به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، باکتری‌شناس اسکاتلندی، الکساندر فلمینگ که بیشتر به دلیل کشف پنی‌سیلین شناخته می‌شود ششم آگوست سال ۱۸۸۱ در مزرعه لوچفیلد در نزدیکی دارول ایرشایر واقع در جنوب غربی اسکاتلند از پدر و مادری کشاورز متولد شد. محل و شرایط زندگی الکساندر فلمینگ توانایی او برای مشاهده و درک جهان طبیعی در سنین پایین را افزایش داد و او را به نابغه‌ای در ابتکارات فنی و مشاهدات خلاقانه تبدیل کرد.
الکساندر فلمینگ با کار روی عفونت زخم و کشف آنزیم لیزوزیم (یک آنزیم ضدباکتریایی که در اشک و بزاق یافت می‌شود) در سال ۱۹۲۳ موفق به کسب جایگاهی شناخته شده به‌عنوان یک باکتری‌شناس کاردان شد. با این حال کشف پنی‌سیلین در سال ۱۹۲۸ که آغازگر انقلابی در میان آنتی‌بیوتیک‌ها بود به او شهرتی ماندگار در طول تاریخ بخشید.
فلمینگ همچنین مقالات بی‌شماری در زمینه‌های باکتری‌شناسی، شیمی‌درمانی و ایمنی‌شناسی منتشر کرد. فعالیت‌ها و دستاوردهایش باعث شد که در سال ۱۹۴۴ مفتخر به دریافت نشان شوالیه و نامیده شدنش به‌عنوان "سِر الکساندر فلمینگ" شود.
الکساندر فلمینگ در سال ۱۹۴۵، به همراه هاوارد والتر فلوری، آسیب‌شناس استرالیایی و ارنست بوریس زین، بیوشیمی‌دان انگلیسی‌تبار که هر دو موفق به جداسازی و تصفیه پنی‌سیلین شده بودند در سراسر جهان شناخته شد و موفق به دریافت جایزه مشترک نوبل فیزیولوژی و پزشکی شد. نام الکساندر فلمینگ در مجله تایمز سال ۱۹۹۹ در میان فهرست ۱۰۰ فرد مهم قرن بیستم و در میان مهم‌ترین افراد اسکاتلندی تاریخ پس از نام رابرت برنز و ویلیام والاس قرار گرفته است.
الکساندر فلمینگ، پیش از کشف پنی‌سیلین
الکساندر فلمینگ، هفتمین فرزند از میان هشت فرزند هیوگ فلمینگ و سومین فرزند از چهار فرزند گریس استرلینگ مورتون بود وی در هفت سالگی پدرش را از دست داد، تحصیلات ابتدایی خود در لودون مور آغاز کرد و پیش از ثبت‌نام در آکادمی کیلمارنوک در ۱۸۹۴ به مدرسه بزرگ‌تری در دارول رفت پس از آن در سال ۱۸۹۵ به لندن رفت تا با بردار بزرگش توماس که یک چشم‌پزشک بود زندگی کند بدین ترتیب تحصیلات ابتدایی خود را در مؤسسه پلی‌تکنیک خیابان ریجنت به پایان رساند.
الکساندر فلمینگ پس از مدتی فعالیت به‌عنوان کارمند در دفتر حمل‌ونقل لندن سال ۱۹۰۱ و با دریافت کمک‌هزینه تحصیلی و میراثی که از عمویش جان فلمینگ به او رسیده بود تحصیلات پزشکی‌اش را در مدرسه پزشکی بیمارستان سنت مری آغاز کرد.
در سال ۱۹۰۸ الکساندر فلمینگ به‌عنوان دانشجوی برتر پزشکی دانشگاه لندن موفق به دریافت مدال طلای برترین دانشجو شد. فلمینگ در ابتدا به جراحی علاقه داشت ولی یک موقعیت کاری موقت در بخش تلقیح آزمایشگاه‌های بیمارستان سنت مری او را متقاعد کرد که آینده کاری خود در زمینه باکتری‌شناسی خواهد بود.
الکساندر فلمینگ در این موقعیت کاری بسیار تحت تأثیر باکتریولوژیست و ایمونولوژیست "سر آلمروث ادوارد رایت" قرار گرفت که به نظر می‌رسید ایده‌های وی در زمینه واکسن درمانی انقلابی عظیم در درمان‌های پزشکی ارائه می‌دهد. پس از آن در فاصله سال‌های ۱۹۰۹ تا ۱۹۱۴ به‌عنوان متخصص ونریولوژی تجربیات شخصی ارزشمندی به دست آورد. الکساندر فلمینگ در سال ۱۹۱۵ با سارا ماریون مک الروی، پرستار ایرلندی ازدواج کرد که حاصل این ازدواج رابرت فلمینگ متولد ۱۹۲۴ و درگذشته ۲۰۱۵ نیز تحصیلات و شغل خود را در زمینه پزشکی ادامه داد.
الکساندر فلمینگ در نوامبر ۱۹۲۱ لیزوزیم را کشف کرد. آنزیمی که در مایعات بدن مانند بزاق و اشک وجود دارد و دارای اثر ضدعفونی کنندگی ملایم است. این کشف مهم در زمانی رخ داد که او سرما خورده بود و یک قطره از مخاط بینی‌اش روی صفحه کشت باکتری افتاد. با درک اینکه مخاط او ممکن است بر رشد باکتری‌ها تأثیر بگذارد، الکساندر فلمینگ مخاط را در محیط کشت مخلوط کرده و چند هفته بعد نشانه‌هایی از نابودی باکتری‌ها را مشاهده کرد. این کشف سهم مهمی در درک نحوه مبارزه بدن با عفونت ایفا کرد. با این حال لیزوزیم هیچ تأثیری بر بیماری‌زاترین باکتری‌ها نداشت.
