به گزارش خبرنگار ایمنا، تحولات سیاسی افغانستان در روزهای اخیر و بازگشت طالبان به مسند قدرت این کشور، مسائل مختلفی را تحت‌الشعاع قرار خواهد داد که ورزش به ویژه در بخش بانوان یکی از مهم‌ترین آن‌ها است. تیم ملی فوتبال افغانستان که با کم‌رنگ شدن طالبان رفته رفته توانست سرپا شود، حالا دوباره در مسیری قرار گرفته است که ابهامات فراوانی در خصوص ادامه فعالیتش وجود دارد. طالبان می‌گویند به حقوق بانوان احترام خواهند گذاشت اما هنوز کسی اطمینان ندارد که آن‌ها پای حرف‌شان بمانند.
فاطمه فولادی، جوان ۱۷ ساله تیم ملی افغانستان است که ۱۰ سالگی فوتبالش را آغاز کرده و حالا دو سالی است که پیراهن تیم ملی کشورش را به تن می‌کند. او آرزو دارد به تیم‌های اروپایی بپیوندد اما حالا دست روزگار باعث شده در خانه‌اش در کابل زندانی شود و از آینده مبهم خود و هم تیمی‌هایش بگوید. فاطمه باور ندارد طالبان به آن‌ها اجازه فوتبال بازی کردن دهند و می‌گوید حالا تنها خواسته‌اش، زنده ماندن است. او گفت و گویی با خبرنگار ایمنا انجام داده و از حال و هوای این روزهای فوتبالیست‌های خانم در افغانستان گفته که در ادامه می‌خوانیم:
همه دنیا پیگیر اخبار افغانستان و تحولاتش در روزهای اخیر بودند. از حس و حال مردم برایمان بگو.
طالبان در طی ۲۴ ساعت شهر کابل را گرفت و مردم خیلی وحشت داشته و خیلی می‌ترسند. طالبان در تمام شهرمان پخش شده‌اند و برای مردم خیلی وحشت ایجاد کرده‌اند. دختران از خانه‌هایشان بیرون نمی‌روند و فقط مردها هستند که به بیرون می‌روند. اینجا وضع خیلی خراب است و فقط آمریکایی‌ها دارند نیروهایشان را خارج می‌کنند. الان فقط این ما هستیم که اینجا مانده‌ایم.
این روزها با بقیه بازیکنان تیم ملی بانوان در ارتباط هستی؟
بله. رفیق‌هایمان که هستند به هم پیام می‌دهیم. حالشان خوب است ولی خیلی می‌ترسند چون چند تا از بازیکن‌های تیم ملی را تهدید به مرگ کرده‌اند و آن‌ها خیلی تلاش می‌کنند از کشور خارج شوند ولی اصلاً نمی‌توانند چرا که هیچ کسی نیست که حمایت‌شان کند.
فقط خلیده پوپال، کاپیتان سابق تیم ملی در خارج از کشور است ما را حمایت می‌کند و دارد تلاش می‌کند تیم ملی را از کشور ببرد. با این حال هیچ کسی از ما حمایت نمی‌کند و دولت‌مان که اصلاً توجهی نمی‌کند. وضع‌مان خیلی خراب است و نمی‌دانیم اصلاً چه کار کنیم.
با این شرایط جدید، آینده فوتبال خودت و افغانستان را چطور می‌بینی؟
به دختران گفته‌اند می‌توانید با چادر از خانه خارج شوید. درباره ادامه تحصیل هنوز هیچ بیانیه‌ای صادر نکرده‌اند و تنها در شهر هرات گفته‌اند دختران می‌توانند تا کلاس ششم مدرس ه درس بخوانند.
برای فوتبال‌مان هنوز حرفی نزده و بیانیه‌ای صادر نکرده‌اند ولی فکر نمی‌کنم اجازه دهند چرا که ما دخترها حتی نمی‌توانیم بیرون برویم و در خانه‌هایمان مثل یک زندانی هستیم. اگر اوضاع همین طور باشد، آینده فوتبال‌مان اصلاً روشن نیست و آن را خیلی تاریک می‌بینیم. فکر نمی‌کنم بتوانیم به ورزش و فوتبال‌مان ادامه دهیم.
فکر می‌کنم در چند وقت اخیر فوتبال بانوان در افغانستان پیشرفت خوبی را تجربه کرد. در این باره توضیح می‌دهی؟
در این ۲۰ سال اخیر تیم ملی فوتبال افغانستان در دختران خیلی پیشرفت کرد. در مسابقات کافا رده ۱۹ سال و ۱۷ سال شرکت کرد و توانستیم یک برد از تاجیکستان در این مسابقات بگیریم. استعدادهای خیلی خوبی در کشورمان هستند که حمایت نمی‌شوند. همه‌مان با وضع وحشتناکی به فوتبال می‌رویم و در این سال‌ها خیلی وقت‌ها که به تمرین می‌رفتیم، تهدید به مرگ می‌شدیم و با این روحیه می‌رفتیم بازی می‌کردیم و فوتبال خودمان را ادامه می‌دادیم.
الان فکر نمی‌کنم بتوانیم اصلاً به همچنین چیزهایی فکر کنیم و فقط می‌خواهیم زنده بمانیم! بیانیه‌ای اعلام کردند که دختران ۱۲ تا ۴۵ سال باید به عقد آن‌ها دربیایند، اگر این طور باشد نمی‌توانیم به فوتبال‌مان ادامه دهیم و فقط می‌خواهیم در این کشور زنده بمانیم.
