذای بد برای جسم ضرر دارد، کار هنری ضعیف هم برای روح ضرر دارد. برای مسئولان چقدر غذای روح مردم مهم است؟
مقدم تاکید می‌کند: مورد دیگر این است که چرا همیشه اول از همه تئاتر تعطیل می‌شود آخر از همه تئاترها باز می‌شود؟ چطور در حال حاضر باشگاه‌ها یا فروشگاه‌ها و تمامی ادارات باز هستند، اما سالن‌های تئاتر نمی‌تواند باز باشد؟ اصلاً در این دوران و با تمامی این تعطیلات، کسی حال هنرمندان این حوزه را جویا شد؟
وی با بیان اینکه دلیل اصلی تمامی این بی توجهی‌ها این است که متخصصان این رشته در جایگاه مدیریتی قرار نمی‌گیرند، تصریح می‌کند: مسئولان باید صادقانه پاسخ دهند که اصلاً تئاتر برای آنها اهمیت دارد یا نه؟ باید با هنرمندان روراست باشند، چرا که مردن یک باره بهتر از هر روز مردن است.
نظر شما