به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، بسیاری از منتقدان بر این باور هستند که نابرابری بین زنان و مردان در هندوستان به علت اختلاف جمعیت دو جنس است چرا که آمار نشان می‌دهد نسبت به هر یک‌هزار نفر مرد در این کشور، ۹۴۰ زن زندگی می‌کند. از سوی دیگر در خانواده‌های هندی اغلب جنس مذکر بر مونث اولویت دارد و والدین معمولاً فرزندان پسر خود را نسبت به دختران بیشتر مورد توجه قرار می‌دهند. از همه مهم‌تر اینکه زنان این کشور به علت فداکاری خود اغلب از تغذیه مناسبی برخوردار نیستند و ترجیح می‌دهند ابتدا سایر اعضای خانواده را از نظر غذا تأمین کنند. در بدترین شکل ممکن نیز، مادران به هنگام مواجهه با بیماری‌های همه‌گیر، حتی در بحرانی‌ترین شرایط جسمی خود نیز به پرستاری از سایر اعضا خانواده می‌پردازند که همین امر سلامت آن‌ها را با تهدید جدی مواجه کرده است.
گزارشات حاکی است که زنان هندی تنها ۲۷ درصد کل نیروی کار کشور را تشکیل می‌دهند که این نرخ در مردان به ۷۹ درصد می‌رسد و این روند به ویژه در مناطق شهری بسیار مشهود است. از سوی دیگر اگرچه این قشر اقلیت اغلب از طریق پیاده‌روی، دوچرخه‌سواری یا استفاده از وسایل حمل و نقل عمومی به تردد در داخل شهرها می‌پردازند با این حال، نیازهای آن‌ها در طراحی زیرساخت‌های شهری اغلب نادیده گرفته شده است چنان که گویی مناطق شهری به طور کلی از آن مردان است البته بسیاری از منتقدان چنین استدلال کرده‌اند که نرخ اشتغال کمتر زنان هند، حضور آن‌ها در فضاهای عمومی را کم‌رنگ‌تر کرده است و به همین دلیل چنین تصور می‌شود که شهرهای سراسر کشور برای مردان طراحی شده است.
صرف نظر از تمام این مباحث، چیزی که اینجا از اهمیت بسیار بالایی برخوردار است اینکه همین کم بودن پویایی در میان زنان هند، هم سلامت آن‌ها را تحت تأثیر قرار داده و هم اینکه مانع از دستیابی آن‌ها به بسیاری از فرصت‌های مهم در زندگی شخصی شان شده است.
نرخ تردد روزانه زنان و مردان هندی
گزارشات حاکی است که مردان هند حدود پنج برابر بیش از زنان این کشور برای رسیدن به محل کار خود در فضاهای عمومی به تردد می‌پردازند. طبق سرشماری‌ها، زنان تنها ۱۷ درصد از تمام افرادی را تشکیل می‌دهند که روزانه برای حضور در محل کار خود به رفت و آمد در خیابان‌های شهر مشغول می‌شوند. حتی در کلانشهرهایی نظیر دهلی، بمبئی، کلکته و چنای نیز هیچ گاه سهم زنان در حال تردد به بیش از ۲۰ درصد نرسیده است و به ازای هر پنج مرد هندی تنها یک زن در خیابان‌ها با هدف رسیدن به محل کار خود به تردد می‌پردازد. البته تفاوت تردد زنان و مردان هند تنها به حضور آن‌ها در محل کار محدود نمی‌شود، بلکه به طور کلی نرخ رفت و آمد این دو قشر در فضاهای عمومی با هر هدفی، بسیار متفاوت است.
نقش دورکاری زنان در طراحی شهرهای هند
نابرابری جنسیتی در هندوستان به حدی است که حتی تعداد افرادی که در این کشور گواهینامه رانندگی دریافت می‌کنند، بین زنان و مردان متفاوت است. در هند به ازای هر ۹ مردی که این مدرک را اخذ می‌کنند تنها یک زن وجود دارد و این در حالی است که در سایر کشورهای جهان به عنوان مثال در ایالات متحده آمریکا، رانندگان زن بسیار بیشتر از مردان هستند. از سوی دیگر با وجود اینکه اقتصاد هند با سرعت بالایی در حال رشد است اما همچنان نرخ مالکیت خودرو در سطح پایینی قرار دارد و بسیاری از مردم همچنان از طریق وسایل حمل و نقل عمومی، دوچرخه‌سواری یا پیاده‌روی به تردد می‌پردازند.
تحقیقاتی که در سال ۲۰۱۸ انجام شد نشان داد که حدود ۸۳ درصد زنان هندی به وسیله دوچرخه، پیاده‌روی یا استفاده از وسایل نقلیه عمومی در داخل شهر رفت و آمد می‌کردند که این نرخ در همان سال در بریتانیا به ۲۷ درصد می‌رسید و حتی در آمریکا بسیار کمتر نیز بود.
طراحی خیابان‌های ایمن برای زنان
آمار بیانگر این است که بیش از یک سوم زنان شاغل هندی به صورت کار در منزل فعالیت می‌کنند که همین امر آن‌ها را از تردد در خیابان‌ها و حضور در جامعه باز داشته است. بدیهی است که در چنین وضعیتی، بسیاری از مزایای اجتماعی نظیر حمایت عاطفی و مالی، دسترسی به فرصت‌های مناسب یا مشارکت در فرآیندهای سیاسی از آن‌ها سلب می‌شود که همین امر می‌تواند تبعات منفی بیشتری از خود بر زندگی شخصی این قشر آسیب‌پذیر بر جای بگذارد. بدون شک، مدیران شهری می‌توانند برای حل این بحران، طراحی خیابان‌ها، زیرساخت‌های حمل و نقل و مناطق را با دقت بیشتری انجام دهند تا بیش از گذشته نیاز زنان را برآورده کنند و آن‌ها را به سمت حضور در جامعه سوق دهند.
امینت زنان در یک کشور نباید لزوماً محدود به اعمال قوانینی مبنی بر ممنوعیت اعمال خشونت علیه آن‌ها باشد، بلکه این امر مهم باید در طراحی شهری نیز مورد توجه قرار گیرد و زنان از فضاهای عمومی، حقوقی برابر با مردان داشته باشند تا با اطمینان خاطر کافی در شهر حضور پیدا کنند و در پی دستیابی به فرصت‌های ارزشمند باشند.
چنانچه خیابان‌های هند ایمن‌تر از قبل و با توجه به نیاز زنان طراحی شود، آنگاه قابلیت دسترسی به وسایل حمل و نقل عمومی افزایش می‌یابد که این امر به سهم خود می‌تواند امنیت زنان در حین رفتن به ایستگاه وسایل نقلیه را بهبود ببخشد به عنوان مثال ایستگاه‌های اتوبوس باید در مناطق شهری پرتردد نصب شود و روشنایی لازم به هنگام تاریکی در تمام طول مسیر رسیدن به آن‌ها فراهم آید.
نظر شما