به گزارش خبرنگار ایمنا، در میان هیاهو و بحران‌هایی که در یک سال اخیر دستگاه‌ها، صنایع و اصناف مختلف با آن رو به رو بوده‌اند، صنایع دستی نیز از آسیب در امان نمانده است. فعالان این حوزه از بی رونقی بازار و دخل‌های خالی‌شان شکایت می‌کنند. آنها از روزهایی می‌گویند که علی رغم حضور مردم در بازارهای هنری هیچ فروشی نداشته‌اند و سودی نصیبشان نشده است. به گفته این فعالان زیانی که به صنایع دستی وارد شده جبران ناپذیر است و به همین دلیل سرپا شدن دوباره این هنرهای دستی که بخشی از هویت شهر گنبدهای فیروزه‌ای محسوب می‌شود، سال‌ها زمان می‌برد.
از طرفی این روزها دیگر گردشگران کمی به اصفهان سفر می‌کنند تا از دستان جادویی هنرمندان صنعتگرش، مغازه‌های کوچک و بزرگ میدان نقش جهان، صدای قلم زنی‌ها و ظروف رنگی آن بگویند. تعداد مسافران و گردشگران این شهر در تعطیلات نوروزی سال جدید، بسیار کمتر از پیش بینی‌ها بوده و به گفته همین فعالان، اغلب مسافران از استان‌های مجاور همچون تهران، یزد و شیراز به اصفهان آمده بودند؛ مسافرانی که بیشتر برای گردش و تغییر حال و هوای خود به بازار سر می‌زدند و قصدی برای خرید صنایع دستی نداشتند.
به میدان نقش جهان اصفهان آمده‌ایم؛ جایی که تاریخ، فرهنگ و اصالت در آن به هم پیوند خورده است. صنایع دستی نصف جهان که همواره نماینده هنر اصیل ایرانی بوده، در این میدان خانه گزیده است. ذوق، هنر، پشتکار و خلاقیت فعالان صنایع دستی همان خصلتی است که این میدان را شهره جهانیان کرده است.
یکی از فروشندگان صنایع دستی در این میدان، می‌گوید: "فروش محصولات صنایع دستی در نوروز امسال صفر نبود، اما انتظارات را نیز برآورده نکرده است. با توجه به افزایش قیمت‌ها، مواد اولیه‌ای که در سال ۹۸ با قیمت ۴۰۰ یا ۶۰۰ هزار تومان به فروش می‌رسید، این روزها یک میلیون و نیم قیمت گذاری شده است. این افزایش تقریباً سه برابری قیمت‌ها و از طرفی کاهش یافتن قدرت خرید مردم باعث شد که تعداد فروش ظروف صنایع دستی نسبت به سال‌های گذشته به یک سوم یا حتی یک چهارم برسد. "
سوالی که پیش می‌آید، این است که اگر حال و روز صنایع دستی اصفهان اینگونه پیش برود، اگر صبح فروشندگان این صنایع بدون درآمد شب شود و اگر جیب‌های مردم هر روز خالی‌تر از روز قبل شود، تکلیف این صنعت چه می‌شود؟ آیا صنایع دستی اصفهان نفس‌های آخر را می‌کشد؟ پاسخ این سوالات را اکثر فعالان این حوزه، در یک جمله خلاصه می‌کردند: " اگر اوضاع با همین شرایط پیش برود، صنایع دستی اصفهان حداکثر تا یک سال دیگر دوام می‌آورد".
این وضعیت، بسیاری از فروشندگان حوزه صنایع دستی را به ورشکستگی رسانده است. بسیاری از مغازه‌های کوچک و بزرگ این میدان، دیگر خالی و بی نور گشته است. آنها قربانی سردی و تنهایی شده‌اند و شمع وجودی شأن در این تند باد بحران‌ها رو به خاموشی است.
فروشنده‌ای که مغازه‌ای در بازار خلوت و سوت و کور این روزهای میدان امام اصفهان دارد، به همین نکته اشاره می‌کند و می‌گوید: " خیلی از فروشندگان صنایع دستی ورشکست شدند؛ در واقع به امید فروش شب عید جنس خریدند و شب عید هم برایشان خلوت گذشت. به همین دلیل اجناس هنری دو میلیون تومانی را برای پاس کردن چک‌ها و پرداخت اجاره بها به قیمت ۵۰۰ هزار تومان فروختند. بسیاری از مغازه‌ها نیز مجبور به تعلیق پرسنل خود شدند. مشخص نیست که این خسارت‌ها چگونه جبران می‌شود و چه کسی دست صنایع دستی را خواهد گرفت؟ "
ناگفته نماند که از میان همین فروشندگان، کسانی نیز بودند که فروش هر چند کم امسال را نسبت به خلأ و پوچی سال گذشته غنیمت می‌شمردند. آنها از بابت درآمدی که کسب کرده بودند، احساس رضایت داشتند و سایر فروشندگان شاکی از این وضعیت را، "ناشکر" می‌خواندند. اما آیا شاکی‌ها واقعاً "ناشکر" هستند یا راضی‌ها بیش از حد خوش بین؟
اگر شاکی‌ها "ناشکر" هستند، پس مغازه‌های خالی و فروشندگان ورشکست شده را چه چیزی توجیه می‌کند؟ از چراغ‌های رو به خاموشی خانه‌ها و صنایعی که تک به تک در حال مرگ است، چگونه می‌توان چشم پوشید؟ معلوم نیست که این صنایع چه زمانی و چگونه احیا خواهد شد. اصلاً آیا احیا می‌شود؟
واقعیت تلخ این است که راه پیش روی فعالان حوزه صنایع دستی و یا هر صنعت دیگری، این روزها باید از میان بد و بدتر انتخاب شود. امید است که این راه هر چه زودتر دوباره منور و روشن گردد.
گزارش از: آفرین عدیلی، خبرنگار فرهنگ و هنر خبرگزاری ایمنا
نظر شما