گفتی حتی در سال‌های گذشته و قبل از طالبان هم تهدید می‌شدید. آن تهدیدها هم از سوی طالبان بود؟
مردم افغانستان و خانواده‌هایمان ما را خیلی حمایت می‌کردند. از طرف طالبان مستقیم به خودم نه ولی برای کاپیتان تیم ملی و دو نفر دیگر از دخترهایمان ویس فرستادند و تهدیدشان کرده‌اند که اگر بخواهید به فعالیت‌تان در عرصه فوتبال ادامه دهید، شما را زنده نخواهیم گذاشت و فکر می‌کنم این تهدیدها از سوی طالبان بود.
آیا از سوی فیفا یا سایر نهادهای بین‌المللی هم تیم شما حمایت می‌شود؟ به ویژه در این روزها که نیاز بیشتری به کمک این طور مجامع دارید.
۲۰ روز قبل از سفر مسابقات کافا در تاجیکستان بازگشتیم. از طرف فیفا و کافا حمایت می‌شدیم اما الان نه!
سران طالبان در روزهای گذشته مصاحبه‌هایی انجام داده و گفته‌اند به حقوق زنان احترام می‌گذاریم. چقدر این حرف‌شان را واقعی می‌دانی؟ آیا فکر می‌کنی این صحبت فقط جنبه تبلیغاتی دارد؟
روز گذشته یک سری کارهایی بیرون از خانه داشتم و می‌خواستم تلاش کنم تا از افغانستان خارج شوم. وقتی بیرون رفتم، اصلاً هیچ دختری در شهر دیده نمی‌شد و خیلی ترسیدم.
طالبان خیلی بد به ما نگاه می‌کردند و اصلاً نمی‌گذارند از خانه بیرون برویم. همه حرف‌هایشان حقیقت ندارد. آمریکایی‌ها می‌خواهند شهروندان‌شان را خارج کنند و خیلی از دخترها می‌خواستند با آن‌ها بروند اما هیچکدام موفق نشدند. از طرف کافا هم اصلاً هیچ خبری نیست و حمایتی از ما نمی‌کنند و مسئولین فدراسیون فوتبال‌مان معلوم نیست کجا هستند!
از دنیا و به ویژه هم زبان‌هایت در ایران و تاجیکستان چه خواسته‌ای داری؟
خیلی امیدواریم که این کشورها و فیفا حمایت‌مان کنند چون واقعاً استعدادهایی داریم که اگر از طریق فیفا حمایت شوند، می‌توانند جهانی شوند. از فیفا درخواست می‌کنیم ما را حمایت کنند. نمی‌توانیم در این شهر زندگی کنیم. خواهر بزرگ‌ترم در تیم ملی است و او را تهدید به مرگ کرده‌اند. اگر این طوری باشد نمی‌توانیم در این شهر زندگی کنیم و از شما و فیفا می‌خواهیم به ما کمک کنید چرا که بتوانیم در آینده فوتبال‌مان را ادامه دهیم.
در حرف‌هایت اشاره کردی که تلاش کردی تا از کشور خارج شوی. قصد داری از افغانستان بروی؟
خیلی کشورم را دوست دارم و دوست دارم اینجا باشم اما الان نمی‌شود و فقط می‌خواهیم زنده بمانیم.
در فوتبالت چه آرزویی داری و داشتی؟
وقتی وارد فوتبال شدم، اولین آرزویم این بود که بتوانم ملی‌پوش شوم. خیلی تلاش کردم و بعد از پنج سال توانستم به تیم ملی راه یابم و لباس تیم ملی را بپوشم و سفری که به تاجیکستان داشتیم، به یکی از آرزوهایم رسیدیم. هدف‌مان فقط بازی در تیم ملی نیست و می‌خواهیم در لیگ‌های اروپایی شرکت کنیم و بتوانیم دستاورد خیلی بزرگی داشته باشیم. روز گذشته وقتی بیرون رفتم، گریه‌ام گرفت چون در زمان خودمان خیلی مشهور بودیم و مردم به ما احترام می‌گذاشتند ولی روز گذشته به چشم حقارت ما را می‌دیدند. حس می‌کردم همه‌شان من را زیر سوال می‌برند که تو اصلاً چرا از خانه بیرون آمده‌ای؟!
چند سال داری و از کی وارد فوتبال شدی؟
۱۷ سالم است و از ۱۰ سالگی وارد فوتبال شدم و پس از پنج سال، توانستم به تیم ملی برسم. اکنون ۲ سال است که عضو تیم ملی افغانستان هستم.
نگران نیستی که بعد از این مصاحبه تهدیدت کنند؟
به خاطر نجات و زنده ماندنمان مصاحبه کردم و می‌خواستم همه مردم بدانند در چه وضعی هستیم. چه شرایط سختی داریم و همه در خانه‌هایمان هستیم. فقط با موبایل به هم زنگ می‌زنیم و بیرون نمی‌توانیم برویم. یک هفته است که دوستانم را ندیده‌ام و اصلاً به تمرین نمی‌رویم. واقعاً از دوری فوتبال دق کرده‌ایم!
گفت و گو از: سروش فدایی _ خبرنگار سرویس ورزش ایمنا
نظر شما