به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، محققان دانشگاه ایلینوی در تحقیقی دریافتند موش‌هایی که در دوران جوانی استرس بیشتری را متحمل می‌شوند بیشتر از سایرین در معرض ابتلا به بیماری‌های خودایمنی هم‌چون مالتیپل اسکلروزیس یا MS قرار دارند و کمتر از بقیه به فرآیند درمان برای این قبیل بیماری‌ها پاسخ می‌دهند. با این وجود، استفاده از درمانی که یکی از گیرندگان سلول ایمنی را فعال می‌کند می‌تواند اثرات استرس دوران نابالغی را در موش‌ها کاهش دهد.
MS نوعی بیماری خودایمنی پیش‌رونده است که در آن بدن به پوشش محافظ اطراف سلول‌های عصبی خود حمله می‌کند و آن را از بین می‌برد. این امر باعث ایجاد طیف وسیعی از علائم عصبی می‌شود. در ایجاد ام‌اس هر دو عامل ژنتیکی و محیطی نقش دارند.
مطالعات پیشین نشان داده بود که آسیب‌های دوران کودکی (تروما) حساسیت فرد به بیماری MS را تشدید می‌کند با این حال در این مطالعات هیچ جوابی برای چگونگی این اثرگذاری پیدا نشد. در مطالعات جدید محققان با بررسی موش‌های مبتلا به MS دریافتند که این موش‌ها از نظر ژنتیکی مستعد ابتلای آنسفالومیلیت خودایمنی تجربی (EAE) بودند الگویی که بیشترین کاربرد را برای مطالعه MS دارد.
مشاهده روند رشد و پیشرفت EAE در موش‌هایی که در نابالغی برای مدت کوتاهی از مادر خود جدا شده و به آن‌ها سالین تزریق شده بود و مقایسه آن‌ها با موش‌هایی که استرس یکسانی را تجربه نکرده بودند، نشان داد موش‌های گروه اول، یعنی آن دسته که در نابالغی آسیب بیشتری دیده بودند، بیشتر مستعد ابتلا به EAE بودند. این گروه از موش‌ها فلج حرکتی طولانی‌مدت با آسیب عصبی شدید در سیستم عصبی مرکزی خود داشتند که به دنبال افزایش پاسخ ایمنی رخ می‌دهد.
با ردیابی عوامل EAE در سیستم ایمنی بدن به ویژه گیرنده‌ای در سلول‌های ایمنی که به هورمون استرس نوراپی‌نفرین متصل می‌شود محققان دریافتند که استرس زمان نابالغی در موش‌ها باعث ترشح طولانی‌مدت نوراپی‌نفرین می‌شود. در این شرایط گیرنده برای مدت زمان طولانی فعال می‌شود که این امر کاهش بیان سلول‌ها را در پی دارد و سیستم ایمنی بدن کمتر قادر خواهد بود به استرس و التهاب EAE پاسخ دهد.
نکته مهم این که موش‌هایی که پس از تجربه استرس در دوران نابالغی خود به EAE مبتلا شدند به درمان با اینترفرون بتا، یکی از درمان‌های اولیه‌ای که به‌طور گسترده برای افراد مبتلا به MS تجویز می‌شود پاسخ ندادند حال آن که این دارو به‌طور مؤثری از پیشرفت EAE در موش‌های بدون تجربه استرس در دوران نابالغی جلوگیری می‌کند.
در ادامه محققان موش‌های دچار استرس را با ترکیبی مورد درمان قرار دادند که پاسخ گیرنده مذکور را افزایش می‌دهد. این روش از فلج جلوگیری و آسیب نخاعی را کند می‌کند علاوه بر این موش‌هایی که تحت این درمان قرار گرفتند به درمان با اینترفرون بتا نیز پاسخ دادند. این یافته‌ها حاکی است افرادی که در دوران کودکی دچار آسیب‌های روحی می‌شوند مستعد ابتلا به بیماری‌های خودایمنی هستند که دارای علائم و مکانیزمی متفاوت با همسالان‌شان است که سابقه هیچ‌گونه آسیب روحی ندارند از سوی دیگر این افراد ممکن است نیازمند درمان‌های دارویی متفاوتی نسبت به گروه دیگر خود باشند. فعال‌کننده گیرنده هورمون استرس نوراپی‌نفرین می‌تواند یک داروی درمانی برای آن گروه از بیماران مبتلا به MS باشد که در کودکی آسیب‌های روحی را تجربه کرده‌اند. محققان قصد دارند با بررسی مکانیزم‌های این گیرنده، مطالعات را گسترش و مزایای تقویت آن را در نمونه‌های انسانی نیز مورد بررسی و آزمایش قرار دهند.
نتایج این مطالعه در Nature Communications منتشر شده است.
نظر شما