امیرحسین شبانی در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا اظهار کرد: ساختارها و بافت‌های تاریخی امانتی است که از گذشتگان به ما تحویل داده شده و به منظور حفظ آن باید رویکردهای احیا متناسب با بافت در نظر گرفت.
وی افزود: رویکردهای احیای بافت تاریخی هرکدام اهداف مشخصی را دنبال می‌کند اما روش ورود در هر بافت تاریخی متفاوت است
این دکترای طراحی شهری خاطرنشان کرد: بافت‌های تاریخی در هر نقطه از شهر ویژگی‌های منحصر به فردی دارد که آن را با سایر بافت‌های تاریخی متمایز می‌کند گاهاً ممکن است دو بافت تاریخی هم مرز با یکدیگر از نظر کالبدی، فرهنگی و اجتماعی شرایط متفاوتی را داشته باشند که حتماً باید در فرآیند احیا مدنظر باشد.
شبانی تاکید کرد: شناسایی ظرفیت‌های بافت تاریخی و افراد ساکن در آن در فرآیند بازآفرینی اهمیت زیادی دارد و چنانچه توجهی به آن نشود، طی فرآیند احیا صرفاً کالبد بافت بازسازی می‌شود اما زندگی در آن جریان نخواهد داشت.
وی اضافه کرد: زندگی در بافت‌های تاریخی باید جاری و ساری باشد و زیست پذیری این بافت‌ها، همچنین حق بهره‌مندی از خدمات شهری و امکانات شهر باید به صورت عادلانه برای ساکنان و شهروندان فراهم شود.
این دکترای شهرسازی تصریح کرد: عناصر هویت بخش بافت‌های تاریخی و ظرفیت‌های انسانی این بافت‌ها نقش مهمی در جاری کردن جریان زندگی دارد و نمی‌توان یک بافت دارای ارزش تاریخی را بدون توجه به ساکنانی که در آن ساکن هستند، احیا کرد.
شبانی ادامه داد: توجه صرف به جنبه‌های کالبدی بافت‌های شهری از جمله بافت تاریخی شرایط را نه تنها بهتر نمی‌کند بلکه در طول زمان زمینه را برای تخریب بناهای واجد ارزش تاریخی نیز فراهم می‌کند.
وی گفت: به طور کلی رویکرد بازآفرینی چنانچه به واقع و به درستی مورد توجه قرار بگیرد، بهترین رویکرد برای باز احیا کردن بافت تاریخی است زیرا همه جوانب را در نظر می‌گیرد و در صورتی که مراحل اجرایی به درستی پیاده سازی شود، بهسازی بافت تاریخی به نحو احسن انجام می‌شود.
نظر شما