عصبانی بود اما با آرامش رفت

به گزارش ایمنا، روزنامه اعتماد نوشت: زیدان گفت: «یک روز داخل هستم و یک روز بیرون. وقتی می‌بریم داخل هستم و وقتی می‌بازم یا مساوی می‌کنم، اخراجم.» این، اوایل ماه فوریه بود و حالا تقریباً چهار ماه بعد او واقعاً بیرون است. صبح روز پنجشنبه مربی رئال وارد باشگاه شد و دو ساعت بعد هنگامی که داشت باشگاه را ترک می‌کرد شده بود مربی سابق رئال. مثل دفعه قبل او پیش از اعلام رسمی، بازیکنان را در جریان گذاشته بود. بیانیه باشگاه در تأیید جدایی او مؤدبانه بود. کوتاه بود و بعد از آن هیچ برنامه یا کنفرانس خبری برگزار نشد. با این حال همین بیانیه کوتاه ۱۰۲ کلمه‌ای به اندازه کافی همه چیز را روشن کرد. پیام کلیدی این بود: جدایی تصمیم خود زیدان بود نه تصمیم ما. او انتخاب کرد باشگاه را ترک کند. تنها کاری که باشگاه می‌توانست انجام دهد احترام گذاشتن به این تصمیم بود. و سپس دیگر نامی از او نبرید! این سومین بار است که زیدان رئال را ترک می‌کند. یک بار به عنوان بازیکن و دو بار به عنوان مربی. هر بار تصمیم یک‌طرفه بوده. هر بار او تحت قرارداد بوده و از حقوق خود چشم‌پوشی کرده. حقوقی که پول خیلی زیادی هم محسوب می‌شود. اوایل ماه جاری زیدان گفته بود «من کار را برای باشگاه بسیار آسان خواهم کرد.»

اما همه اینها بدان معنا نیست که زیدان واقعاً خودش تصمیم گرفته باشد یا حس نکرده باشد که به سمت درهای خروجی باشگاه هدایت شده. این تصمیماتی نیست که در خلأ گرفته شود. باشگاه در ایجاد شرایطی که باعث شد زیدان چنین تصمیمی بگیرد شریک است. همین که باشگاه از استعفای زیدان متعجب نشد کافی است. البته که باشگاه از اینکه وقایع را از زبان دیگران و رسانه‌ها بشنوند راضی نیست. با این حال همه می‌دانند مدیران رئال از قبل جست‌وجو برای جایگزینی زیدان را آغاز کرده بودند. آنها خوش بین بودند ماکس آلگری ایتالیایی را بیاورند. و حتی چون حساب کردند ممکن است آلگری قبول نکند نامزدهای دیگر مانند آنتونیو کونته و پوچتینو را هم در نظر گرفتند. آنها رائول مربی تیم B را هم به لیست اضافه کردند. زیدان مدتی شبیه به مردی که از مسائل خانه‌اش در بیرون حرف می‌زند شده بود. او اخیراً گزارش‌هایی در مورد اینکه قبل از پایان فصل به بازیکنان گفته بود جدا می‌شود را رد کرد. اما قطعاً این یک واقعیت بود که برخی بازیکنان از صحبت‌های او چنین برداشتی کرده بودند. همین باعث شد سوال‌ها از او بیشتر و بیشتر شود. هنگامی که زیدان در مارس ۲۰۱۹ به عنوان مربی بازگشت، در مورد درست بودن کارش قانع نشده بود و به نظر می‌رسید کسی او را مجبور کرده بود. قبل تر از آن هنگامی که در مه ۲۰۱۸ بعد از فتح سه جام پیاپی لیگ قهرمانان اروپا از تیم جدا شد مساله فقط سر توانایی‌های او نبود. پس از بازگشت، او در موقعیت اقتدار قرار داشت اما این هم امری ابدی نبود. در رئال حتی برنده شدن هم جایگاه را تضمین نمی‌کند. زیدان در ماه فوریه گفت: «من دو هفته است در قرنطینه هستم و احساس می‌کنم توی یک قفس گرفتارم و در حال مبارزه‌ام» در ایامی که او به کرونا مبتلا بود تیمش به رده سوم لیگ سقوط کرد، در سوپرلیگ مقابل اتلتیک بیلبائو شکست خورد و در لیگ قهرمانان در لبه سقوط قرار گرفت. البته آنها پیشرفت کردند. زیدان دوباره تبدیل به آن کسی شد که می‌تواند از هر بحرانی جان سالم به در ببرد. وی در یک کنفرانس مطبوعاتی خواستار احترام به تیمش شد و گفت: «من عصبانی هستم.»

او عصبانی‌تر از هر کسی بود و می‌خواست همه به خاطر بسپارند که او خواسته است به نسلی که برای باشگاه این همه افتخار آورده یک فصل دیگر فرصت داده شود تا بتواند از عنوان قهرمانی‌اش دفاع کند. نسلی که خودش را هم شامل می‌شد. سپس او گفت تغییراتی ایجاد خواهد شد. این تغییرات سرخیو راموس را هم شامل می‌شود؛ کاپیتانی که می‌خواست قراردادش را تمدید کند اما هنوز این کار را نکرده.

«در مورد بسیاری از موضوعات، در مورد تغییر سرمربی صحبت‌های زیادی وجود دارد اما ما می‌خواهیم تا پایان بجنگیم و شایسته احترام هستیم. من دوست دارم توی صورتم بگویند که می‌خواهند از شرم خلاص شوند نه پشت سرم.» زیدان اینها را به خبرنگاران گفت. زیدان به خوبی رئال را می‌شناسد. همیشه این حرف‌ها در مورد رئال گفته می‌شود و این درست است؛ خوب یا بد. زیدان می‌دانست شایعات و حملات همیشه از ناکجا نمی‌آیند. او می‌دانست که بعد از باخت مقابل شاختار برای چند ساعت یک مربی اخراج شده به حساب می‌آمده. او از اینکه این زمزمه‌ها از کجا ناشی می‌شوند، اینکه تریبون‌های خاصی بعضی از اخبار باشگاه را به بیرون می‌رسانند، اینکه انتقادها به جای اینکه مستقیم مطرح شود در فضای عمومی به گوش می‌رسد اطلاع داشت.

بنابراین او قول داد که ادامه بدهد. برای بردن چیزی بجنگد و به بازیکنانی که به همراه او یازده جام به دست آورده بودند، هر ۲۴ بازی یک جام، اجازه بدهد به افتخاراتشان بیفزایند. آنها کنار هم رقابت کردند و در جایی در انتهای خط او فهمید که زمان آن فرا رسیده است. برای او و برای آنها هم بهتر بود. با پایان یافتن فصل هیچ عنوانی برای جشن گرفتن نبود. از زیدان سوال شد آیا رئال مادرید می‌تواند تحت مربی‌گری شخص دیگری پیشرفت کند و زیدان پاسخ داد: «قطعا».