به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، تا پیش از انتشار ویروس کرونا، رفت و آمدهای داخل شهری اغلب از طریق وسایل حمل و نقل موتوری بود و مردم کمترین سهم را از فضاهای عمومی به خود اختصاص داده بودند. نبود فضای کافی برای عابران پیاده و دوچرخه‌سواران باعث شده بود هر ساله بیش از یک میلیون نفر از جمعیت جهان جان خود را بر اثر تصادف از دست بدهند و این در حالی بود که تغییر چشمگیری در بازطراحی زیرساخت‌ها به منظور کاهش لطمه‌ها دیده نمی‌شد اما شیوع بیماری کووید -۱۹ فصل جدیدی از شیوه تردد در کره خاکی را رقم زد چرا که بسیاری از مردم به پیاده‌روی و دوچرخه‌سواری برای افزایش ایمنی با کاهش برخورد با سایرین روی آوردند. در این راستا، زیرساخت‌های شهری نیز تغییرات قابل توجهی متحمل شده و سازگار با شیوه جدید تردد، اغلب بازطراحی شدند. با این حال برای بسیاری از طراحان شهری این پرسش مطرح است که خیابان‌های مردم‌محور چه ویژگی‌هایی باید داشته باشد؟
پیاده‌راه‌سازی خیابان‌ها
در قرن بیستم مالکیت فضاهای عمومی شهری به خودروها اختصاص داده شد و همین امر، امکان رفت و آمد افرادی را که از داشتن وسیله حمل و نقل محروم بودند با چالش‌های بسیاری مواجه کرد. اما بسیاری از برنامه‌ریزان شهری تصمیم گرفتند فضاهایی مردم‌محور ایجاد کنند که در آن ساکنان شهرها بتوانند پیاده‌روی و دوچرخه‌سواری کنند. در نتیجه بسیاری از خیابان‌ها در نقاط مختلف دنیا روی تردد خودروها بسته شد و مردم توانستند در این فضاهای عمومی به طور آزادانه و با ایمنی کامل تردد کنند. این روند در دوران کرونا شدت بیشتری یافت چرا که مردم از بیم ابتلا به بیماری کووید -۱۹ از سوار شدن بر وسایل حمل و نقل عمومی فاصله گرفتند این در حالی بود که بسیاری از داشتن خودروی شخصی محروم بودند. در نتیجه، پیاده‌روی و دوچرخه‌سواری به پویشی جهانی تبدیل شد و در پی آن زیرساخت‌های شهری تغییرات قابل توجهی متحمل شد.
پیاده‌روهای وسیع و قابل دسترسی
در خیابان‌هایی با کاربری چندمنظوره، پیاده‌روها باید از وسعت کافی برخوردار باشند تا مانع برخورد عابران با یکدیگر در حین حرکت شود. پیاده‌رویی که به خوبی طراحی شده باشد، از سه قسمت برخوردار است که یک بخش آن به مبلمان، بخش میانی که وسیع‌ترین قسمت پیاده‌رو به حساب می‌آید، محل عبور مردم و بخش سوم به نمای ساختمان‌ها و فروشگاه‌ها اختصاص داده شده است. بدیهی است که یک پیاده‌رو باید از قابلیت استفاده برای تمام اقشار جامعه با توانایی‌های جسمی و ذهنی متفاوت برخوردار باشد تا کاربران را بدون نیاز به همراهی دیگری به مقصد نزدیک کند. به عنوان مثال ایجاد سطوح شیب‌دار برای تسهیل تردد افراد ویلچرنشین یا نصب سنگفرش‌هایی که راهنمای افراد دارای اختلالات بینایی برای حرکت رو به جلو است، می‌تواند قابلیت دسترسی پیاده‌روها را به طور قابل توجهی افزایش دهد.
اختصاص بخش‌هایی از خیابان‌ها به تردد ایمن کودکان
بدیهی است که کودکان در مقایسه با بزرگسالان با تهدید جدی‌تری در هنگام پیاده‌روی رو به رو هستند چرا که از یک سو قدرت کافی برای واکنش سریع در مواجهه با خطر را ندارند و از سوی دیگر، جثه کوچک آن‌ها در مقابل تصادفات آسیب‌پذیرتر است. این در حالی است که نبود فعالیت جسمی کافی در بین این گروه سنی، اثرات منفی زیادی بر آن‌ها و جامعه بر جای می‌گذارد. بنابراین، برنامه‌ریزان شهری باید در طراحی خیابان‌ها و سایر مکان‌های عمومی، کودکان را به طور جدی مورد توجه قرار دهند تا امکان فعالیت آنان را که از اهمیت بالایی نیز برخوردار است فراهم آورند.
استفاده از فضاهای مرده شهری
در پی انتشار ویروس کرونا و ترویج پیاده‌روی، مقامات در اغلب شهرهای جهان به استفاده حداکثری از فضاهای شهری روی آوردند که بهترین نتیجه این کار، استفاده از فضاهایی بود که خیلی کم مورد استفاده قرار می‌گرفت. در واقع، برنامه‌ریزان تلاش کردند از فرصت به وجود آمده برای گسترش هر چه بیشتر تردد سبز بهره گیرند که در این راستا، فضاهای کم‌تر مورد استفاده قرار گرفته، بهترین گزینه بودند. در مدت زمانی خیلی کوتاه، بسیاری از فضاهای مرده شهر به مکان‌هایی بسیار پویا تبدیل شد و مردم با ایمنی کامل و حفظ فاصله اجتماعی به تردد و انجام امور روزمره خود پرداختند.
نظر شما