به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، تجربه نشان داد که محدود کردن مردم در خانه‌هایشان طی دوران کرونا، خیلی کارساز نبود چرا که در نهایت، شهرنشینان چاره‌ای جز حضور در محل کار، انجام خرید و فروش و البته تفریح در فضاهای باز را نداشتند و یک بار دیگر و حتی مشتاق‌تر از قبل قدر این فضاها را دانسته و به تردد در آن‌ها پرداختند. طی دوران کرونا، پارک‌ها و فضاهای سبز مکان‌هایی برای رهایی از نگرانی‌های ناشی از پاندمی به حساب آمده است و اغلب مردم دقایقی از روز را در این فضاها به سر برده و از دور با هم‌نوعان خود به ارتباط پرداخته‌اند. البته بر اساس توصیه‌های مقامات هر شهر، مردم می‌بایست از فضاهای سبز نزدیک محل زندگی خود بهره گیرند تا از تردد زیاد در داخل شهر به سمت مکان‌های دورتر خودداری به عمل آید و در نتیجه امکان نزدیک شدن افراد به یکدیگر در فضاهای عمومی به حداقل برسد.
البته مردم طی کرونا به هنگام حضور در فضاهای سبز دیگر راحتی و ایمنی قبل را احساس نکرده و در عوض همیشه نگران بوده‌اند که مبادا حضور آن‌ها در این مکان‌ها، امکان ابتلاء به بیماری کووید -۱۹ را افزایش دهد. منتقدان بسیاری این مسئله را با دقت مورد تجزیه و تحلیل قرار دادند و به این نتیجه رسیدند که اگر طراحی فضاهای عمومی مناسب‌تر از وضعیت کنونی انجام می‌شد، آنگاه خطرات ناشی از حضور در آن‌ها طی پاندمی کرونا به حداقل می‌رسید.
طراحی بهتر فضاهای عمومی
بسیاری از منتقدان چنین پیش‌بینی کرده‌اند که در آینده، انجام انواع فعالیت‌ها، خواه ورزشی یا فرهنگی و غیره در فضاهای بیرونی بسیار ایمن‌تر از مکان‌های سربسته خواهد بود و به همین دلیل، مردم بیش از گذشته به فضاهای سر باز روی خواهند آورد. این پیش‌بینی بهبود طراحی فضاهای عمومی را به یک ضرورت تبدیل و احتمال افزایش کاربری این مکان‌ها را تقویت می‌کند چرا که ساکنان یک منطقه ممکن است به طور همزمان به انجام چند فعالیت مختلف بپردازند.
در شهرهای آمریکای شمالی محدودیت‌های خاصی برای استفاده از فضاهای عمومی وجود دارد که شاید در هیچ نقطه‌ای دیگری از جهان مشاهده نشود. به عنوان مثال، مدیران شهر اجازه استفاده‌های مختلف در یک فضای عمومی را به مردم نمی‌دهند و هر خیابان یا مکان عمومی تنها برای کاربران ویژه‌ای مورد استفاده قرار می‌گیرد. شیوع بیماری کووید -۱۹ در کنار تمام اثرات منفی خود بر زندگی شهری ثابت کرد که فضاهای عمومی باید برای تمام مردم قابل دسترسی باشد و در واقع، هر مکان کاربردی چندمنظوره به خود گیرد.
امروزه و پس از شیوع بیماری کووید -۱۹ در بسیاری از نقاط دنیا، پیاده‌روها، میدان‌ها، خیابان‌ها و سایر فضاهای عمومی توسط کاربران مختلف از دست فروشان گرفته تا خوانندگان خیابانی یا برای ترددهای مختلف نظیر دوچرخه‌سواری و پیاده‌روی مورد استفاده قرار می‌گیرد چرا که مردم حضور در چنین مکان‌هایی را با امکان رعایت فاصله اجتماعی ایمن‌تر از تجمع در مکان‌های سربسته می‌دانند.
طراحی فضاهای عمومی برای همه
در ابتدای شیوع بیماری کووید -۱۹، تراکم جمعیت به عنوان مهم‌ترین مؤلفه در گسترش ویروس بارها مورد توجه مدیران شهری قرار گرفت اما پس از مدتی، نابرابری میان ساکنان یک شهر در میزان دسترسی به فضاهای عمومی توجه مقامات را بیشتر به خود جذب کرد. به عنوان مثال، در بخش‌های خاصی از نیویورک آمریکا، مردمی بسیار غنی زندگی می‌کنند که توانایی کسب درآمد از راه دور و به صورت اینترنتی را دارند و در عین حال، فضاهای سبز به فراوانی در اطراف محل زندگی آن‌ها احداث شده است. این در حالی است که در بعضی از مناطق نیز مردم فقیری سکونت دارند که در بدترین شرایط کرونایی نیز مجبور به تردد در داخل شهر بودند تا به امرار معاش بپردازند و جالب اینکه دسترسی به فضاهای عمومی در محل سکونت این افراد در پایین‌ترین سطح ممکن وجود داشت.
این نابرابری جغرافیایی و طبقاتی نه تنها در ایالات متحده آمریکا، بلکه در اغلب نقاط دنیا طی دوران کرونا به وضوح مشاهده شد و مدیران را به اندیشیدن در مورد یافتن استراتژی‌هایی برای بازطراحی شهرها سوق داد. شواهد حاکی است که در مدت زمانی بسیار کوتاه، فضاهای سبز هر چند کوچکی به شکل پارک‌های جیبی سراسر مناطق شهری جهان را در بر گرفت، امکانات عمومی برای مردم افزایش یافت تا شهرنشینان بتوانند در نزدیکی محل زندگی خود نیازهایشان را فراهم آورند و در مجموع، نرخ برابری میان مردم، دست کم در دسترسی به فضاهای عمومی، با بهبود قابل توجهی مواجه شد.
نظر شما