به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، طی یک سال اخیر، زندگی بشر در سراسر دنیا به طور قابل چشمگیری با تغییر مواجه بوده است به طوری که تا این زمان، طی کردن اوقات هر یک از ما در خیابان‌های اطراف محل سکونت به این اندازه، بی‌سابقه بوده است. در واقع، پس از آغاز محدودیت‌های کرونایی برای ترددهای داخل و خارج شهری، شهرنشینان به رفت و آمد در اطراف محل زندگی خود بیش از پیش روی آوردند و همین امر به جنبش شهرهای ۱۵ دقیقه‌ای، که قبلاً توسط شهردار پاریس آغاز شده بود، قوت بیشتری بخشید. البته در بسیاری از شهرهای جهان، برنامه‌ریزان رویکرد مناطق ۲۰ دقیقه‌ای را گسترش دادند که در این استراتژی، محله‌ها به گونه‌ای طراحی می‌شود که در آن‌ها مردم می‌توانند با طی کردن مسیری بسیار کوتاه، تمام امور روزمره خود را به انجام برسانند.
بدیهی است انتشار ویروس کرونا نقش مهمی در افزایش زیست‌پذیری شهرها و بهبود طراحی آن‌ها ایفا کرد. به عنوان مثال، تا پیش از ظهور این بیماری، تنها شهرهایی نظیر پاریس در فرانسه، ملبورن استرالیا و پورتلند در ایالات متحده آمریکا، قانون شهرک‌های خودکفا را اعمال کرده بودند، اما پس از همه‌گیری ویروس و رغبت مردم به تردد سبز، ایجاد مناطق ۱۵ یا ۲۰ دقیقه‌ای به جنبشی عظیم در سراسر دنیا تبدیل شد.
برنامه‌ریزان در نقاط مختلف جهان، به خصوص شهرهای اسکاتلندی، در تلاشند زمینه را برای پیاده‌روی و دوچرخه‌سواری هر چه بیشتر ساکنان خود فراهم آورند تا از این طریق، نه تنها شهرها را از مزایای تردد سبز برخوردار کنند بلکه با افزایش تحرک میان مردم، سلامت را برای آنان به ارمغان آورند. شکی نیست که برای رسیدن به این هدف، ایجاد مناطق شهری با قابلیت دسترسی به تمام امکانات نظیر مراکز خرید، تفریحگاه‌ها، مدارس، خدمات عمومی، فضاهای سبز و حمل و نقل شهری می‌تواند بهترین رویکرد باشد چرا که مردم را از سوار شدن بر خودروهای شخصی برای برآورده کردن نیازهای روزمره دلسرد می‌کند علاوه بر این، وجود چنین مناطقی به رونق اقتصادی آنان نیز کمک بسزایی می‌کند، چرا که رغبت مردم به خرید و فروش در محل سکونت خود را افزایش می‌دهد.
گسترش مناطق ۲۰ یا ۱۵ دقیقه‌ای مزایای بسیاری دارد؛ مردم فعال‌تر می‌شوند، سلامت جسمی و روحی آنان بهبود می‌یابد، آلودگی هوا کاهش پیدا می‌کند، هوا از آلاینده‌ها پاک می‌شود، فروشگاه‌های محلی رونقی دوباره پیدا می‌کنند و ساکنان یک منطقه بیشتر با همسایگان خود آشنا می‌شوند. بدیهی است که پس از ظهور ویروس کرونا، بسیاری از مردم جهان به دورکاری روی آوردند و همین امر آن‌ها را به بازدید از مناطق اطراف سکونت خود، در زمان فراغت سوق داد. پیامدهای مثبت این امر باعث شده کسانی که در این مدت زمان به کار در منزل مشغول بوده‌اند، تمایلی به مراتب کمتر از قبل به حضور دوباره در محل کار خود پیدا کنند که در نتیجه این رویداد، زمینه برای گسترش شهرک‌های خودکفا فراهم می‌آید.
در همین راستا، پیش‌بینی می‌شود که طراحی منازل مسکونی در آینده به گونه‌ای باشد که بخشی از فضا به یک دفتر کار هر چند کوچک اختصاص داده شود تا ساکنان بدون وجود هر گونه مزاحمتی، به انجام امور کاری خود بپردازند. توسعه فناوری در موفقیت این امر می‌تواند بسیار مؤثر واقع شود چرا که به بهبود دورکاری از طریق اینترنت کمک زیادی می‌کند. از سوی دیگر، اگر قرار است مردم به انجام کار در منزل بپردازند، باید زیرساخت‌های شهری لازم برای برآورده کردن خواسته‌های آن‌ها در محل سکونتشان فراهم آید تا نیازی به طی کردن مسافت‌های طولانی برای دسترسی به خدمات عمومی نباشد از سوی دیگر، ایجاد مسکن مقرون به صرفه نیز در مناطق ۲۰ دقیقه‌ای از اهمیت بالایی برخوردار است چرا که به حفظ مردم در محل سکونت خود و زیست‌پذیری منطقه کمک می‌کند.
نظر شما