به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، جوامع شهری آسیب‌پذیر هند نظیر مهاجران کم‌درآمد، ساکنان محله‌های فقیرنشین و زنان با چالش‌های بسیاری در زندگی روزمره خود روبرو هستند که انتشار ویروس کرونا وضعیت هر یک از این گروه‌ها را بحرانی‌تر کرده است علاوه بر این، شیوع بیماری کووید -۱۹ با لطمه‌های جبران‌ناپذیری که بر شهرها وارد کرده، سرنوشتی نامعلوم پیش روی مردم آسیب‌پذیر قرار داده است که بدون شک، حل آن‌ها مستلزم مداخله مقامات کشوری و محلی است. کرونا نشان داد که زندگی شهری هند تا چه اندازه بر فعالیت کارکنان بخش‌های غیررسمی متکی است که البته این بخش‌ها اغلب توسط آسیب‌پذیرترین افراد جامعه اداره می‌شود.
در واقع، ظهور بیماری کووید -۱۹ سه شکاف عمده در ساختار شهری را به تصویر کشید؛ شهرهای هندی از زیرساخت‌هایی بسیار نامناسب برخوردار هستند، کمبود داده‌ها برای سیاستگذاری‌های آگاهانه به وضوح احساس می‌شود و گروه‌های آسیب‌پذیر جامعه علیرغم نقش بزرگی که در رونق اقتصادی هند ایفا می‌کنند از حمایت‌های کافی دولت محروم هستند. وجود نابرابری‌ها نیز وضعیت اقتصاد را بحرانی کرده و سختی‌های روانی و اجتماعی زنان را در مسیر کار و مراقبت سلامت افزایش داده است. شکی نیست که در این مرحله باید مقامات کشوری و محلی مداخله کنند تا مشکلات موجود را به حداقل برسانند و جوامعی برابر برای تمام مردم به وجود آورند. در ادامه به بیان مهم‌ترین مشکلاتی پرداخته می‌شود که پیش روی شهرهای هندی است و باید از توجه خاص مدیران در دوران پساکرونا برخوردار شود.
اول، اگرچه شهرهای هند قدرت اقتصادی کشور به حساب می‌آیند، با این حال، توسعه زیرساخت‌ها و معیارهای ارائه خدمات در آن‌ها از کیفیت کافی برخوردار نیست به عنوان مثال، در همان روزهای ابتدایی آغاز قرنطینه‌های کرونایی در کشور، بیش از ۱۰ نفر از مردم در یک اتاق کوچک زندگی می‌کردند و به میزان کافی به آب دسترسی نداشتند بنابراین، رعایت فاصله اجتماعی و شستشوی مرتب دست‌ها در این مناطق وجود نداشت و هر روز آمار افراد مبتلا به بیماری کووید -۱۹ افزایش می‌یافت. گزارشات متعدد نشان داد که بیشترین آمار افراد مبتلا به ویروس کرونا در بمبئی مربوط به کسانی بود که در زاغه‌های غیررسمی سکونت داشتند علاوه بر این، مردم چنین مناطقی به خاطر هوای آلوده اطراف خود و نبود امکانات بهداشتی کافی، به بیماری‌های تنفسی و قلبی مبتلا هستند که همین امر زمینه را برای آسیب‌های بیشتر ناشی از کرونا فراهم آورده است.
دوم، نقص در ارائه داده‌ها امکان کمک به گروه‌های آسیب‌پذیر شهرهای هندی را به طور قابل توجهی افزایش داده است. از یک سو اطلاعات دقیقی در مورد تعداد افراد ساکن در محله‌های فقیرنشین کشور وجود ندارد و از سوی دیگر، بدون آگاهی مدیران شهری، هر روز بر تعداد مهاجران کم‌درآمد ساکن در این مناطق افزوده می‌شود. مهم‌تر از همه این که، اغلب زنان زاغه‌های هند در بخش‌های خصوصی نظیر زمین‌های کشاورزی مشغول فعالیت هستند و اطلاعات آن‌ها در آمار رسمی اداره کار ثبت نمی‌شود، بنابراین، برآورد لطمه‌های ناشی از شیوع بیماری کووید -۱۹ بر آن‌ها امری بسیار مشکل است. بدیهی است که نقص در داده‌های یک شهر به ارائه نادرست خدمات در میان شهروندان منجر می‌شود و دسترسی برابر مردم به آن‌ها را کاهش می‌دهد. بدون شک، جمع‌آوری و استفاده صحیح از داده‌های مربوط به مهاجران و ساکنان محله‌های فقیرنشین هند می‌تواند به مدیران در اتخاذ استانداردهای بهتر زندگی کمک زیادی کند.
سوم، اگرچه بخش اعظم رونق اقتصادی شهرهای هندی در گرو فعالیت مهاجران کم‌درآمد است، با این حال، بیش از ۶۵ درصد این افراد در بخش‌های غیررسمی مشغول کار هستند و این یعنی هیچ تضمین و امنیتی برای ادامه کار آن‌ها در وضعیت بحران وجود ندارد. قبل از شیوع بیماری کووید -۱۹، این افراد در رستوران‌ها، فروشگاه‌ها، وسایل حمل و نقل عمومی و ساخت و سازهای شهری مشغول کار بودند که متأسفانه در پی اعمال قرنطینه‌ها و تعطیلی بسیاری از این مراکز، بسیاری از این افراد بیکار شدند و نتوانستند شغل دیگری را جایگزین کنند. البته بیکاری آن‌ها تنها به ضرر خود این افراد نبود و رکود اقتصادی در بسیاری از بخش‌ها را نیز در پی داشت. توجه دولت هند به جوامعی که در بخش‌های غیررسمی مشغول فعالیت هستند، نه تنها تضمین آینده کاری این گروه‌ها را در پی دارد، بلکه به رونق اقتصادی مداوم کشور نیز منجر خواهد شد.
نظر شما