الکساندر فلمینگ و کشف پنی‌سیلین
سوم سپتامبر ۱۹۲۸ اندکی پس از انتصاب به‌عنوان استاد باکتری‌شناسی، الکساندر فلمینگ دریافت که صفحه کشت استافیلوکوکوس اورئوس که روی آن کار می‌کرد به یک قارچ آلوده شده است. کپک قارچی که مشخص شد مانع از رشد باکتری‌ها می‌شود و بعدها پنی‌سیلیوم نوتاتوم نامیده شد.
الکساندر فلمینگ در ابتدا این ماده را "عصاره کپک" و بعد "پنی‌سیلین" نامید. از آنجایی که گمان می‌کرد آنزیمی قوی‌تر از لیزوزیم پیدا کرده است تصمیم گرفت بیشتر تحقیق کند. کشف فلمینگ در واقع یک آنتی‌بیوتیک بود و نه یک آنزیم و زمانی که به این امر پی برد بسیار به موضوع علاقمند شد چرا که موارد غیر معمول همیشه برای الکساندر فلمینگ جذاب و جالب توجه بود.
کشف اتفاقی پنی‌سیلین بسیار حائز اهمیت بود ولی توسعه درمانی آن نیاز به کار تیمی چندرشته‌ای داشت و الکساندر فلمینگ با همکاری دو محقق جوان دیگر موفق به تفکیک و تصفیه پنی‌سیلین نشد. با این حال توانست به اثبات برساند که پنی‌سیلین در صورت جداسازی و خالص‌سازی، هم به‌عنوان یک ضدعفونی کننده موضعی و هم به‌عنوان یک آنتی‌بیوتیک تزریقی دارای قابلیت بالینی است.
الکساندر فلمینگ، پس از کشف پنی‌سیلین
الکساندر فلمینگ یکی از اولین پزشکان در بریتانیا بود که آرسفنامین (سالورسان) را تجویز کرد. دارویی مؤثر در برابر سیفلیس که در سال ۱۹۱۰ توسط دانشمند آلمانی پل ارلیچ کشف شد. در طول جنگ جهانی نیز فلمینگ به‌عنوان باکتریولوژیست عفونت‌های زخم‌های افراد آسیب‌دیده در گروه پزشکی ارتش سلطنتی خدمت می‌کرد. در آنجا الکساندر فلمینگ نشان داد که استفاده از ضدعفونی کننده‌های قوی و رایج در آن زمان همچون اسید کربولیک، بوریک اسید و هیدروژن پراکسید روی زخم‌ها بیشتر از آن‌که مفید باشد آسیب‌رسان است چرا که این مواد نه تنها تأثیری روی باکتری‌های موجود در عمق زخم‌ها نداشتند بلکه با نابود کردن گلبول‌های سفید، ایمنی بدن افراد زخمی را در برابر عفونت و باکتری نیز پایین می‌آوردند.
فلمینگ توصیه کرد که زخم‌ها به سادگی با محلول آب‌نمک ملایم تمیز نگه داشته شوند که البته این پیشنهاد با مقاومت پزشکان نظامی مواجه شد و در نتیجه جنگ جهانی اول کشتگان بسیاری در بیمارستان‌ها بر جای گذاشت. الکساندر فلمینگ پس از پایان جنگ به سنت مری بازگشت و به درجه دستیار مدیر بخش تلقیح ارتقا یافت.
پنی‌سیلین سرانجام در طول جنگ جهانی دوم در نتیجه کار تیمی از دانشمندان به رهبری هاوارد فلوری در دانشگاه آکسفورد و با همکاری ارنست زین بیوشیمی‌دان مورد استفاده قرار گرفت و در نهایت سال ۱۹۴۵ منجر به دریافت جایزه نوبل مشترک میان این سه نفر شد. با این حال بحث روی اینکه چه کسی باید بیشترین اعتبار را برای پنی‌سیلین کسب کند روابط سه دانشمند را تیره کرد.
در سال ۱۹۴۶ الکساندر فلمینگ به‌عنوان مدیر بخش تلقیح سنت مری جانشین استاد خود رایت شد و نام بخش به مؤسسه رایت-فلمینگ تغییر یافت. فلمینگ در سال ۱۹۴۹ همسر خود را از دست داد و دو سال پیش از مرگ یعنی در سال ۱۹۵۳ با میکروبیولوژیست یونانی آمالیا کوتسوریس_وورکا ازدواج کرد.
الکساندر فلمینگ که در ابتدا مدرسی خجالتی و مردی فقیر بود در آخرین دهه عمر خود و به دلیل کشف پنی‌سیلین به‌عنوان سفیر جهانی در پیشرفت علوم مختلف و علم پزشکی بسیار مورد توجه قرار گرفت، به یکی از شناخته‌شده‌ترین دانشمندان جهان تبدیل شد و در نهایت ۱۱ مارس ۱۹۵۵ در لندن دیده از جهان فروبست.
نظر شما