به گزارش خبرنگار ایمنا، تاسوعای حسینی روزی است که مهتاب شبش برای آخرین بار بر امام حسین (ع) و یاران او تابید. روزی که نزد شیعیان از اهمیت والایی برخوردار است، چراکه آن را منتسب به عباس بن علی (ع) می‌دانند. تاسوعا روزی است که حضرت عباس (ع) با لبان تشنه به فرات رسید، اما دلش به سیراب شدن نرفت، چرا که امام و اهل بیت (ع) و کودکان هنوز تشنه بودند، روزی است که دستان بی گناه ایشان از تن جدا و تبدیل شد به عَلَم جوانمردی برای جهانیان، روزی که دست ابوالفضل سایه‌بان و سقفی شد برای در امان ماندن شیعیان.
در این روز امان نامه ننگین عمر بن سعد برای چهار فرزند رشید و دلاور ام‌البنین (ع) یعنی عباس، عبدالله، جعفر و عثمان از برادران پدری امام حسین (ع) ارسال شد تا آنان را از سپاه خداجوی و حقیقت طلب جدا کند، پیشنهادی که پاسخش روشن بود و حتی مطرح کردنش خجالت آور.
پاسخ حضرت عباس (ع)، اینگونه بود: «بریده باد دست‌های تو و لعنت خدا بر تو و امان نامه ات. ای دشمن خدا، ما را دستور می‌دهی که از یاران برادر و مولایمان حسین (ع) دست برداریم و سر در طاعت ملعونان و فرزندان ناپاک آنان درآوریم؟! آیا ما را امان می‌دهی ولی برای فرزند رسول خدا صلی‌الله علیه و آله امانی نیست؟»
در این روز شمر با نامه‌ای از طرف عبیدالله بن زیاد که در آن از عمر بن سعد خواسته شده بود یا در برخورد با امام حسین (ع) جدیت به خرج دهد یا فرماندهی لشکر را به شمر واگذار کند، وارد کربلا شد. حاکمیت عمر بن سعد بر ری، مشروط بر چنین حمله‌ای بود و به همین دلیل او از واگذاری فرماندهی به شمر خودداری کرد و آماده جنگ با امام حسین (ع) شد و هوای نفس خود را پیروز کرد.
امام حسین (ع) با فرستادن برادرش عباس بن علی (ع)، از عمر سعد مهلت خواست تا شب را با نماز و تلاوت قرآن به صبح برسانند. عمر سعد سرباز زد، اما برخی فرماندهان سپاه او همچون قیس بن اشعث و عمر بن حجاج به این اقدام اعتراض کردند و گفتند: اگر سپاهیان کفر و شرک از ما مهلت می‌خواستند، ما دریغ نمی‌کردیم ولی از مهلت دادن به فرزند زاده رسول خدا (ص) دریغ می‌ورزیم؟ لازم است او را مهلت دهید و چنین شد که عمر بن سعد ناگزیر شد تا فردای آن روز صبر کند.
فردایی که آغازی بود برای شهادت، خون و غم…
نظر شما