به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، این روزها طراحی شهرهای هوشمند به گونه‌ای انجام می‌شود تا به بهترین نحو ممکن از قابلیت‌های زیرساخت‌های مدرن رونمایی شود چرا که طراحی صحیح شهری نقش مهمی در پایداری آن‌ها مقابل بحران‌های غیرمنتظره‌ای نظیر کرونا ایفا می‌کند. بر اساس پیش‌بینی‌های سازمان ملل متحد، تا سال ۲۰۳۰، بیش از ۶ شهر در هند، از جمعیتی بالای یک میلیون نفر برخوردار خواهد بود و ۶ شهر آن نیز جمعیتی بیش از ۱۰ میلیون نفر را در خود جای خواهد داد. بدیهی است که این افزایش سریع شهرنشینی چالش‌های بسیاری را بر سر راه برنامه‌ریزان شهری و حتی خود مردم قرار خواهد داد و مشکلاتی نظیر کمبود فضای سکونت و آب را در آن‌ها شدت خواهد بخشید.
مدیران شهری باید تدابیری برای امنیت آب و زیرساخت‌های آبی به کار گیرند تا فاصله فزاینده بین عرضه و تقاضای این ماده حیاتی را به حداقل برسانند. بدیهی است که این کار باید بدون آسیب به محیط زیست صورت گیرد که در این راستا، پرداختن به دو مؤلفه پایداری و توسعه شهری از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است.
نقش مدیریت پایدار آب در توسعه شهرهای هوشمند
دسترسی به آب از سنگ‌بناهای مهم زیرساختی در شهرهای هوشمند به شمار می‌رود؛ در پی رشد جوامع شهری، مصرف آب به طور قابل چشمگیری تحت تأثیر قرار می‌گیرد که در نتیجه دسترسی تمام ساکنان شهری به آب به روشی پایدار از طریق فرآیندهای ساده، بهره‌گیری از استراتژی‌های کارآمد مصرف منابع به جای انواع قدیمی آن‌ها و به حداقل رساندن اتلاف این ماده حیاتی از اهمیت ویژه‌ای در میان برنامه‌ریزان شهری برخوردار می‌شود.
با توجه به اینکه هند یکی از کشورهای جهان با بیشترین افزایش سریع جمعیت شهری به حساب می‌آید، بنابراین، مدیریت آب در آن از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است تا با کمترین آسیب به محیط زیست، بیشترین امکان دسترسی شهروندان به آب فراهم آید. بدیهی است که بهره‌گیری از تکنولوژی‌هایی نظیر اینترنت اشیا، هوش مصنوعی و کلان‌داده می‌تواند بیشترین سازگاری را بین آب موجود و زیرساخت‌های فاضلابی در هند به وجود آورد. به عنوان مثال، مقامات کلانشهر احمدآباد، واقع در ایالت گجرات هند، از طریق کنترل دقیق زمان و ارسال هشدارهایی به مقامات مسئول، فرآیند تصفیه و تأمین آب را به صورت خودکار درآورده و از این طریق، بسیاری از بحران‌های پیش روی جوامع در حال افزایش در زمینه کم‌آبی را برطرف نموده است.
شواهد حاکی است که در بسیاری از شهرهای هند، مردم با کمبود آب دست و پنجه نرم می‌کنند و این ماده حیاتی به میزان کافی در اختیار همه آن‌ها قرار نمی‌گیرد. به عنوان مثال، در سال ۲۰۱۹، ساکنان کلانشهر چنای، تابستانی بسیار کم‌آب را تجربه کردند تا جایی که حتی تمام منابع آب مورد مصرف قرار گرفت و به طور کامل خشک شد. اما این اتفاق فرصتی بود تا مدیران شهری برای حل بحران به وجود آمده بکوشند و از طریق آگاه‌سازی مردم از مشکلات ناشی از کم‌آبی و همچنین اشتراک رویکردهای هوشمندانه بین آنان در این زمینه، رویکردهای آب پایدار را در سراسر شهر پیاده کنند.
راهبردهایی برای حل بحران کم‌آبی در شهرهای هند
مدیران سراسر شهرهای هندی می‌توانند از اقدامات متعددی برای بهبود وضعیت شبکه توزیع، نمک‌زدایی، مکان‌های مخصوص تصفیه و همچنین نظارت بر میزان آب موجود بهره گیرند تا در نتیجه، بیشترین تأثیر مثبت را بر مسئله بحران آب امروز به جای بگذارند. استفاده از منابع آبی زیرزمینی، یکی از بهترین رویکردهایی که این افراد می‌توانند برای افزایش دسترسی به آب اعمال کنند به ویژه اینکه طی چند سال اخیر، مدیریت ناکارآمد استخراج و مصرف بی‌رویه آب از این منابع، منجر به کاهش قابل توجه آب موجود در این منابع شده است.
از سوی دیگر، تصفیه مؤثر پساب‌ها در سراسر کشور می‌تواند بحران کم‌آبی در شهرها را به طور قابل توجهی حل و تأمین پایدار این ماده ضروری برای ساکنان شهری را تضمین کند. در حال حاضر، هند از ظرفیت تصفیه ۳۷ درصدی پساب‌های روزانه شهر برخوردار است که این کار می‌تواند از طریق رویکرد مدور استفاده دوباره از آب محقق شود تا نیاز به مصرف آب تازه، به حداقل برسد. برای این کار، مدیران شهری می‌توانند تصفیه‌خانه‌هایی برای فاضلاب در سراسر شهرها نصب کنند و در آن‌ها از تکنولوژی‌های روز دنیا بهره گیرند تا بیشترین پیامد مثبت را برای بحران آب به ارمغان آورند. علاوه بر این، ساکنان شهرها و نهادهای مختلف نیز می‌توانند دستگاه‌هایی برای تصفیه آب در ساختمان‌های خود نصب کنند و از این طریق، مقامات را در حل بحران شکل گرفته در این خصوص، یاری دهند. به عنوان مثال، شهروندان سنگاپوری از موفق‌ترین افراد جهان در حل بحران کم‌آبی به شمار می‌روند که توانسته‌اند از طریق اتخاذ رویکردهای مدیریت پساب‌ها، بیش از ۴۰ درصد آب مورد نیاز روزانه خود را تأمین کنند.
نظر شما