به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، بدیهی است که سالمندان ساکن در یک شهر به کمک مقامات محل سکونت خود نیاز دارند تا سبک زندگی فعال و سالمی در پیش گیرند. ایجاد زیرساخت‌های دیجیتالی در شهرهای هوشمند از مهم‌ترین اقداماتی است که برنامه‌ریزان می‌توانند در راستای افزایش نشاط شهروندی، به خصوص برای افراد کهنسال انجام دهند. در واقع برآورده کردن نیازهای این قشر مردمی یکی از چالش‌های پیش روی برنامه‌ریزان شهری است که تا حد زیادی از طریق ارتقای زیرساخت‌های دیجیتالی قابل دستیابی است.
شواهد حاکی است که بسیاری از بزرگسالان مایل هستند افزایش سن را در فرآیندی مثبت و کارآمد تجربه کنند که البته میزان رغبت آن‌ها به انجام فعالیت‌های اجتماعی و جسمی می‌تواند در رسیدن این گروه سنی به هدف خود نقش مهمی داشته باشد این در حالی است که اغلب افراد پس از بازنشستگی از جامعه فاصله می‌گیرند و اغلب در مناطق روستایی سکونت می‌گزینند. از سوی دیگر، هر چه سن افراد بالاتر می‌رود به آن‌ها به عنوان دریافت کنندگان خدمات نگاه می‌شود و این قشر کمترین تلاش را برای برطرف نمودن نیازهای خود در پیش می‌گیرند. اما چاره چیست؟
ایجاد شهرهای دوستدار سالمند
سازمان بهداشت جهانی از حدود ۱۵ سال پیش در تلاش بوده است ایجاد شهرهای دوستدار سالمند را در سراسر دنیا ترویج دهد تا به برابری، دسترسی آسان تمام اقشار به محل زندگی خود و یک محیط اجتماعی جامع دست یابد.
برنامه‌ریزان شهری در نقاط مختلف دنیا باید از نیازهای اقشار مختلف جامعه خود آگاه شوند و تلاش کنند تا خواسته‌های آن‌ها را برآورده کنند به عنوان مثال بخش اعظمی از شهرهای استرالیایی را قشر کهنسال تشکیل می‌دهد بنابراین توجه به نیازهای این گروه سنی، یک اولویت بسیار مهم برای مدیران محسوب می‌شود.
بدیهی است رویکردهای مربوط به شهر هوشمند می‌تواند شهرهایی دوستدار سالمند به وجود آورد که در آن‌ها، افراد کهنسال بیشترین رضایتمندی را از محل سکونت خود دارند. به عنوان مثال استفاده از تکنولوژی در طراحی شهری می‌تواند مؤلفه بسیار مهمی برای افزایش قابلیت دسترسی شهروندان پیر به اطلاعات مربوط به شهر خود محسوب شود.
اتخاذ استراتژی‌های مناسب سالخوردگان
دولت‌ها اغلب بر افزایش میزان امید به زندگی افراد متمرکز شده و کمتر به بهبود کیفیت زندگی و حفظ استقلال آن‌ها پرداخته‌اند. نادیده گرفتن این دو مؤلفه باعث می‌شود افزایش سن جوامع یک مانع در نظر گرفته شود که در نتیجه، نبود توجه به سالخوردگان را در پی خواهد داشت بنابراین عقلانی است برنامه‌ریزان شهری حفظ سلامت افراد سالخورده را به عنوان یک اولویت در طرح‌های شهری مورد توجه قرار دهند و زمینه افزایش فعالیت‌های جسمی بیشتر این گروه‌های آسیب‌پذیر را فراهم آورند علاوه بر این افزایش زیرساخت‌های دوستدار سالخوردگان باعث برقراری تعامل اجتماعی، بین این قشر می‌شود که همین امر به آن‌ها هویت و استقلال می‌بخشد.
از سوی دیگر، مشارکت فعال افراد کهنسال از طریق ابزار دیجیتالی می‌تواند منجر به نزدیکی بیشتر آن‌ها به یکدیگر و در نتیجه مانع از انزوا در بین آنان شود. استفاده از تجهیزات دیجیتالی در دوران کرونا از اهمیت بسیار بالایی برخوردار شد چرا که بر انزوای اجتماعی بین اقشار مختلف، به ویژه کودکان و افراد سالخورده غلبه کرد.
ارتباط با اطلاعات شهر هوشمند
زیرساخت‌ها بخش اصلی شهرها را تشکیل می‌دهند؛ شهروندان کهنسال یک شهر باید به اطلاعات جامعی در مورد زیرساخت‌های شهر محل سکونت خود دسترسی داشته باشند تا بتوانند اوقات فراغت خود را در محله‌های اطراف و به خصوص، همراه با همسالان خود بگذرانند و خطر انزوا را به حداقل برسانند. بدیهی است که فراهم آوردن تلفن‌های همراه هوشمند باعث می‌شود این افراد با خدمات دیجیتالی ارتباط بهتری برقرار کنند و نیازهای خود را تا جای ممکن برطرف کنند.
استفاده از ساعت‌های هوشمند نیز برای این گروه سنی بسیار مؤثر واقع می‌شود چرا که آن‌ها را به کنترل منظم وضعیت سلامت خود سوق می‌دهد. علاوه بر این برنامه‌های بسیاری وجود دارد که افراد با نصب آن‌ها روی گوشی‌ها یا ساعت‌های هوشمند خود به انجام فعالیت‌های جسمی فردی یا به عنوان چالش‌های گروهی ترغیب می‌شوند در نتیجه دیجیتالی شدن شهرهای هوشمند، نقش مهمی در حفظ سلامت و برقراری ارتباط افراد کهنسال بر عهده دارد و آن‌ها را از گوشه‌گیری‌های مرسوم دوران کهنسالی دور می‌کند.
نظر شما